Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Μια άλλη ανάλυση για την οικονομική κρίση


Αρχίζουμε μια προσπάθεια προσέγγισης στην πολιτική, στην οικονομία και σε θεωρητικά ζητήματα και πιστεύουμε πως οι Ναξιώτες με τη συμμετοχή τους θα αποδείξουν ότι και σ αυτά τα στρατηγικής σημασίας ζητήματα μπορούν να αναδείξουν πρωτοποριακές σκέψεις. Στο ξεκίνημα αναδημοσιεύουμε από το www.antinews.gr την παρακάτω ανάλυση.


Στο ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σύμπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έμπνευση να «δανείσει» χρήματα στις τράπεζες, βάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους μηχανισμούς, προκειμένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο. Σήμερα όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη ανοησία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί; Διότι το πρόβλημα ήταν το πλεόνασμα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονομική αδυναμία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγμα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασματικού χρήματος μέσω του υπερδανεισμού. Που με τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασματικό χρήμα δεν μπορεί με τίποτα να γίνει πραγματικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση είσαι, το λιγότερο, μαστουρωμένος!

Μάλιστα ο δικός μας οικονομικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραμύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια που θα δώσουμε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούμε την χρηματοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη», έτσι ακριβώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη μου! Εσείς μέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας ομόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισμούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειμμα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-μέλη πρέπει να δανείζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως βρεθήκατε να δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες! Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης μοιάζει με συνταγή αλμπάνη γιατρού για την αντιμετώπιση του καρκίνου. «Από πού να πάρω αυτά τα φάρμακα γιατρέ μου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρμακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!» Ξεκαθαρίζω -μέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, μέχρι δηλαδή να αντιμετωπίσουν τη ζημιά από το πλασματικό χρήμα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσματικές νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου ακόμα και μέρα-μεσημέρι. Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήματά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας-ήχου, κινηματογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύματα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώμα. Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο, προγράμματα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση. Αυτή τη φάση οι γραμματιζούμενοι τη λένε «ύφεση». Και κουβαλάει στασιμοπληθωρισμό (υψηλό πληθωρισμό που δεν πέφτει με τίποτα), συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, μείωση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι τη στιγμή που …
Που; Δεν θα αναλύσω το μαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστημα καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όμως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονομολόγοι στο μάθημα της οικονομικής θεωρίας -όταν μελετάνε τα νεώτερα οικονομικά μοντέλα. Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εμπειρία ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ. Μόνο έτσι θα μειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα με τη (σε μεγαλύτερο βαθμό) μείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιμών. Μαγικό, έτσι; Τι σημαίνει όμως «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών»; Παραγωγικοί μηχανισμοί είναι οι εργαζόμενοι και τα μέσα παραγωγής (μηχανήματα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόμενοι σκοτώνονται μαζικά σε πεδία μαχών, τα εργοστάσια βομβαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες μεταφοράς εμπορευμάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών . Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάβεις ότι η «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών» συνεπάγεται πόλεμο; Παγκόσμιο κατά προτίμηση, να μην κάνουμε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεμπερδεύουμε με τη μία.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν σας φανεί το κείμενο μεγάλο και κουραστικό και δεν το διαβάσετε, ΧΑΣΑΤΕ.
Δεν είναι ανάγκη να το αποδεχτείτε.
Πολύ περισσότερο να φοβηθείτε και να καταφύγετε από τώρα στα …καταφύγια…

Ανώνυμος είπε...

Αν δεχτούμε αυτό το σενάριο πρέπει από αύριο να … επενδύουμε μόνο σε ΧΡΥΣΟ!!!
Εγώ που εκτός από τη .. βέρα μου και το βαφτιστικό σταυρό της κόρης μου δεν έχω τίποτα άλλο, τι πρέπει να κάνω;

Ανώνυμος είπε...

Είναι μια άποψη .
Αν όμως ετοιμάζεσαι να πας για ύπνο μετά από μια πολύ κουραστική ημέρα, τότε μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη.

Ανώνυμος είπε...

TO TIMHMA THS MAKARIOTHTAS

Η θλιβερή ιστορία των επενδυτών που έπεσαν θύματα του Μάντοφ -αλλά και της αυταπάτης τους- είναι η ιστορία ολόκληρης της Αμερικής την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, υποστηρίζει ο φημισμένος οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν.
Σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα της Federal Reserve σχετικά με την οικονομική κατάσταση των καταναλωτών (Survey of Consumer Finances), τα αμερικανικά νοικοκυριά δεν έχουν δημιουργήσει νέο πλούτο μετά την αλλαγή της χιλιετίας: Ο σημερινός καθαρός πλούτος του μέσου αμερικάνικου νοικοκυριού, μετά την προσαρμογή στον πληθωρισμό, είναι χαμηλότερος σε σύγκριση με το 2001.
Η διαπίστωση αυτή κανονικά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος. Για περισσότερο από μία δεκαετία η Αμερική είναι μια χώρα δανειστών και καταναλωτών, όχι αποταμιευτών. Οι προσωπικές αποταμιεύσεις στις ΗΠΑ έχουν μειωθεί από 9% που ήταν τη δεκαετία του 1980 και 5% τη δεκαετία του 1990, στο 0,6% το διάστημα 2005-2007, ενώ το χρέος των νοικοκυριών μεγαλώνει με πολύ μεγαλύτερους ρυθμούς από το προσωπικό εισόδημα.
«Πώς μπορούμε, λοιπόν, να περιμένουμε ότι ο καθαρός μας πλούτος έχει αυξηθεί;» διερωτάται ο Κρούγκμαν. Και όμως, μέχρι πολύ πρόσφατα οι Αμερικανοί είχαν την εντύπωση ότι γίνονταν πλουσιότεροι, και αυτό γιατί λάμβαναν εκκαθαριστικά για την αξία των σπιτιών και των μετοχικών τους χαρτοφυλακίων που βεβαίωναν ότι η αξία της περιουσίας τους αυξανόταν με γρηγορότερους ρυθμούς απ’ ό,τι το χρέος τους, υποστηρίζει.
Όταν η κουρτίνα έπεσε, αποδείχθηκε ότι οι σκεπτικιστές είχαν απόλυτο δίκιο. Η αύξηση στην αξία των περιουσιακών στοιχείων δεν ήταν παρά μια αυταπάτη, ενώ η αύξηση του χρέους όπως ήταν πέρα για πέρα πραγματική.
Σύμφωνα με τον σπουδαίο οικονομολόγο Ίρβινγκ Φίσερ, όταν οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις συνειδητοποιήσουν ότι έχουν υπερχρεωθεί, αντιδρούν με αυτοάμυνα. Στρέφονται μαζικά προς την πώληση περιουσιακών στοιχείων για να εξοφλήσουν τα χρέη τους με αποτέλεσμα να οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων να κατρακυλούν και ο καθαρός τους πλούτος να μειώνεται ακόμη περισσότερο. Η στροφή τους προς την αποταμίευση οδηγεί στην κατάρρευση της ζήτησης με αποτέλεσμα την επιδείνωση της οικονομικής ύφεσης.
Στην πράξη, οι προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης να θέσουν ένα τέλος στο καθοδικό αυτό σπιράλ δεν μοιάζουν αρκετές για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Το σχέδιο δημοσιονομικών κινήτρων, παρότι είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει, πιθανότατα θα απαλύνει απλώς τις επιπτώσεις από τον αποπληθωρισμό του χρέους. Το πολυαναμενόμενο σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, από την άλλη, προκάλεσε μάλλον σύγχυση παρά μετρίασε τις ανησυχίες. Ούτως ή άλλως, ακόμη και αν γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για τη διάσωση του τραπεζικού κλάδου, θα έχει λυθεί ένα μόνο μέρος του προβλήματος.
Αυτό που μπορεί πραγματικά να απεγκλωβίσει την οικονομία από την παγίδα του χρέους είναι το μεγάλο πρόγραμμα δημόσιων έργων –ή αλλιώς Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος- που σήμανε τη λήξη της Μεγάλης Ύφεσης. Ο πόλεμος δεν οδήγησε μόνο στην πλήρη απορρόφηση του εργατικού δυναμικού αλλά και στον καλπασμό των εισοδημάτων και του πραγματικού πληθωρισμού –όλα αυτά με μηδενικό δανεισμό από τον ιδιωτικό τομέα.
Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι του παρόντος, ούτε πρόκειται να γίνει σύντομα, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις θα πρέπει να ανασκουμπωθούν για να ξεφορτωθούν το χρέος που δημιούργησαν με τόση άνεση. Απ’ ό,τι φαίνεται, το τίμημα για τη δεκαετία της μακαριότητας είναι μια μακρά και οδυνηρή ύφεση, καταλήγει ο Πολ Κρούγκμαν.
Πηγή: International Herald Tribune