Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

O “τρίτος κόσμος” είναι δίπλα μας. Πάμε με την Blue Star και με το… “Δημητρούλα”…


Προς Εφεσίους επιστολή,
το ανάγνωσμα…

(Τριλογία, μέρος 1ο)

Αξιότιμε κύριε Μπαμπινιώτη.

Σε πρόσφατο άρθρο σας στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” καταλήγατε :

«….Τα πράγματα στην Παιδεία μας βρίσκονται σε οριακή κατάσταση. Δεν είναι πια καιρός για κρίσεις και επικρίσεις. Πρέπει να υπάρξουν συστηματικές, δεσμευτικές προτάσεις για συγκεκριμένα έργα και πράξεις. Μέσα από διάλογο. Όλοι κρινόμαστε και πρώτος ο γράφων, που φύσει και θέσει θα μπορούσε να είχε αρκεσθεί στη θαλπωρή των λέξεων!»


Μας βρίσκετε απόλυτα σύμφωνους με μια δύο μικροπαρατηρήσεις.

1. Ο διάλογος για να είναι ουσιαστικός και για να προσφέρει στοιχεία στη λήψη της τελικής απόφασης, δεν πρέπει να γίνει με τις … συντεχνίες.
Πρέπει να γίνει με την κοινωνία.

2. Εμείς θέλουμε να κριθούμε, όχι όμως για θέσεις, απόψεις και αμαρτίες άλλων.

Αφορμή σε αυτήν μας την αναφορά, έδωσε μια απλή σύμπτωση.
Διαβάσαμε σε ένα νεανικό face book ,τη συνεννόηση ενός μαθητή από κάποιο νησί των Κυκλάδων με τους καλοκαιρινούς του φίλους και φίλες, για το πώς θα συναντηθούν στην Αθήνα, μιας και λόγω διαβάσματος και εξετάσεων δεν θα κατέβουν για Πάσχα στο νησί.
Εύλογα θα αναρωτηθείτε, προς τι το σπουδαίο!

Ο μαθητής αυτός κ. καθηγητά, κάνει αυτό το δρομολόγιο κάθε Σαββατοκύριακο εδώ και δύο χρόνια γιατί θέλει να δώσει Αρχιτεκτονική και απαραίτητα εξετάζεται στο ΣΧΕΔΙΟ.

Και μη μας πείτε ότι αυτή η δυνατότητα του παρέχεται από το σχολείο του, γιατί θα χάσετε ένα μέρος από την ειλικρινή εκτίμησή μας.

Με απλά λόγια κ. καθηγητά θέλουμε να σας πούμε ότι και να αλλάξει ο μηχανισμός, ορισμένοι θα συνεχίσουν να είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού…

Ευκαιρία είναι να μοιραστούμε μαζί σας και μερικές σκόρπιες σκέψεις μας.

Για να καταλήξουμε στο τι είναι καλύτερο και τι είναι χειρότερο χρειάζεται ένα σταθερό σύστημα αξιών.
Ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να μας προσφέρει ένας βασικός κοινωνικός θεσμός. Η εκπαίδευση.

Η εκπαίδευση που θα περιέχει και τη μνήμη, και τη φαντασία, και τη σύνεση, και την τόλμη, και τον ενθουσιασμό, και την πείρα, αλλά κύρια την προοπτική…

Η εκπαίδευση που θα δίνει κίνητρα και εφόδια στο νέο άφθαρτο και εύπλαστο άνθρωπο να κολυμπήσει βαθειά στο πέλαγος της αυτογνωσίας.
Δηλαδή στον Πολιτισμό!

Η εκπαίδευση που κάτω από αυτές τις συνθήκες, παύει να αποτελεί μηχανισμό και γίνεται μορφοποιητική δύναμη, δηλαδή ΠΑΙΔΕΙΑ.

Αγαπητέ κύριε καθηγητά,
Έχουμε βιώσει και διαπιστώσει τα σχολεία των διαφορετικών ταχυτήτων και επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα σημειώστε ότι υπάρχουν και περιοχές διαφορετικών ταχυτήτων.

Στις Κυκλάδες για παράδειγμα το μόνο που έχουμε να μας συνδέσει με τον «πολιτισμό» είναι τα .. ταχύπλοα..
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αύριο το δεύτερο μέρος της τριλογίας με θέμα
“ οι αριθμοί μας βρίσκουν … αδιάβαστους”
Αναλυτικά στοιχεία και πίνακες που δείχνουν την … περίοπτη θέση υποβάθμισης των Κυκλάδων.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα κάπου ότι ο κ. Βρούτσης συναντήθηκε με τον υπουργό κ. Στυλιανίδη και αναθάρρησα.
Μπράβο λέω αυτή είναι άμεση αντίδραση.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ σε πρώτη προτεραιότητα.
Και ξανά Μπράβο.
Μου κόπηκε όμως η φόρα όταν θυμήθηκα ότι ο κ. Στυλιανίδης δεν είναι πλέον υπουργός Παιδείας αλλά … Μεταφορών.
Για την ιστορία σας ενημερώνω ότι οκ. Βρούτσης έθεσε το θέμα της άμεσης ανακαίνισης των κτιριακών εγκαταστάσεων των αεροδρομίων Σαντορίνης και Μυκόνου και ο Υπουργός αποδέχθηκε το αίτημα και δεσμεύθηκε να ξεκινήσουν σύντομα οι εργασίες στα δύο κομβικά αεροδρόμια των Κυκλάδων…

Ανώνυμος είπε...

Είμαι σε θέση να γνωρίζω αντίστοιχο γεγονός από τη Νάξο. Συγκεκριμένα μαθήτρια από τον Απόλλωνα ο οποίος απέχει 40 χλμ. από το λιμάνι κάνει το δρομολόγιο Νάξος- Πειραιάς και αντίστροφα κάθε Σαββατοκύριακο αποκλειστικά για το ΣΧΕΔΙΟ.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην μαθήτρια για την επιμονή και την καρτερικότητα στην δοκιμασία που υφίσταται, αλλά και στους γονείς της που στηρίζουν με θυσίες αυτή την επιλογή του παιδιού τους.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου καλέ συμφωνώ με όσα γράφεις και επαυξάνω.
Εκτός από ένα.
Δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Υπάρχουν παιδιά κατάφορα αδικημένα από εκείνους που σφετερίζονται το δικαίωμά τους στη μόρφωση και στη ζωή.
Πριν λίγο καιρό φώναζαν στους δρόμους «Δεν είμαστε εκατό, δεν είμαστε διακόσιοι. Είμαστε χιλιάδες, θα γίνουμε άλλοι τόσοι!»
Δεν ήταν τότε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα που εκτονώθηκε.
Ήταν συσσωρευμένη καταπίεση και αδικία και ήταν μόνο η αρχή…