Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ή στα Μοναστήρια;

Τελικά η Ελλάδα απελευθερώθηκε το 1821 από τους Τούρκους αλλά μόνο κατά το ήμισυ!!!
Κατά τα άλλα θα αγωνίζεται ακόμα χρόνια για το υπόλοιπο μισό που το κατέχουν τα μοναστήρια. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές για τους απίθανους τίτλους που επικαλούνται χρυσόβουλα, φιρμάνια κλπ.

Μετά το Βατοπέδι έρχονται σήμερα οι δήθεν ιδιοκτησίες της μονής Μεγίστης Λαύρας που διεκδικεί τη μισή Σκύρο!!!!

Ζήτω η Ελλάς Ελλήνων μοναχών!!!

Συνέχεια...

Ιστορικά στοιχεία του Συλλόγου Κορωνίδας Νάξου

Ευχαριστούμε το φίλο από την Κωμιακή που μας έστειλε μια σειρά ιστορικά στοιχεία από το αρχείο του Συλλόγου Κορωνίδας.

Σήμερα δημοσιεύουμε το ιδρυτικό Καταστατικό και σταδιακά θα τα δημοσιεύσουμε όλα, γιατί ένεκα της ιστορικής τους αξίας ενδιαφέρουν όχι μόνο τους μελετητές αλλά και κάθε Ναξιώτη.

Μέσα από τα στοιχεία αυτά καταγράφεται όχι μόνο η ιστορία του Συλλόγου αλλά και σε μικρογραφία η νεώτερη ιστορία της Ελλάδας.

Για να κατεβάσετε ολόκληρο το Καταστατικό πατήστε ΕΔΩ

Συνέχεια...

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Φορολογική επιδρομή κατά των μη προνομιούχων !!!


Για την κυβέρνηση της ΝΔ ένας είναι ο εχθρός, οι μη προνομιούχοι.

Ποιοι καταναλώνουν βενζίνη; Μήπως οι πλούσιοι; Θα μας πάρουν 200 εκατ, ευρώ.

Ξέρετε κανέναν πλούσιο με καρτοκινητό; Οι απλοί πολίτες και τα παιδιά τα χρησιμοποιούν και θα πληρώσουν 140 εκατ. Ευρώ. Θα αγοράζουν τα παιδιά κάρτα των 10 ευρώ και θα κάνουν χρήση 8,80 ευρώ.

Βάλανε και ως άλλοθι και τους σκαφάτους άνω των 12 μέτρων για δήθεν είσπραξη 70 εκατ., πλην όμως δεν πρόκειται να εισπράξουν τίποτα γιατί απλά είναι στο όνομα υπεράκτιων εταιριών.

Ξέρετε κανένα πλούσιο με ημιυπαίθριους χώρους; Οι απλοί πολίτες τα κατέχουν και προβλέπεται να πληρώσουν 1,15 δις ευρώ.

Συνέχεια...

Μέγα Σκάνδαλο: Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης επιμένει και φέτος να ψεκάσει με το απαγορευμένο – επικίνδυνο – Lebaycid

Φυτοφάρμακο απειλεί το ελαιόλαδο

Εχει απαγορευτεί από την Ε.Ε., αλλά το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δίνει έγκριση κυκλοφορίας του (και για το 2009).Εξι χρόνια μετά την απόσυρση συγκεκριμένου φυτοφαρμάκου από την Ε.Ε. το ελληνικό υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης επιμένει να παρέχει «κατ’ εξαίρεση» έγκριση κυκλοφορίας κάθε χρόνο, θέτοντας σε κίνδυνο τις ελληνικές εξαγωγές ελαιολάδου. Πρόκειται για σκεύασμα που περιέχει την εξαιρετικά τοξική ουσία fenthioπου χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση του δάκου, η χρήση του οποίου απαγορεύεται επίσης σε ΗΠΑ και Αυστραλία. Σύμφωνα με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, η παράταση της κυκλοφορίας αποβλέπει στην εξάντληση των υφιστάμενων αποθεμάτων καθώς ποσότητες αγοράστηκαν το 2000 και δεν χρησιμοποιήθηκαν, αλλά έχουν πληρωθεί από τον προϋπολογισμό, στο πλαίσιο του εθνικού προγράμματος δακοκτονίας.



Ο λόγος για το Lebaycid (δραστική ουσία fenthion) . Εντύπωση επίσης προκαλεί το γεγονός ότι οι νομαρχίες Φθιώτιδας και Βοιωτίας προκήρυξαν διαγωνισμό για την ανάθεση του έργου της δακοκτονίας με το συγκεκριμένο φάρμακο δύο μήνες πριν (στις 11 Μαρτίου 2009) δοθεί η κατ’ εξαίρεση έγκριση κυκλοφορίας στην Ελλάδα (στις 11 Μαΐου 2009). Η καταπολέμηση του δάκου γίνεται με την εφαρμογή εθνικού προγράμματος σε όλους τους ελαιοκομικούς νομούς της χώρας...
Περισσότερα στο "Τσουκνίδα"

Συνέχεια...

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου θα αποφασίσει για την επανάληψη της «δίκης των 6» του 1922


Το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου με την υπ’αριθμόν 1533/2009 απόφασή του παρέπεμψε στην Ολομέλεια του ΑΠ να κριθεί οριστικά εάν θα επαναληφθεί ή όχι η αποκαλούμενη «δίκη των 6» που έγινε το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Την αίτηση επανάληψης της δίκης υπέβαλε το 2008 στον Αρειο Πάγο ο Μιχάλης Πρωτοπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαδάκη, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν νέα γεγονότα και νέες αποδείξεις που καθιστούν πρόδηλη την πλάνη περί των πραγμάτων κατά την διεξαγωγή της δίκης το 1922.
Το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β'.

Σύμφωνα με το πόρισμα Επαναστατικής Επιτροπής παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο Έκτακτο Στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920-1922:
- τρεις πρώην πρωθυπουργοί, ο Δημήτριος Γούναρης, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης και ο Νικόλαος Στράτος,- ο υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη, Νικόλαος Θεοτόκης,- τρεις υπουργοί στις κυβερνήσεις Γούναρη, ο Γεώργιος Μπαλτατζής, ο Ξενοφών Στρατηγός και Μιχαήλ Γούδας- και ο αντιστράτηγος Γεώργιος Χατζηανέστης, αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης.
Το Στρατοδικείο κήρυξε παμψηφεί ενόχους και επέβαλλε την ποινή του θανάτου στον Χατζηανέστη, τον Γούναρη, τον Στράτο, τον Πρωτοπαπαδάκη, τον Μπαλτατζή και τον Θεοτόκη· την ποινή των ισοβίων επέβαλε στον Γούδα και τον Στρατηγό. Οι έξι εκτελέστηκαν στου Γουδή, περίπου στο σημείο όπου βρίσκεται το νοσοκομείο Σωτηρία.
Από το In gr ΑΠΕ

Συνέχεια...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Ο καταλληλότερος για την αλήθεια και τη συνέπεια

Συνέχεια...

Ηχηρό ράπισμα στας παρειάς της πλουτοκρατίας..


…η πρώτη δέσμη οικονομικών μέτρων…

Συνέχεια...

Συμπεράσματα από τη συνάντηση Ομπάμα Καραμανλή που έγινε με απόλυτη μυστικότητα στη Νάξο



Mε απόλυτη μυστικότητα πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ομπάμα στη Νάξο. Το κλίμα ήταν θερμό πλήν όμως ο Ελληνας πρωθυπουργός εξέφρασε τη δυσφορία του για ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παρά τα μέτρα που είχαν πάρει, για να διαφυλάξουν τη μυστικότητα της συνάντησης, κατορθώσαμε να έχουμε αποκλειστικό ρεπορτάζ.
Δείτε τη συνέχεια
Όπως βλέπετε το γράψαμε για πλάκα και για να δείξουμε πόσο μεγάλο και σκανδαλώδες είναι το πρόβλημα της ενημέρωσης στην Ελλάδα, με πρωτοπόρο το ΒΗΜΑ των Ψυχάρη και Πρετεντέρη, που παρουσίασαν ρεπορτάζ από τη συνάντηση στην Αθήνα του Καραμανλή με τον Ερντογάν …που ουδέποτε έγινε…Ευτυχώς που τα Blogs τους αποκάλυψαν γιατί τα υπόλοιπα ΜΜΕ το αποσιώπησαν.

Συνέχεια...

Ποιος έκανε τη μεγαλύτερη καταστροφή στον Παρθενώνα…


Με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης θυμηθήκαμε πάλι τα <<κλεμμένα>> μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό μουσείο και το όλο θέμα αναδείχθηκε σε εθνικό ζήτημα.
«Ο Παρθενώνας έπεσε θύμα λεηλασίας και το έγκλημα αυτό σήμερα μπορεί να επανορθωθεί»
είπε χειροκροτούμενος κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αντώνης Σαμαράς και -αναφερόμενος στα μάρμαρα της Ακρόπολης, που βρίσκονται στο Βρεταννικό Μουσείο- πρόσθεσε: «Αυτά που δεν βρίσκονται εδώ, αυτά που αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν πριν από 207 χρόνια θα επανέλθουν.»

Λένε όμως τη μισή αλήθεια γιατί αποκρύπτουν πως αρκετά είτε είναι θαμμένα είτε αποτέλεσαν υλικά για το χτίσιμο εκκλησιών γύρω από την Ακρόπολη.
Μήπως είναι ευκαιρία οι ιστορικοί να αναδείξουν επί τέλους το ζήτημα ποιος έκανε τη μεγαλύτερη καταστροφή στον Παρθενώνα και στον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό;
Στην περίπτωση αυτή πιθανά να διαπιστώσουμε πως οι Εγγλέζοι μάλλον περιέσωσαν και μερικά!!!
Πατήστε για τη συνέχεια ΕΔΩ

Συνέχεια...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

ένα βήμα πριν τα εκατοστίσει και τον έχουν ξεγραμμένο…

Από τον πολύ καλό μας φίλο,
αυτόν που το κονκλάβιο
αποκαλεί “ρουφιάνο” ,
μαζί με εξαιρετικά ενδιαφέρον αρχειακό υλικό,
λάβαμε σήμερα μια απλή παρατηρησούλα
και ένα μικρό σχολιάκι…

« Με δύο αντιδημαρχίνες στο συμβούλιό του, πώς είναι δυνατόν να μην συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο του Δήμου Γαλατσίου ο Σύλλογος Κορωνίδας;
Αφού δεν τον έχουν εκεί, πού τον έχουν γραμμένο ;…»

Και για του λόγου το αληθές κάντε «κλικ» ΕΔΩ

Συνέχεια...

Φεστιβάλ Αττικού Άλσους

Ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων δίνει κάθε χρόνο ζωή στο Θέατρο του Αττικού Άλσους συνδυάζοντας την ψυχαγωγία με την ποιότητα.
Το Φεστιβάλ περιλαμβάνει παραστάσεις θεάτρου, μουσικής, παιδικού θεάτρου, χορού, αφιερώματα, καθώς και διεθνούς φήμης παραγωγές.


Ενημερωθείτε ΕΔΩ
Το πρόγραμμα ΕΔΩ

Συνέχεια...

Στους δύο… τρίτος δεν χωρεί…; Λάθος



Πόσο σωστή είναι η λαϊκή ρήση <<στους δύο τρίτος δεν χωρεί>>, κι αυτό μπορεί να εντάσσεται σ ένα διαφορικό λογισμό…που βασιλεύει η κβαντική μηχανική॥ και οι διαφορικές εξισώσεις…Δηλαδή το ηθικό δεν είναι μαθηματικό..; Αν είναι έτσι ας δηλώσουμε ότι είμαστε καθαρά υπέρ των μαθηματικών.





Έρωτας και μαθηματικά
Πριν από 300 χρόνια, ο Ισαάκ Νεύτων χρησιμοποίησε τις διαφορικές εξισώσεις για να αποδείξει ότι στο Διάστημα και τη Γη ισχύουν οι ίδιοι νόμοι της κίνησης. Στη συνέχεια, άλλοι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι με τον ίδιο τρόπο μπορούν να διατυπωθούν οι νόμοι που αφορούν τη ροή του νερού και του αέρα, καθώς κι εκείνοι που αφορούν τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό. Ο διαφορικός λογισμός μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη και στο επίπεδο του ατόμου, όπου βασιλεύει η κβαντική μηχανική.






Είναι δυνατόν, όμως, ανάλογες εξισώσεις να διέπουν και τον έρωτα; Καθηγητής εφαρμοσμένων μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, ο Στίβεν Στρόγκατς έθεσε στον εαυτό του αυτό το ερώτημα την πρώτη φορά που ερωτεύτηκε. Ήταν καλοκαίρι, είχε τελειώσει τον δεύτερο χρόνο στο πανεπιστήμιο και η συμπεριφορά της κοπέλας τον είχε τρελάνει. Όσο πιο πολύ της έδειχνε την αγάπη του τόσο εκείνη απομακρυνόταν. Και μόλις έπαιρνε τις αποστάσεις του, εκείνη του εξομολογιόταν πόσο ελκυστικό τον έβρισκε. Η αγάπη της τον άναβε, η αδιαφορία της τον ξενέρωνε. Προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε, άρχισε να διατυπώνει μερικές διαφορικές εξισώσεις. Και τότε συνειδητοποίησε ότι τόσο ο ίδιος όσο και η αγαπημένη του συμπεριφέρονταν με βάση συγκεκριμένα μαθηματικά πρότυπα. Για λίγο καιρό χαλάρωσε. Προς το τέλος του καλοκαιριού, όμως, οι εξισώσεις του άρχισαν να διαψεύδονται. Φρίκαρε. Αλλά η εξήγηση ήταν απλή. Υπήρχε ένας παράγων που δεν είχε λάβει υπόψη: ο παλιός φίλος της κοπέλας την ήθελε πίσω. Στα μαθηματικά, γράφει ο Στρόγκατς στη Χέραλντ Τρίμπιουν, αυτό λέγεται το «πρόβλημα των τριών σωμάτων». Το είχε πάθει κι ο Νεύτων. Μόλις έλυσε τις διαφορικές εξισώσεις για το πρόβλημα των δύο σωμάτων, εξηγώντας έτσι γιατί οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο, έστρεψε την προσοχή του στο τριπλό πρόβλημα του Ήλιου, της Γης και της Σελήνης. Αλλά δεν μπόρεσε να το λύσει, ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος. Όπως είπε στον φίλο του Έντμουντ Χάλεϊ, το πρόβλημα αυτό του προκαλούσε πονοκέφαλο και δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Αρκετά χρόνια αργότερα θα αποκαλυπτόταν ότι το πρόβλημα των τριών σωμάτων περιέχει τους σπόρους του χάους, κάτι που ο Νεύτων δεν μπορούσε να γνωρίζει. Ο Αμερικανός καθηγητής, αντίθετα, είναι πιο υποψιασμένος. Χρησιμοποιώντας πάντα τον διαφορικό λογισμό, έχει καταλήξει με τους φοιτητές του σε διάφορους τύπους εραστών και ερωμένων: ο Ναρκισσιστής Σπασίκλας, Καλύτερα να Υποβόσκει παρά να μην Υπάρχει, ο Κακεντρεχής Μισάνθρωπος, ο Πληροφοριοδότης που Φλερτάρει. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν μόνο στις περιπτώσεις δύο σωμάτων. Όταν υπεισέρχεται τρίτο σώμα στην εξίσωση, όλα ανατρέπονται. Και καμιά φορά έρχεται το χάος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ – ΤΑΝΕΑ, 20 Ιουνίου

Συνέχεια...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Πότε ο σταυρός εισήχθη στην Χριστιανική λατρεία;


Η λέξη σταυρός δεν σημαίνει μόνο το σχήμα που γίνεται με δύο κάθετα τεμνόμενα τμήματα ξύλου. Σταυρός σημαίνει επίσης, όρθιο ξύλο, πάσσαλος, σκόλοψ (παλούκι), χιαστί ή σε ορθή γωνία σχήμα, ή διακλαδιζόμενο στο ένα μέρος «δίδυμον ξύλον» (Ιησούς του Ναυή η’ 28-29). Διάφορες παραλλαγές σταυρού συναντάμε στον πρωτοχριστιανικό κόσμο. Άλλωστε, η λέξη «σταυρός», δεν είναι ελληνική. Ναι μεν παράγεται από το ρήμα «ίστημι» αλλά έλκει την καταγωγή του από την Ανατολή (Λεξικό Ι. Σταματάκου).
Ο σταυρός ήταν το πλέον επώδυνο και ατιμωτικό όργανο και μέσον θανάτου. Αυτό χρησιμοποιούσαν όλοι οι λαοί της Ανατολής, αλλά και οι Αιγύπτιοι. Παρά ταύτα, ο σταυρός χρησιμοποιείτο και ως λατρευτικό σύμβολο από τους αρχαίους λαούς (Αιγυπτίων, Φοινίκων, Ασσυρίων, Ινδών, Βαβυλωνίων και Κρητών). Έτσι, στο Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου Κρήτης, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα των Μινωϊκών χρόνων, τα οποία φέρουν ισοσκελείς σταυρούς, που από την θέση τους φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν ως λατρευτικά σύμβολα.
Ο συνηθέστερος, όμως, σταυρός στους αρχαίους χρόνους, ήταν το σχήμα (Τ). Σ’ αυτό το σχήμα σταυρώθηκε και ο Ιησούς Χριστός. Οι μαρτυρίες της αρχαίας παραδόσεως και των αρχαιολογικών ανασκαφών, το μαρτυρούν αυτό με ακρίβεια.
Για τη συνέχεια πατήστε ΕΔΩ

Συνέχεια...

κοτόπουλο φτερούγες για τη στέρηση…


Ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο χωρίς ειδήσεις,
πολιτικές αναλύσεις και βασικά χωρίς Πετρούλα,
δεν είναι κάτι συνηθισμένο.

Αν ξεπεράσατε ανώδυνα την … στέρηση,
βγάλτε τελείως την τηλεόραση από την πρίζα
και θα νοιώσετε πολύ όμορφα..


Βγέστε βολτούλα με τη φίλη ή το φίλο σας,
διαλέξτε το μενού που σας προτείναμε
και ότι προκύψει…

Συνέχεια...

του Κληδόνου και …φωτιά στα μπατζάκια τους…

Θα αναβιώσει άραγε όπως παλιά ο Κλήδονας,
το κάψιμο δηλαδή των «Μάιδων»;

Πρόκειται για πανάρχαιο ελληνικό έθιμο, κατά το οποίο μαζεύονται ανά γειτονιά και καίνε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι τους.
Το τελετουργικό απαιτεί να πηδήξουν πάνω από την «ιερή φλόγα» τρεις φορές για το καλό και να αισθανθούν την πανάρχαια καθαρτήρια δύναμή της.

Το έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων συμπίπτει με την έλευση του θερινού ηλιοστάσιου, ουσιαστικά με την υποδοχή και την κορύφωση του καλοκαιριού, αφού πρόκειται για την μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, γεγονός που οι Έλληνες πάντοτε γιόρταζαν πανηγυρικά.

Συνέχεια...

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Τι βραδιά κι αυτή…χωρίς υπερβολές και ψέματα.

Οι απεργίες συνήθως γίνονται για να αναδεικνύουν θέματα και προβλήματα.
Η μοναδική απεργία που γίνεται για να συσκοτίζουν την αλήθεια και την είδηση είναι εκείνη των δημοσιογράφων.

Συνέχεια...

Η Αριστερά με αφορμή τις ευρωεκλογές,


Η Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ανεξάρτητα σε ποια κατεύθυνση, σφράγισε στον 20ο αιώνα τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη.

Απέναντι σ αυτήν την ιστορική καπιταλιστική προσαρμογή στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, η Αριστερά στην Ελλάδα και φυσικά σε όλη την Ευρώπη, δυσκολεύεται ακόμα μέχρι σήμερα να πάρει θέση. Μέσα, έξω, ευκαιρία, καταστροφή…; Δεν απαντά ακόμα πειστικά πολιτικά, Ευρώπη των λαών ή των Τραπεζών που είναι σήμερα. Υπάρχει πεδίο κοινής πάλης με τους εργαζόμενους στην ΕΕ; Θα πει εύλογα κάποιος, εδώ στην Ελλάδα η Αριστερά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την κοινή δράση των Ελλήνων εργαζόμενων και σκέπτεται την κοινή πάλη των Ευρωπαίων εργαζόμενων; Από το προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε φτάσαμε στο εργαζόμενοι κάθε χώρας διασπαστείτε!!!

Υπάρχει από την Αριστερά αποτίμηση από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ή για το ενιαίο νόμισμα; Στην κρίση του πετρελαίου και στη συνέχεια την παγκόσμια οικονομική κρίση το Ευρώ λειτούργησε θετικά ή αρνητικά; Άραγε γιατί τέτοια υπεκφυγή όταν η Αριστερά ιστορικά έπαιρνε πάντα το ρίσκο του πολιτικού προοδευτικού και αντικαθεστωτικού της λόγου. Στην ιστορία χωρίς πολιτικό ρίσκο αυτοτοποθετείσαι στο περιθώριο της πολιτικής και αυτό έχει γίνει με την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη.

Σε ένα υποθετικό δημοψήφισμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ η Αριστερά τι θέση θα έπαιρνε;
Οι Δανοί όταν ψήφιζαν ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα ήταν αριστεροί; Όχι ήταν δεξιοί.
Η αρνητική θέση της Αγγλίας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα είναι δεξιά ή αριστερή πολιτική;
Επικαλούμαι αυτά τα πολιτικά ερωτήματα για να υπογραμμίσω ότι αφενός μεν στα μεγάλα ζητήματα δεν απαντάς με στείρες αρνήσεις και συνθήματα (πχ Ανυπακοή) και αφετέρου για να αναδειχθεί ο κενός πολιτικός λόγος που αυτοπροσδιορίζεται η αριστερά στη Ελλάδα.

Δεν μπορούν και δεν έχουν ιστορικά το δικαίωμα οι ηγεσίες της Αριστεράς να βολεύονται στα εύκολα με μια ιδιότυπη πολιτική αυταρέσκεια που βασίζεται σ ένα ένδοξο παρελθόν αλλά οδηγεί σε ένα αδιέξοδο παρόν και μέλλον.
Στην πολιτική το βέβαιο είναι πως ο γιαλός δεν είναι στραβός……

Αν δε σπάσει το φάντασμα του αντικομουνισμού στην κάθε κριτική, που αποτρέπει κάθε διάλογο, τότε το αλάθητο του Πάπα θα διαπερνά τις ηγεσίες της Αριστεράς με ό,τι αυτό συνεπάγεται….
Τελικά η Αριστερά πορεύεται ερήμην των κοινωνιών και οι κοινωνίες ερήμην της Αριστεράς;

Στέφανος Ροδινός

srodinos@gmail.com

Συνέχεια...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

«Αν δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στον παράδεισο, εγώ δεν πάω!»


.....είχε αποφανθεί ο Μαρκ Τουέιν,
ενώ ο Οσκαρ Ουάιλντ έβλεπε το τσιγάρο ως τον τέλειο τύπο της απόλαυσης: «Είναι σύντομη, έντονη και σε αφήνει ανικανοποίητο. Τι παραπάνω να θελήσεις;».
* Ο Ζαν Κοκτό αναγνώριζε ότι «το πακέτο των τσιγάρων, η τελετουργία με την οποία τα βγάζουμε από κει, το άναμμα του αναπτήρα, κι εκείνο το αλλόκοτο σύννεφο που μας διαπερνά και που εισπνέουν τα ρουθούνια μας, αποτελούν ισχυρά θέλγητρα που έχουν σαγηνέψει και κατακτήσει τον κόσμο».

* Ο Κουρτ Βόνεγκατ, πάντως, επίσης φανατικός καπνιστής, το παραδεχόταν: «Το κάπνισμα είναι ένας πολύ σίγουρος και πολύ αξιοσέβαστος τρόπος για ν' αυτοκτονήσεις»...

* Στις αυτοβιογραφικές σελίδες της «Τελευταία πνοής», ο Λουί Μπουνιουέλ αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις ηδονές αυτού του κόσμου, τοποθετώντας το οινόπνευμα και τον καπνό - «τους δύο πατέρες της δυνατής φιλίας και των γόνιμων ονειροπολήσεων»- στο ίδιο επίπεδο με την ερωτική πράξη.

«Ο καπνός είναι ένας αχώριστος σύντροφος σ' όλα τα γεγονότα της ζωής. Είναι ο μεγάλος φίλος των καλών και των κακών ημερών. Ανάβει κανείς ένα τσιγάρο για να γιορτάσει μια χαρά ή για να κρύψει μια πίκρα. Οταν είναι μόνος ή όταν είναι με παρέα. Ο καπνός είναι απόλαυση όλων των αισθήσεων, της όρασης (τι όμορφο θέαμα, κάτω απ' το ασημόχαρτο, αυτά τα λευκά τσιγάρα αραδιασμένα σαν παρέλαση), της οσμής, της αφής»...

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, που ο ισπανός σκηνοθέτης εκθειάζει στο βιβλίο του τη ζεστασιά που τον πλημμυρίζει καθώς ρουφά τον καπνό, ανακαλεί την εικόνα ενός παλιού του φίλου, να τραβάει στα κλεφτά τζούρες στο νοσοκομείο κάτω από μια μάσκα οξυγόνου, πιστού ώς την τελευταία στιγμή στην απόλαυση που τον σκότωνε...

Μια εικόνα που δεν απέχει και πολύ από εκείνη που έδινε και ο Σαρτρ στα στερνά του, όταν υπέφερε από διαταραχές στην κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο κι απειλούνταν ώς και με ακρωτηριασμό των άκρων του. Οπως θα έγραφε αργότερα η Σιμόν ντε Μποβουάρ, «έπινε και κάπνιζε πεισματικά, και ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι».

* Κι όμως, ο γάλλος φιλόσοφος, νεότερος, είχε αποπειραθεί ν' απαλλαχθεί από αυτήν την συνήθεια. Μας το υπενθυμίζει ο Ρίτσαρντ Κλάιν στο δοκίμιό του «Τα τσιγάρα είναι θεσπέσια» (μετ. Γ. Ι. Μπαμπασάκης, εκδ. Οξύ), ένα έργο αναφοράς για τη σχέση αγάπης-μίσους για το κάπνισμα, δοσμένη μέσα από ένα ευρύ λογοτεχνικό, φιλοσοφικό και πολιτιστικό φάσμα.

«Ο κόσμος που καιγόταν»
Ιδού τι έγραφε ο Σαρτρ στο «Είναι και το μηδέν», ανύποπτος ίσως για το μάταιο της προσπάθειάς του, συνδέοντας το κάπνισμα λιγότερο με τη γεύση του και περισσότερο με το νόημά του:

«Μέσω του ταμπάκου που κάπνιζα ήταν ο κόσμος όλος που καιγόταν, που καπνιζόταν, που ανασχηματιζόταν σε αχνό προκειμένου και πάλι να εισαχθεί εντός μου. Για να τηρήσω την απόφασή μου να κόψω το κάπνισμα, όφειλα να κατορθώσω ένα είδος αποκρυστάλλωσης -δηλαδή, χωρίς να το συνειδητοποιήσω επακριβώς, περιόρισα τον καπνό στο καθεαυτό είναι του: σε ένα φύλλο που καίγεται. Εκοψα τους συμβολικούς δεσμούς μου με τον κόσμο, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν θα έχανα τίποτε από το θέατρο, από το τοπίο, από το βιβλίο που μελετούσα, εάν τ' αντιμετώπιζα χωρίς την πίπα μου. Κατέληξα, δηλαδή, στο ότι πρέπει να έχω άλλους τρόπους κατοχής αυτών των αντικειμένων και όχι μέσω εκείνης της θυσιαστικής τελετουργίας. Αμέσως μόλις πείστηκα γι' αυτό, η θλίψη μου περιορίστηκε στην ασημαντότητα».

* Ντίκενς, Γέιτς, Χένρι Τζέιμς, Τζόζεφ Κόνραντ, Βιρτζίνια Γουλφ, Μπρεχτ, Καμί, Χέμινγουεϊ, Ελιοτ, Μποντλέρ, Σιμενόν, Παπαδιαμάντης... Πώς θα ένιωθαν οι παραπάνω έτσι κι επέστρεφαν σ' έναν κόσμο όπου η πιο αγαπημένη τους συντροφιά στις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής τους θα είχε απαγορευτεί;

* Και τι είδους άξονας θα διαπερνούσε το αριστούργημα του Ιταλο Σβέβο «Η συνείδηση του Ζήνωνα» αν ο εθισμός στη νικοτίνη δεν είχε απασχολήσει ποτέ τους ανθρώπους ή αν κάποιοι σύγχρονοι του συγγραφέα, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, δεν αντιμετώπιζαν αυτό το «αστικό βίτσιο» με αποστροφή;

Μια ζωή ο ήρωας του Σβέβο καπνίζει το «τελευταίο» του τσιγάρο, μια ζωή αποδίδει στην εξάρτησή του όλα του τα δεινά. Αναρωτιέται ο νευρωτικός Ζήνων: «Σταματώντας το κάπνισμα θα γινόμουν άραγε ιδανικός, ο δυνατός άνθρωπος που ονειρευόμουν; Μπορεί αυτή η αμφιβολία να με έδεσε τόσο με το βίτσιο μου, γιατί είναι πολύ βολικό να ζεις με την πίστη πως είσαι σπουδαίος, αλλά η σπουδαιότητά σου βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση...
»

Νομίζω πως το τελευταίο τσιγάρο έχει πιο έντονη γεύση όταν είναι το τελευταίο. Και τα άλλα έχουν τη δική τους ιδιαίτερη γεύση αλλά λιγότερο έντονη. Το τελευταίο οφείλει τη γεύση του στο συναίσθημα του θριάμβου και στην ελπίδα για ένα υγιές και σφριγηλό μέλλον. Τα άλλα έχουν τη σπουδαιότητά τους γιατί την ώρα που τ' ανάβεις διαδηλώνεις την ελευθερία σου, ενώ παράλληλα το σφριγηλό και υγιές μέλλον παραμένει το μόνο που μετατίθεται κάπως»...

* Πέρα όμως από το τελευταίο -εντός ή εκτός εισαγωγικών- τσιγάρο, υπάρχει και το πρώτο, το παρθενικό. Σαν κι αυτό που κάπνισε στα έντεκα χρόνια του ο αφηγητής του διηγήματος του Θανάση Βαλτινού «Εθισμός στη νικοτίνη», καθώς ενηλικιωνόταν πριν την ώρα του επί Κατοχής, εν μέσω πτωμάτων και βιαιοπραγιών.

* Κι αν το πρώτο τσιγάρο που προσφέρθηκε σε λογοτεχνικό έργο είχε αποδέκτη την ατίθαση και ξελογιάστρα τσιγγάνα «Κάρμεν» στην ομώνυμη νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ, είναι άπειρα εκείνα που έχουν λάμψει μέσα στη νύχτα ως εργαλεία θεραπείας ή ως τεκμήρια φιλίας σε φημισμένα πολεμικά μυθιστορήματα -από το «Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο» του Ρεμάρκ και το «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» του Χέινγουεϊ ώς το κορυφαίο έργο του Μέιλερ

«Οι γυμνοί και οι νεκροί».

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και της επελαύνουσας καπναπαγόρευσης, η λοιδορημένη αυτή ηδονή εξακολουθεί να δίνει λογοτεχνικούς καρπούς.

* Στην παρωδία «Το κοριτσάκι και το τσιγάρο», ο Μπενουά Ντιτέρτρ ξεκινά την αφήγησή του μ' ένα νομικό παράδοξο: η τελευταία επιθυμία ενός θανατοποινίτη να καπνίσει ένα τσιγάρο σκοντάφτει πάνω στη διάταξη που απαγορεύει αυστηρά το κάπνισμα στους χώρους της φυλακής και η εκτέλεσή του αναβάλλεται.

Ενώ λίγες σελίδες παρακάτω, ένας δημοτικός υπάλληλος που καταφεύγει στις τουαλέτες για να καπνίσει, συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω από ένα πεντάχρονο κοριτσάκι και χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσει μπλέκεται σ' έναν δικαστικό κυκεώνα κατηγορούμενος για πολύ σοβαρότερο έγκλημα.

Θεραπεία-θρίλερ

«Εμάς που λατρέψαμε την καρέτα καρέτα, χωρίς ποτέ να διανοηθούμε να την καπνίσουμε ή να την μασήσουμε, γιατί δεν μας αφήνετε να ζούμε με τα καρέλια καρέλια, ακόμα κι αν δεν τραβάμε ούτε τζούρα απ' αυτά; Δεν ακούτε τη βραχνή από το τσιγάρο φωνή του ποιητή; Πόσο βαθιά και σε τι κλουβί πρέπει να τον παραχώσετε για να μη σας ενοχλεί η φωνή του;» γράφει ο Δημήτρης Νόλλας στα «Φύλλα καπνού».

Παραμένει πολύ καχύποπτος με την έγνοια του κράτους για την υγεία των υπηκόων του, σε μια περίοδο που γίνονται «μετάνοιες στον πραγματικό άρχοντα του κόσμου, το χρήμα», και το κράτος-πρόνοιας μοιάζει με μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν.

* Λέτε στα χρόνια που έρχονται να δούμε να ξεφυτρώνουν εταιρείες σαν αυτή που γέννησε η φαντασία του Στίβεν Κίνγκ στο διήγημά του «Αντικαπνιστική Α.Ε.», από τη συλλογή «Νυχτερινή βάρδια»; «Δεν χορηγούμε φάρμακα. Δεν έχουμε κανέναν ιεροκήρυκα να σας κάνει πλύση εγκεφάλου με κηρύγματα. Δεν συνιστούμε καμία ειδική δίαιτα. Και δεν δεχόμαστε καμία πληρωμή μέχρις ότου σταματήσετε το κάπνισμα για ένα χρόνο», ενημερώνει τον ήρωα του Κινγκ το στέλεχος της εταιρείας.

Για τι είδους θεραπεία πρόκειται, λοιπόν; Η κούρα προβλέπει ασφυκτική παρακολούθηση του «ασθενούς» επί 24ώρου βάσεως, άγριους ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ, ώς και απειλές κατά της ζωής των συγγενικών του προσώπων, σε περίπτωση ζαβολιάς ή συνεχών υποτροπιασμών. Ας ελπίσουμε ότι τέτοιοι εφιάλτες δεν θα ζωντανέψουν στην πραγματικότητα ποτέ. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Επτά, Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Τσιγάρο; Μόνο ζωγραφιστό !

Σε εποχές που η πολιτική ορθότητα και η αγωγή υγείας δεν είχαν στρέψει ακόμα τα πυρά τους κατά του καπνού, το μάσημα του ταμπάκου, τα τσιγάρα, η πίπα, ο ναργιλές, ενδείξεις συχνά μιας μποέμικης ζωής, συνόδευαν τους εικαστικούς καλλιτέχνες που, αγνοώντας τις βλαβερές συνέπειες και τους κινδύνους εθισμού, απαθανάτισαν το, δαιμονοποιημένο σήμερα, πάθος τους στα έργα τους.

* Το 18ο αιώνα, ο άγγλος σατιρικός ηθογράφος και γελοιογράφος Τόμας Ρόουλαντσον έδειξε επανειλημμένα τους πρωταγωνιστές των κωμικών πινάκων του να καπνίζουν. Σε ένα από τα γνωστότερα έργα του, μάλιστα, δεν διστάζει να παρουσιάσει έναν άντρα να καπνίζει και να πίνει τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης με τη στρουμπουλή παρτενέρ του. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, κυρίως οι ναργιλέδες είχαν χρησιμοποιηθεί από τους ζωγράφους του οριενταλισμού και ειδικότερα από τον Ευγένιο Ντελακρουά.
Στα καμπαρέ του Τουλούζ-Λοτρέκ

* Ακόμα νωρίτερα, τον 17ο αι., ο Ιρανός Μουχαμάντ Κασίμ είχε παρουσιάσει μια νεαρή Περσίδα να ρουφά τον καπνό του ναργιλέ, ο Ολλανδός Χέντρικ Γιαντζ, το 1621, δείχνει ένα μικρό αγόρι να ανάβει την πίπα του και ο Μισέλ Γκομπέν, το 1681, έναν νεαρό Ανατολίτη σε στιγμές περισυλλογής παρέα με την πίπα του.

* Το 1627, ο Φλαμανδός Αντριααν Μπράουερ είχε ζωγραφίσει το έργο «Οι καπνιστές», με μια παρέα χωρικών να απολαμβάνουν τις πίπες τους, ενώ μια αντίστοιχη σκηνή φιλοτεχνεί και ο Κονσταντίν Χάνσεν το 1837 στο έργο του «Μια ομάδα δανών καλλιτεχνών στη Ρώμη».
* Οι γάλλοι ιμπρεσιονιστές τίμησαν ιδιαίτερα το κάπνισμα. Ανάμεσα στα πολλά έργα του Εντουάρ Μανέ με σκηνές της καθημερινής ζωής ξεχωρίζει η «Σερβιτόρα» με έναν καπνιστή πίπας σε πρώτο πλάνο, μια αυτοπροσωπογραφία του 1858, ο «Καπνιστής» του 1866 αλλά και το «Πορτρέτο του Στεφάν Μαλαρμέ» να κρατά σκεπτικός το πούρο του.

* Την ίδια εποχή ο Γκιστάβ Κουρμπέ ζωγραφίζει τον Μποντλέρ βυθισμένο σ' ένα βιβλίο με την πίπα του.

* Ο μεταϊμπρεσιονιστής Πολ Σεζάν είχε ως αγαπημένη του πρακτική την αποτύπωση πορτρέτων συνηθισμένων καθημερινών ανθρώπων που συχνά κάπνιζαν την πίπα ή τα τσιγάρα τους όπως στο έργο «Ανδρας με πίπα» του 1895 και ακόμα περισσότερο στους πέντε πίνακες με τον τίτλο «Χαρτοπαίκτες».

* Αλλά και ο εξπρεσιονιστής Νορβηγός Εντβαρ Μουνκ έχει σχεδιάσει τον εαυτό του σε νεαρή ηλικία, με τον καπνό του τσιγάρου να θολώνει ακόμα περισσότερο τη μουντή ατμόσφαιρα.

* Στο ίδιο ρεύμα και ο επίσης εξπρεσιονιστής και ιδρυτής της Γέφυρας, Λούντβιχ Κίρχνερ, με το έργο του «Σκηνή από δρόμο του Βερολίνου» με έναν γερμανό αστό να κάνει τη βόλτα του με το τσιγάρο στο στόμα.

* Ο Τουλούζ Λοτρέκ, που αναπαρέστησε συχνά την πολύβουη παριζιάνικη νύχτα και τα γεμάτα καπνό καμπαρέ, έχει σχεδιάσει ένα ολοζώντανο, σχεδόν φωτογραφικό «Πορτρέτο του Λουί Πασκάλ», φυσικά με το τσιγάρο στα χείλη.

* Ο Ανρί Ρουσό, με τη ναΐφ αντισυμβατικότητα που τον διέκρινε, έχει αποδώσει την «Προσωπογραφία του Πιέρ Λοτί» με έναν άκρως ασυνήθιστο τρόπο για το 1891. Ο συνειρμός που προκαλεί το τσιγάρο σε πρώτο πλάνο με τις υψικαμίνους που καπνίζουν στο φόντο θα ήταν σήμερα πολύτιμο εργαλείο στα επιχειρήματα της αντικαπνιστικής καμπάνιας.

* Νεαρός δανδής στα 17 του, ο πρώιμος Σαλβαντόρ Νταλί, πριν ακόμα επιδοθεί στα σουρεαλιστικά όργια της αχαλίνωτης φαντασίας του, δημιούργησε μια εντυπωσιακή αυτοπροσωπογραφία του με πίπα, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1925, φιλοτέχνησε δύο πορτρέτα του πατέρα του, στο ένα εκ των οποίων καπνίζει πίπα και στο άλλο τσιγάρο.
Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1973, επανέρχεται στο τσιγάρο και δημιουργεί μια σειρά στερεοσκοπικών πινάκων με τίτλο «Ο κοιμώμενος καπνιστής».
Ομως, πλέον, είχε σταματήσει το κάπνισμα και είχε υποκαταστήσει τη συνήθεια με τη φροντίδα του μουστακιού του. Ελεγε: «Από τότε που έκοψα το κάπνισμα, αποφάσισα να αφήσω μουστάκι - είναι καλύτερο για την υγεία. Εντούτοις, πάντα συνήθιζα να έχω μαζί μου μια διακοσμητική ταμπακέρα στην οποία αντί για καπνό, είχα τοποθετημένα μερικά μουστάκια σαν αυτό του Adolphe Menjou (σ.σ.: αμερικανός ηθοποιός). Τα προσέφερα ευγενικά στους φίλους μου λέγοντας: "Μουστάκι; μουστάκι;" Κανείς δεν τολμούσε να τα αγγίξει».

* Ο Γερμανός Οτο Ντιξ που συμμετείχε σε πολλά πρωτοποριακά ρεύματα των αρχών του 20ού αιώνα σχεδίασε διάφορα πορτρέτα διογκώνοντας τις ανθρώπινες ατέλειες. Στο πιο διάσημο, ίσως, από αυτά φιλοτεχνεί τη δημοσιογράφο και ποιήτρια Σίλβια Φον Χάρντεν να απολαμβάνει το τσιγάρο της.

* Και ο μεγάλος Πάμπλο Πικάσο, όμως, που συνέχισε να καπνίζει μέχρι τα γεράματά του, συχνά στα έργα όλων των περιόδων του χρησιμοποίησε τσιγάρα και πίπες. Εξάλλου, μια από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του ισπανού καλλιτέχνη είναι αυτή που ποζάρει κρατώντας ένα πιστόλι και φορώντας ένα καουμπόικο καπέλο που του δώρισε ο Γκάρι Κούπερ. Φυσικά, καπνίζοντας!

* Στο πλαίσιο των οπτικών και λεκτικών παραδόξων του Ρενέ Μαγκρίτ εντάσσεται και η γνωστή πίπα του 1928 που συνοδεύεται από τη φράση «Αυτή δεν είναι μια πίπα»! Ο Μαγκρίτ έλεγε: «Η περίφημη πίπα... Με έχουν κατηγορήσει πολύ γι' αυτή! Και όμως... μπορείτε να τη γεμίσετε με καπνό; Οχι, γιατί είναι απλώς μια εικόνα και τίποτε περισσότερο. Εάν είχα γράψει "Αυτή είναι μια πίπα" θα έλεγα ψέματα!»

* Από τους πιο σύγχρονους καλλιτέχνες, ο Τομ Γουέσελμαν, στους ποπ πίνακές του και ιδιαίτερα στη σειρά 100 έργων με τίτλο «Μεγάλο αμερικανικό γυμνό», χρησιμοποιεί πολλές φορές τσιγάρα σε πολύχρωμες συνθέσεις και συνήθως δίπλα σε γυναίκες που τα απολαμβάνουν ηδυπαθώς, ενώ ο Κολομβιανός Φερνάντο Μποτέρο με τις γνωστές γκροτέσκες και παραμορφωμένες εικόνες του παρεμβάλλει συχνά τσιγάρα στα χέρια των προσώπων των έργων του.

* Η πιο ιδιάζουσα περίπτωση, όμως, είναι αυτή του Βίνσεντ Βαν Γκογκ που το 1885 δημιουργεί και έναν παράξενο, μακάβριο, τρομακτικό και προφητικό πίνακα που εκατό χρόνια αργότερα έγινε αφίσα σε εκστρατείες κατά του καπνίσματος: Το «Κρανίο με αναμμένο τσιγάρο» συμπίπτει με το θάνατο του πατέρα του καλλιτέχνη και είναι αποτέλεσμα της ήδη επιβαρυμένης υγείας του αλλά και των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει.
Το 1889, μετά το πρώτο αυτοκαταστροφικό κρούσμα που οδήγησε στο κόψιμο του αφτιού του, ο Βαν Γκογκ θα ζωγραφίσει την «Αυτοπροσωπογραφία με μπανταρισμένο αφτί», ένα πορτρέτο στο οποίο η πίπα είναι το μόνο σημάδι θέρμης και αισιοδοξίας, ενώ λίγο αργότερα θα δημιουργήσει την περίφημη «Καρέκλα με πίπα», όπου πλέον ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι πια απών.
Ενα χρόνο μετά, θα πεθάνει από επιπλοκές που προκλήθηκαν λόγω του αυτοπυροβολισμού του στην καρδιά. Λέγεται ότι στο νεκροκρέβατό του είχε δίπλα του μόνο την πίπα του.

* Ο κόσμος της ένατης τέχνης των κόμικς, σε αντίθεση με αυτόν της ζωγραφικής, ήταν κατά κανόνα αμόλυντος από τσιγάρα και άλλες εξαρτήσεις.
Οι συνήθεις καπνιστές ήταν οι νουάρ αστυνομικοί παλαιών δεκαετιών, οι «κακοί» όπως ο ντισνεϊκός Μαύρος Πιτ και οι γραφικοί όπως ο παθιασμένος οπαδός της πίπας Κάπτεν Χάντοκ στις περιπέτειες του Τεν-Τεν. Τομή στον αντικαπνιστικό άγραφο νόμο αποτέλεσε η δεκαετία του '60 με την εμφάνιση των σατιρικών αντεργκράουντ κόμικς που είχαν ως βασικό συστατικό τους τη χρήση ψυχοτρόπων και ψυχεδελικών ουσιών. Δημιουργοί όπως ο Γκίλμπερτ Σέλτον με τους Φρικ Μπράδερς και ο Ρόμπερτ Κραμπ με τον Φριτς το Γάτο, χρησιμοποίησαν τσιγάρα και άλλες... σκόνες στις ιστορίες τους.
Στα κόμικς το 'κοψαν
Η εμφάνιση των εναλλακτικών κόμικς για ενήλικους αναγνώστες νομιμοποίησε ακόμα περισσότερο το τσιγάρο, σε αντιδιαστολή με τα υπερηρωικά κόμικς στα οποία το τσιγάρο απουσίαζε και ουσιαστικά εξαφανίστηκε μετά το 1989.

* Τότε, η Comics Code Authority, ο οργανισμός που εγκρίνει με τη σφραγίδα καταλληλότητας τη συντριπτική πλειονότητα των κόμικς στις ΗΠΑ, αποφάσισε να συστήσει σε δημιουργούς και εκδότες να μην παρουσιάζουν τσιγάρα στις ιστορίες τους, αλλά και όταν το κάνουν «ο χρήστης πρέπει να φαίνεται ότι πληρώνει το τίμημα με συνέπειες στην υγεία του, τη φυσική του κατάσταση και την κοινωνική του θέση».
Η εταιρεία που πειθάρχησε περισσότερο από κάθε άλλη ήταν η Μάρβελ. Ετσι, φανατικοί φίλοι του καπνού όπως ο Γούλβεριν έκοψαν το τσιγάρο, ωστόσο κάποιοι άλλοι όπως ο Νικ Φιούρι εξακολουθούν σε κάποιους τίτλους να καπνίζουν, ενώ σε όσους απευθύνονται σε νεαρότερους αναγνώστες απέχουν της βλαβερής συνήθειας ως ένδειξη παραδειγματισμού.

* Χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας μεταμόρφωσης είναι και ο «ευρωπαίος» καουμπόι Λούκι Λουκ που, ενώ για πολλές δεκαετίες πυροβολούσε πιο γρήγορα κι απ' τη σκιά του πάντα με το τσιγάρο κολλημένο στα χείλη, πλέον αναγκάζεται να μασουλάει ένα φυλλαράκι.

Κάποιοι άλλοι, όμως, όπως ο «αιρετικός» ιερέας Τζέσε Κάστερ του Preacher και ο Τζον Κόνσταντιν του Hellblazer, δεν θα το κόψουν ποτέ. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Επτά, Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ


Συνέχεια...

Δεν κουτσαίνει η γίδα απ’ το κέρατο…

Σήμερα τρίτη Κυριακή του Ιουνίου και αν δεν το ξέρετε είναι η γιορτή του.. πατέρα…

Γυναικόπαιδα μην στριμώχνεστε στα λουλουδάδικα....
Το καλύτερο δώρο για μας, είναι να ελαττώσετε τη γκρίνια..

* ευχαριστούμε το φίλο blogger για την υπενθύμιση, αλλά δεν καταφέραμε να συνδέσουμε την … σοβαρή επέτειο με το απόφθεγμα..

Συνέχεια...

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ


Αυτόματα και Αραβική Αναγέννηση,
την εποχή της δαιμονοποίησης
των Επιστημών από το Βυζαντινό Μεσαίωνα



Ένας Άραβας μελετητής, ο Al Tayyib, έγραφε τον ια΄ αι. μ.Χ.: «Οι τέχνες ανθούν και αναπτύσσονται με τον εξής τρόπο: Κάποιος πρωτοπόρος, αρχικός δημιουργός μεταβιβάζει σε έναν διάδοχο τον όσα εκείνος είχε πρώτα δημιουργήσει. Ο διάδοχος αυτός τα εξετάζει κριτικά και τους προσθέτει όσα περισσότερα μπορεί. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρις ότου η τέχνη φτάσει τα όρια της τελειότητας».

Οι σκέψεις αυτές χαρακτηρίζουν μιαν άλλη από τη γνωστή «Αναγέννηση» της αρχαίας Ελληνικής σκέψης: την Αραβική. Εκείνη κατά την οποία, ιδιαίτερα την περίοδο των Αββασιδών χαλίφηδων (750-1.258 μ.Χ.), έγινε συστηματική συλλογή και μαζική Αραβική μετάφραση των αρχαίων Ελληνικών έργων, καθώς και μεθοδική μελέτη και συμπλήρωση των αρχαίων Ελληνικών και κυρίως των Ελληνιστικών τεχνικών επινοήσεων από μηχανικούς, όπως:
Πατήστε ΕΔΩ για τη συνέχεια

Συνέχεια...