Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

σαν σήμερα πριν ένα χρόνο...


Τι άραγε ταιριάζει ή αξίζει να πει κάποιος για την επέτειο μιας στυγνής δολοφονίας ενός νέου παιδιού, του Αλέξη.

Σίγουρα όχι πολιτικά μνημόσυνα και παραμυθένια τσιτάτα που το φτωχό κορίτσι στο τέλος θα παντρευτεί το βασιλόπουλο.
Στα παραμύθια όλα τελειώνουν ευχάριστα και τα βασιλόπουλα είναι πάντα αγαπητά.

Στη ζωή όμως δε χωρούν ψέματα και πολύ περισσότερο τα βασιλόπουλα όχι μόνο δεν παίζουν αλλά αν χρειαστεί σκοτώνουν.
Εμείς λοιπόν να πούμε τις αλήθειες μας,
που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατάθεση ψυχής και μια δημόσια αυτοκριτική και συγγνώμη για όσα δεν είπαμε καθαρά στα παιδιά.

Να πούμε λοιπόν στα παιδιά.

Όταν μια εξουσία στρέφει το όπλο της σε ένα παιδί σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος.
Παράλληλα υπενθυμίζει ότι οι εξουσίες για να είναι εξουσίες είναι ταυτισμένες με τη βία.

Όσο πιο κοινωνικοποιημένη τείνει να γίνεται μια κρατική εξουσία, τόσο αποδυναμώνεται η βία που ενσωματώνει.

Οποιαδήποτε άλλη βία απέναντι στη βία απλά νομιμοποιεί την κρατική βία.

Η νεολαία που ξεσηκώνεται αν έχει θολά οράματα φταίμε εμείς, που σηκώνουμε τα σύννεφα που αποκρύπτουν και συσκοτίζουν το επόμενο βήμα της που αντί να την οδηγεί στο αύριο πολλές φορές την οδηγεί στο χθες.

Δεν είπαμε στα παιδιά ακόμα πιο απλά πράγματα, όπως ποιες είναι οι αξίες και οι προτεραιότητες.

- Τετρακίνητο και GTI ή γνώση.
- Κατανάλωση ή δημιουργία.

- Πίστη ή αμφισβήτηση.

Η ουσιαστική ελευθερία του ανθρώπου είναι ταυτισμένη με τη γνώση, τη δημιουργία και την αμφισβήτηση.

Όταν όμως κυριαρχούν άλλες δήθεν αξίες όπως, κόστος, ανταγωνιστικότητα, κέρδος, ισοζύγια και ελλείμματα, τότε σκοτώνουμε καθημερινά όχι μόνο έναν Αλέξη αλλά όλα τα παιδιά για να τα καταστήσουμε ανίκανα και τελικά υποταγμένα.

Αλέξη,
απέναντι στην αποθέωση των αξιών που αναπαράγουν ένα σύστημα, εμείς αντιπαραθέτουμε τη θεοποίηση των αξιών που απελευθερώνουν τον άνθρωπο για να τον αναδείξουν και να τον καταστήσουν δημιουργό.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστικές εκδηλώσεις πρέπει να γίνουν και σίγουρα όχι πολιτικά μνημόσυνα που θα απαιτήσει το λόγο για να αποτίσει «τιμή» και ο Καρατζαφέρης.
Όμως να μη χάσουν το νόημά τους από τους βαλτούς μπάχαλους που εκτός από την προβοκάτσια θα προμηθευτούν κινητά και Gucci της νέας σεζόν..

Ανώνυμος είπε...

6.12.09
Ας σιωπήσουμε για λίγο...
Ένας χρόνος…. Διάστημα τόσο μικρό, τόσο μεγάλο. Προσπαθώ να βρω τις λέξεις για μια τέτοια μέρα. Οι λέξεις αρνούνται να μπουν στα καλούπια που θέλω να τις βάλω. Ούτε η ψύχραιμη ματιά της απόστασης του χρόνου από τα γεγονότα βοηθούν. Είναι τελείως διαφορετική η εικόνα που έχει κάποιος όταν ζει στα Εξάρχεια και διαφορετική όταν ζει κάπου αλλού.

Εκείνο το βράδυ ήμουν στο σπίτι μου. Και ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος. Βγαίνω στο μπαλκόνι και...

...ρίχνω μια ματιά προς την πλατεία. Κόσμος συγκεντρωμένος. Εγώ στον κόσμο μου. Δεν είχα ακούσει τίποτα. Και από την απέναντι πολυκατοικία βγαίνει ένας γείτονας στο δικό του μπαλκόνι. «Τι έγινε πάλι;» τον ρωτάω. «Ένας μπάτσος σκότωσε ένα παιδί…Στην Τζαβέλα».

Δεν μπορώ να περιγράψω το τι ένιωσα εκείνη την στιγμή. Στην Τζαβέλα. Δίπλα από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης έμενα για δύο χρόνια. Σε τέτοιες στιγμές, όταν βάζεις και τον εαυτό σου μέσα στα γεγονότα τα πράγματα ζορίζονται περισσότερο. Στην ίδια γωνία έπαιζε το παιδί μου, οι φίλοι του. Στην ίδια γωνία… Η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη θα μπορούσε να είχε σκοτώσει…

Δεν μπορείς να είσαι ψύχραιμος. Δεν μπορείς να είσαι αμερόληπτος. Έχεις από την μια έναν φρουρό της τάξης και από την άλλη έναν δεκαπεντάχρονο. Και ένα όπλο. Που σημαδεύει και πυροβολεί.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε.

Ανώνυμος είπε...

Και αυτή η δολοφονία ήταν η αφορμή να ξεχυθεί στους δρόμους όλος ο θυμός. Γέμισαν οι δρόμοι από νέους, από παιδιά. Που στην θέα της στολής έβλεπαν έναν εχθρό. Στους δρόμους κατέβηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Και κάθε καρυδιάς καρύδι. Από αντιεξουσιαστές μέχρι προβοκάτορες. Από παιδιά που έριχναν μια πέτρα στα κυρίαρχα σύμβολα της κοινωνίας μας, στις τράπεζες, μέχρι ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν την αναμπουμπούλα και έκαναν αίσχη.

Και η αστυνομία ήταν εκεί. Και πολλές φορές προκαλούσε. Μέχρι και στην κηδεία του Αλέξη έβγαλαν όπλα και πυροβολούσαν προκλητικά στον αέρα.

Και οι κάτοικοι των Εξαρχείων να βιώνουν όχι μόνο τον τρόμο από τις επιθέσεις των ΜΑΤ αλλά να μην μπορούν να αναπνεύσουν. Τόνοι χημικών. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια να τσούζουν τα μάτια και να νιώθεις ένα κάψιμο στο στόμα και στην μύτη. Και να αναρωτιέσαι…

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα του δίχρονου παιδιού που ήταν μαζί με την μητέρα του και προσπαθούσαν να βρουν ένα ταξί. Για να διαφύγουν από το δηλητήριο. Και το παιδάκι να βήχει. Και να κάνει εμετό.

Ναι, τα Εξάρχεια ήταν άβατο. Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους. Θα μου πεις ότι γινόταν επεισόδια. Και η αστυνομία είχε χρέος να τα καταστείλει. Μόνο που υπάρχουν κάποιες προτεραιότητες. Μπροστά στην ίδια την ζωή τα υλικά αγαθά έπονται. Λάθος προτεραιότητες έχουμε βάλει στην ζωή μας. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Και σε μένα έσπασαν το αυτοκίνητο. Αλλά δεν στεναχωρήθηκα γι΄ αυτό. Στεναχωρήθηκα για το μικρό παιδάκι, το δίχρονο, το απόλυτα αθώο, που εισέπνεε όλο αυτό το καρκίνο.

Ένας χρόνος λοιπόν από εκείνη την μέρα. Αρκετά είπαμε. Ας σιωπήσουμε και ας αφουγκραστούμε για λίγο την ψυχή μας. Και με αυτήν την ηχηρή σιωπή ας σκεφτούμε για λίγο τον Αλέξη.

Μ.Φ.

(από το mediasoup.gr)