Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…για το μέλλον


Βιώνουμε την εποχή των μέτρων, των ανατροπών, της ανασυγκρότησης, όπως τα ονομάζουν, εμείς απλά τα λέμε μέτρα λιτότητας, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει μεταπολεμικά στη χώρα μας.

Παρόλο που η χώρα έχει ανάγκη και για ανατροπές και για ανασυγκροτήσεις, τα λέμε μέτρα λιτότητας για τον απλό λόγο πως στοχεύουν στο αποτέλεσμα και όχι στα αίτια, ενώ απουσιάζουν η αξιολόγηση και ο στόχος και χωρίς αυτά είναι φυσικό να ανακυκλώνεται το πρόβλημα και τα αδιέξοδα


Όσο κι αν γίνεται επίκληση του μεγάλου χρέους για την αποδοχή τους, το ζητούμενο είναι του χρόνου τι άλλο θα κάνουμε, τι άλλα μέτρα θα πάρουμε,
δεδομένου ότι το χρέος ολοένα και θα αυξάνεται; Άντε να πουλήσουμε ότι ακόμα ( χρυσαφικό ) μας έχει απομείνει και μετά;
Θα οξύνεται ακόμα γιατί η Ελλάδα, πέραν από τις δικές της ευθύνες στη διαχείριση των δημοσιοοικονομικών της, ως αδύναμος κρίκος βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας μάχης ανάμεσα στο Δολάριο και Ευρώ.

Το βιομηχανικό κεφάλαιο των Αμερικάνων επιδιώκει χαμηλό δολάριο για να αυξάνει τις εξαγωγές του, άρα μπορεί και να μας στηρίξουν για να μην καταρρεύσει το Ευρώ. Από την άλλη τους Γερμανούς συμφέρει ένα υποτιμημένο Ευρώ, δεδομένου ότι είναι η 2η εξαγωγική χώρα στον κόσμο και άρα γιατί να στηρίξουν την Ελλάδα;

Η ισορροπία που επιτεύχθηκε χθες στην Ευρωζώνη και σε συνδυασμό με τα όσα προηγήθηκαν, αντικατοπτρίζεται στα επιτόκια του δανεισμού που θα κυμαίνονται σχεδόν στα όρια της αγοράς.

Συνολικά πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικές ανακατατάξεις και συγκρούσεις σύμφυτες με την ουσία του καπιταλισμού.

Τα στοιχήματα και τα spreads, στον τομέα των χρηματιστικών κεφαλαίων, ποντάρουν σ αυτήν τη στρατηγική μάχη και ας μη ψάχνουμε αφελώς για καλούς ή κακούς Αμερικάνους ή Γερμανούς ή ακόμα χειρότερα για φιλέλληνες και ανθέλληνες.

Η στρατηγική της Ελληνικής κυβέρνησης να καταστήσει το πρόβλημά μας ως πρόβλημα Ευρωπαϊκό ήταν κατ αρχάς ορθή και τα αποτελέσματα θα δούμε αν την επιβεβαιώσουν ή όχι, αλλά παράλληλα απαιτείται και εσωτερική στρατηγική για το κράτος και τα δημοσιοοικονομικά.

Το δημοσιοοικονομικό μας πρόβλημα, αποτελεί πραγματικά πρόκληση και είτε υπήρχε κρίση είτε δεν υπήρχε και έπρεπε κάποτε να το αντιμετωπίσουμε. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να συνεχίζουμε να χρεώνουμε τις επόμενες γενιές για να διατηρήσουμε ένα αρρωστημένο καταναλωτικό μοντέλο.

Έχουμε αναφερθεί σε άλλες αρθρογραφίες για τις τραγελαφικές κοινωνικές παραμορφώσεις και ψευδαισθήσεις που δημιουργεί αυτό το σύστημα που στο κάτω-κάτω αυτό το σύστημα μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο και γιατί θα πρέπει να το συντηρήσουμε;

Είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε και γιατί όχι να ανατρέψουμε το σημερινό μοντέλο μιας εικονικής ευημερίας;

Μιας «ευημερίας» που στηρίζεται σε δανεικά ( που πιθανόν να μην ξεχρεώσουν ποτέ τα παιδιά και τα εγγόνια μας ), για να αγοράζουμε προϊόντα των εξαγωγικών χωρών ( κύρια της Γερμανίας ) και για να διευρύνουμε ένα αδηφάγο δημόσιο που κύρια αναπαράγει μηχανισμούς και το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο.

Γι αυτό στην αρχή τονίσαμε την απουσία αξιολόγησης και στόχων που δεν χαρακτηρίζει μόνο την κυβέρνηση αλλά όλο το πολιτικό φάσμα.

Οι κυβερνητικές ατολμίες οδηγούν ακριβώς στο ίδιο αδιέξοδο με τη δήθεν προοδευτική θέση που λέει κάτω τα χέρια που ουσιαστικά οδηγεί στο να μην αλλάξει τίποτα.

Οι κοινωνίες πάνε μπροστά, όχι όταν κλαίνε για τα χαμένα χρόνια και τις ευκαιρίες, αλλά όταν διδάσκονται από το παρελθόν και τα λάθη, στη συνέχεια αξιολογούν και σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα.

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, όχι να πηδήξουμε στα κάρβουνα που γράφαμε, αλλά να κάνουμε άλμα στο μέλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια: