Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Ήταν πολιτική ρήξη η αποπομπή του Σημίτη;


Ο αποκλεισμός του Σημίτη από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε έντονες αντιπαραθέσεις στο επίπεδο της παραπολιτικής σε βάρος της ίδιας της πολιτικής.

Τελικά πως μπορεί κάποιος να σκιαγραφήσει το Σημίτη χωρίς το φερετζέ της κομματικής σκοπιμότητας και της παραπολιτικής σκανδαλολογίας.

Αν τον μετρήσεις με το διαχειριστικό πήχη της οικονομίας ήταν από τους πλέον αποτελεσματικούς πολιτικούς.
Ιστορικά του πιστώνεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα έγιναν επί των ημερών του.
Επί πλέον υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός.

Τότε εύλογα δημιουργείται το ερώτημα γιατί τελικά μετεξελίχθηκε σε μεγάλο βαρίδι στην πολιτική ζωή και ιδιαίτερα στο κόμμα του.

Γίνεται κατανοητός ο καιροσκοπισμός της ΝΔ, που από << αρχιερέα της διαπλοκής >> όπως τον αποκαλούσε, κατέληξε, μετά τον αποκλεισμό του από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, να κλαίει και να οδύρεται που η Βουλή θα γίνει φτωχότερη με την απουσία του. Για τους ίδιους λόγους πιθανά να τον ήθελε και για πρόεδρο της δημοκρατίας.

Όμως από το χώρο της κεντροαριστεράς, στον οποίο ιστορικά ανήκει, δεν έχουν δοθεί ικανές πολιτικές απαντήσεις που να δικαιολογούν την αποστροφή τους.

Είναι αναγκαίο να επιχειρηθεί μια πολιτική ερμηνεία και του φαινομένου Σημίτη και του αποκλεισμού του από το ΠΑΣΟΚ.


Στην Ελλάδα για πρώτη φορά επί Σημίτη η άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής αυτονομήθηκε από την ιδεολογία. Άλλωστε αυτός ήταν και ο στόχος των ισχυρών κέντρων που προώθησαν και ανάδειξαν τον Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν ο θρίαμβος των μηχανισμών απέναντι στην πολιτική και την ίδια την κοινωνία.

Οι τεχνοκρατικές και στείρες διαχειριστικές πρακτικές, όσο θετικά λογιστικά αποτελέσματα κι αν επιφέρουν, όταν είναι αυτονομημένες από την πολιτική και την ιδεολογία, καταλήγουν σε φαινόμενα απαξίωσης συνολικά και της πολιτικής και της κοινωνίας.


Στις περιπτώσεις αυτές τελικά η πολιτική και οι πολιτικοί γίνονται όμηροι και υποτάσσονται στις αδηφάγες ορέξεις του μεγάλου, παρασιτικού και ιδιαίτερα του αντιπαραγωγικού Κεφαλαίου.


Ο φαύλος κύκλος αυτός οδηγεί με βεβαιότητα στην απαξίωση της πολιτικής και τους πολιτικούς. Παράλληλα οδηγεί σε νέες ανάγκες αποενοχοποίησης του κατεστημένου το οποίο φυσικά και δεν διστάζει να αποκαθηλώσει τους πρωτεργάτες της άσκησης αυτών των πολιτικών και στην καλλίτερη περίπτωση να τους συντηρεί ως χρυσή εφεδρεία.


Ο Καραμανλής συνέχισε ακριβώς τη Σημιτική πολιτική, δηλαδή την αποιδεολογικοποίηση της πολιτικής, με αποτέλεσμα να υπηρετήσει αυτούς που κατάγγελλε και φυσικά θα έχει την ίδια κατάληξη όπως φαίνεται με τον προκάτοχο του.


Από την πλευρά αυτή, στο βαθμό που ο αποκλεισμός του Σημίτη από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτεί την κυριαρχία της ιδεολογίας στην πολιτική, τότε η απόφαση του Παπανδρέου έχει όλα τα θετικά στοιχεία της προοδευτικής πολιτικής ρήξης με το στείρο κυβερνητισμό και την πολιτική ηγεμονία των μηχανισμών.

Μιας ρήξης που ίσως επαναφέρει τις ιδεολογίες στο προσκήνιο της πολιτικής.

Η ζωή θα το δείξει.

Στέφανος Ροδινός

Δεν υπάρχουν σχόλια: