.JPG)
Αμήχανα μαζεύω τα κομμάτια μου και χάνομαι στα σοκάκια…..
Μια πολύ ωραία σκηνή στην Κωμιακή μας περιγράφει φίλος του Blog και που ο κάθε ένας μπορεί ανακαλύψει και τον εαυτό του.
Είχα πολλά χρόνια να γυρίσω καλοκαίρι στο χωριό, όχι από έλλειψη νόστου αλλά μερικές φορές η ζωή μας ΄΄σερφάρει’’όπως θέλει αυτή.
Οι εικόνες οικείες ,ομορφες,ζεστες .Όμως το φεγγάρι είναι ένα άλλο φεγγάρι δεν μοιάζει με το Χωραϊτικο ή το Σαντορινιό ή το Δωδεκανήσιο φεγγάρι που τελευταία είχα δει . Είναι ένα μαγευτικά Κωμιακήτικο φεγγάρι ,μ’ ένα εκτυφλωτικά μοναδικό φως που ψαχουλεύει κατευθείαν στη ψυχή και στις αισθήσεις .
Ήταν μια τυπική καθημερινή νύχτα ,καθόμουν στο καφενείο ,αυλή με θεά τον Τρούλο .Είναι βραδάκι ,δυο παρέες με νεολαίους καλαμπουρίζουν και αλληλοπειράζονται με δυνατές φωνές και χάχανα .Ξαφνικά γίνεται ησυχία ,μια ησυχία σαν αυτή του καταμεσήμερου ανάμεσα στα δέντρα εκεί που χαλάει ο κόσμος από τα τζιτζίκια και τιτιβίσματα,κατι κόβει τους ήχους .
Ρίχνω μια μάτια στην μπύρα μου το ποτήρι έχει «ιδρώσει» , ο αφρός στεγνός ,με ταξίδεψε η ατμόσφαιρα σκέφτηκα .Σένα λεπτό ανηφόριζα τις σκάλες σχεδόν μηχανικά .Τα πατήματα γνωστά ,τα σκαλάκια καθαρά και ασπρισμένα με οδηγούν σε μια ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ γειτονιά. Ένας παιδικός έρωτας ,ώριμα φυλαγμένος στις εμπειρίες των χρόνων που πέρασαν .
Το στενό είναι όπως παλιά ,τα φωτά είναι αναμμένα στο πατρικό της σπίτι ,το cd παίζει χαμηλά νησιωτικά .
Τα βήματα μου με φέρνουν στην εξώπορτα ,μυρωδιές από καλομαγειρεμενο φαγητό και φρέσκο ψωμί μου σπάνε την μύτη , οι ήχοι από τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα ακούγονται πεντακάθαρα ,όμως καμία φωνή…..Ησυχία !!!
Φτάνω στη γωνία ,το σκοτάδι στο σοκάκι μου φαίνεται πολύ πυκνό ,γυρίζω πίσω και καμώνομαι ότι ψάχνω τις τσέπες μου…….Κάτι θα ξέχασα!!!!
Ξαναπερνώ από την πόρτα ενώ άγνωστες φωνές λένε εββα …!
Απομακρύνομαι αργά απελπισμένος …
Γυρίζω από ένα δρόμο που έξαρχης δεν είχα σκοπό να περάσω και πηγαίνω σ ένα άλλο χωρίς να θέλω.
Σκέπτομαι να ξανά ψάξω τις τσέπες μου… ..Το εφεύρημα μου φαίνεται τσαλακωμένο και πολύ παλιό .Αμήχανα μαζεύω τα κομμάτια μου και χάνομαι στα σοκάκια…..
Μια πολύ ωραία σκηνή στην Κωμιακή μας περιγράφει φίλος του Blog και που ο κάθε ένας μπορεί ανακαλύψει και τον εαυτό του.
Είχα πολλά χρόνια να γυρίσω καλοκαίρι στο χωριό, όχι από έλλειψη νόστου αλλά μερικές φορές η ζωή μας ΄΄σερφάρει’’όπως θέλει αυτή.
Οι εικόνες οικείες ,ομορφες,ζεστες .Όμως το φεγγάρι είναι ένα άλλο φεγγάρι δεν μοιάζει με το Χωραϊτικο ή το Σαντορινιό ή το Δωδεκανήσιο φεγγάρι που τελευταία είχα δει . Είναι ένα μαγευτικά Κωμιακήτικο φεγγάρι ,μ’ ένα εκτυφλωτικά μοναδικό φως που ψαχουλεύει κατευθείαν στη ψυχή και στις αισθήσεις .
Ήταν μια τυπική καθημερινή νύχτα ,καθόμουν στο καφενείο ,αυλή με θεά τον Τρούλο .Είναι βραδάκι ,δυο παρέες με νεολαίους καλαμπουρίζουν και αλληλοπειράζονται με δυνατές φωνές και χάχανα .Ξαφνικά γίνεται ησυχία ,μια ησυχία σαν αυτή του καταμεσήμερου ανάμεσα στα δέντρα εκεί που χαλάει ο κόσμος από τα τζιτζίκια και τιτιβίσματα,κατι κόβει τους ήχους .
Ρίχνω μια μάτια στην μπύρα μου το ποτήρι έχει «ιδρώσει» , ο αφρός στεγνός ,με ταξίδεψε η ατμόσφαιρα σκέφτηκα .Σένα λεπτό ανηφόριζα τις σκάλες σχεδόν μηχανικά .Τα πατήματα γνωστά ,τα σκαλάκια καθαρά και ασπρισμένα με οδηγούν σε μια ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ γειτονιά. Ένας παιδικός έρωτας ,ώριμα φυλαγμένος στις εμπειρίες των χρόνων που πέρασαν .
Το στενό είναι όπως παλιά ,τα φωτά είναι αναμμένα στο πατρικό της σπίτι ,το cd παίζει χαμηλά νησιωτικά .
Τα βήματα μου με φέρνουν στην εξώπορτα ,μυρωδιές από καλομαγειρεμενο φαγητό και φρέσκο ψωμί μου σπάνε την μύτη , οι ήχοι από τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα ακούγονται πεντακάθαρα ,όμως καμία φωνή…..Ησυχία !!!
Φτάνω στη γωνία ,το σκοτάδι στο σοκάκι μου φαίνεται πολύ πυκνό ,γυρίζω πίσω και καμώνομαι ότι ψάχνω τις τσέπες μου…….Κάτι θα ξέχασα!!!!
Ξαναπερνώ από την πόρτα ενώ άγνωστες φωνές λένε εββα …!
Απομακρύνομαι αργά απελπισμένος …
Γυρίζω από ένα δρόμο που έξαρχης δεν είχα σκοπό να περάσω και πηγαίνω σ ένα άλλο χωρίς να θέλω.
Σκέπτομαι να ξανά ψάξω τις τσέπες μου… ..Το εφεύρημα μου φαίνεται τσαλακωμένο και πολύ παλιό .Αμήχανα μαζεύω τα κομμάτια μου και χάνομαι στα σοκάκια…..
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Eίναια όμορφο να ξαναπερνάμε απο ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ γειτονιές,μερικοί απο εμάς θα θελαν πολλούς μήνες διακοπών να το καταφέρουν.Βλέπεις οιΚωμιακήτισες ειναι πολύ ΕΡΩΤΕΥΣΙΜΕΣ!!
Ηχαλαρή καλοκαιριάτικη ατμόσφαιρα μας προτρέπει να ξαναβρούμε κάτι απο την χαμένη (?!)παιδικότητα μας.
Σίγουρα αυτό είναι καλύτερο απο την περιρρέουσα πολιτικοοικονομική,κοινονική καθημερινότητα.
Ερωτεύσιμες οι Κωμιακίτισσες γενιά και αόριστα? Από πού προκύπτει αυτό;
Tην ερμηνεία την ζητάς για το ερωτεύσιμες ή για τις Κωμιακίτισσες Ακριβολογώ και στα δύο.
Πιστεύω η διατύπωση είναι εύστοχη.
(Ευχαπιστώ ειλικρινά για το ΤΑΚΤ καιτην ορθογραφική διόρθωση!)
Ρώτησα αν γενικά οι Κωμιακίτισσες είναι ερωτεύσιμες,και μάλιστα πολύ. Είναι δική σου αίσθηση, είναι γενικότερη αίσθηση και πως το εξηγεις? Είναι το DNA, η παράδοση, τα ήθη, το ύψος του χωριού? Αν έχει ανύπαντρες με ενδιαφέρει.
Δημοσίευση σχολίου