Το γαλλικό περιοδικό «Μαριάν» αναρωτιέται γιατί οι ηγέτες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου απέφυγαν να μιλήσουν για τους «κοινωνικούς παραδείσους», δηλαδή για τις χώρες όπου το κόστος της εργασίας είναι εξευτελιστικό. Και τέτοιες χώρες υπάρχουν πολλές και στις τέσσερις άκρες της Γης, σε εξωτικά ασιατικά νησιά, σε κρατίδια της Κεντρικής Αμερικής, ακόμη και μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση! Σε αυτές τις χώρες, όπου το κόστος της εργασίας δεν φτάνει ούτε για να συντηρήσει τον εργάτη στη ζωή, συρρέουν χιλιάδες επιχειρήσεις από τις πλούσιες χώρες. Αφήνουν άνεργους τους εργαζομένους της πατρίδας τους, ξηλώνοντας τα εργοστάσιά τους και μεταφέροντάς τα σε αυτούς τους παραδείσους, όπου κερδίζουν περισσότερα επειδή το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Μια μικρή περιήγηση στις επίσημες υπηρεσίες των πλούσιων χωρών είναι αρκετή για να δείξει πως αυτές οι χώρες όχι μονάχα ξέρουν, αλλά και εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Το αμερικανικό υπουργείο Εργασίας δημοσιεύει τακτικά συγκριτικό πίνακα με τα ημερομίσθια σε 31 «κοινωνικούς παραδείσους». Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας διαθέτει συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία για περισσότερες από εκατό χώρες με χαμηλά ημερομίσθια. Και η στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημοσιεύει στατιστικά στοιχεία για τα ωρομίσθια στα 27 κράτη-μέλη της. Η σιωπή, λοιπόν, των ηγετών είναι φανερό πως ήταν ηθελημένη.
Το ωρομίσθιο... ...ενός Αμερικανού εργάτη είναι 24,5 δολάρια, αλλά του συναδέλφου του από τις Φιλιππίνες μόλις που ξεπερνάει το ένα δολάριο (1,1), ενώ του εργάτη από τη Σρι Λάνκα ούτε καν το φτάνει (0,6). Όμως δεν είναι ανάγκη να ταξιδέψουμε μέχρι τη μακρινή Ασία. Μέσα στο ίδιο μας το ευρωπαϊκό σπίτι, μιάμιση ώρα από την Αθήνα, τρεις ώρες από το Παρίσι, η Βουλγαρία είναι ένας κοινωνικός παράδεισος για τους βιομηχάνους: μόλις με 1,9 δολάρια αμείβεται την ώρα ο Βούλγαρος εργάτης. Όπως οι φορολογικοί παράδεισοι, έτσι και οι κοινωνικοί παράδεισοι αποτελούν στηρίγματα του οικονομικού συστήματος που σήμερα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Για να ρίξει το κόστος της εργασίας, αυτό το σύστημα έβαλε τους εργαζομένους όλου του κόσμου να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Και, όπως γράφει ο Σιλβέν Λαπουά στο περιοδικό «Μαριάν», οι ιθύνοντες των πλούσιων χωρών, οι «σοσιαλιστές» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι ειδικοί που τους εμπνέουν και οι μάνατζερ που επιμένουν να τους κολακεύουν, παραμένουν πεπεισμένοι πως αυτό το ίδιο σύστημα που προκάλεσε την κρίση θα τους επιτρέψει να βγουν από αυτήν. Η κόλαση... ...του εργαζομένου, ναι, μπορεί να γίνει ο παράδεισος του επιχειρηματία. Αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο.
(Από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρούσου Βρανά, εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 10 Απριλίου).
Συνέχεια...
Απόκρυψη...
Αναρτήσεις
