Καθώς οδεύουμε προς τις εκλογές, καλό είναι να ρίχνουμε μια ματιά στην πολιτική ιστορία μας. Αίφνης, ο δικομματισμός, λέξη που χρησιμοποιείται πολύ στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο και περιβάλλον, δεν είναι κάτι καινούριο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα εμφανίστηκε κατ’ ουσίαν το 19ο αιώνα, με την αντιπαράθεση Νεοτερικού κόμματος (Τρικούπης) και Εθνικού (Δεληγιάννης).
Το πρώτο «συνταγματικό» κόμμα που ιδρύθηκε ήταν το «Νεοτερικό» του Τρικούπη. Οι αντίπαλοι συσπειρώθηκαν γύρω από το κόμμα του Αλέξανδρου Kουμουνδούρου, μετά το θάνατο του οποίου (1883) ο Θεόδωρος Δεληγιάννης το μετονόμασε σε «Eθνικόν Κόμμα» (1885).
Ο «αντι-τρικουπισμός» έκανε την πρώτη σημαντική εμφάνιση στο δημόσιο βίο της χώρας στις 6 Φεβρουαρίου του 1885 υπό την ηγεσία του Θ. Δεληγιάννη, όταν η κυβέρνηση Τρικούπη ανατράπηκε στη βουλή με ψήφους 108 έναντι 104. Τότε η Αθήνα μετατράπηκε σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον».
Τα δύο αυτά κόμματα, το «Νεοτερικό» (Τρικούπης) και το «Εθνικό» (Δεληγιάννης), ηγεμόνευαν και εναλλάσσονταν στην εξουσία επί 15 χρόνια. Την περίοδο της Μεταπολίτευσης το δικομματικό σύστημα λειτούργησε με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Τα δύο κόμματα που ιδρύθηκαν το 1974 και κυριαρχούν έκτοτε στην πολιτική σκηνή, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσονται στην εξουσία όλη αυτή την περίοδο, με εξαίρεση την Οικουμενική Κυβέρνηση το 1989.
Η εναλλαγή στην εξουσία δύο ισχυρών κομμάτων φαίνεται να εξασφαλίζει πολιτική σταθερότητα, που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, όμως ο δικομματισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί πανάκεια για όλες τις δυσλειτουργίες του κοινοβουλευτισμού, της κοινωνίας και της οικονομίας.
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα εμφανίστηκε κατ’ ουσίαν το 19ο αιώνα, με την αντιπαράθεση Νεοτερικού κόμματος (Τρικούπης) και Εθνικού (Δεληγιάννης).
Το πρώτο «συνταγματικό» κόμμα που ιδρύθηκε ήταν το «Νεοτερικό» του Τρικούπη. Οι αντίπαλοι συσπειρώθηκαν γύρω από το κόμμα του Αλέξανδρου Kουμουνδούρου, μετά το θάνατο του οποίου (1883) ο Θεόδωρος Δεληγιάννης το μετονόμασε σε «Eθνικόν Κόμμα» (1885).
Ο «αντι-τρικουπισμός» έκανε την πρώτη σημαντική εμφάνιση στο δημόσιο βίο της χώρας στις 6 Φεβρουαρίου του 1885 υπό την ηγεσία του Θ. Δεληγιάννη, όταν η κυβέρνηση Τρικούπη ανατράπηκε στη βουλή με ψήφους 108 έναντι 104. Τότε η Αθήνα μετατράπηκε σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον».
Τα δύο αυτά κόμματα, το «Νεοτερικό» (Τρικούπης) και το «Εθνικό» (Δεληγιάννης), ηγεμόνευαν και εναλλάσσονταν στην εξουσία επί 15 χρόνια. Την περίοδο της Μεταπολίτευσης το δικομματικό σύστημα λειτούργησε με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Τα δύο κόμματα που ιδρύθηκαν το 1974 και κυριαρχούν έκτοτε στην πολιτική σκηνή, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσονται στην εξουσία όλη αυτή την περίοδο, με εξαίρεση την Οικουμενική Κυβέρνηση το 1989.
Η εναλλαγή στην εξουσία δύο ισχυρών κομμάτων φαίνεται να εξασφαλίζει πολιτική σταθερότητα, που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, όμως ο δικομματισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί πανάκεια για όλες τις δυσλειτουργίες του κοινοβουλευτισμού, της κοινωνίας και της οικονομίας.
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Ο δικομματισμός είναι ένα ελληνικό πόκεμον το οποίο αποτελεί εξέλιξη της λερναίας ύδρας. Ως γνωστό, ο Ηρακλής σκότωσε τη λερναία ύδρα σε μία από τις αποστολές του, αφήνοντας τεράστιο αριθμό αρχαίων πολιτικών άνεργους. Παρά την αποτυχία της λερναίας ύδρας που σκότωσε ο Ηρακλής, άλλες λερναίες ύδρες -με τυπικό αριθμό κεφαλιών 2-5- έμαθαν από το παράδειγμα και από' κει και στο εξής άφηναν τους κατοικούντες της γύρω περιοχής να αποφασίζουν ποιό κεφάλι αυτή θα χρησιμοποιεί για να ρημάζει τον τόπο. Στην Ελλάδα ζει μία λερναία ύδρα με δύο κεφάλια και για αυτό και ονομάζεται δικομματισμός.
"φρικηπαίδεια 1"
Ονοματολογία και ιδιότητες
Ο δικομματισμός έχει δύο κεφάλια, όπως αναφέραμε, από τα οποία αυτό που ρημάζει ονομάζεται κυβέρνηση και αυτό που ροχαλίζει ονομάζεται αντιπολίτευση. Μέχρι πρότινος η αντιπολίτευση διασκέδαζε τον κόσμο με το να λέει πάντα το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έλεγε η κυβέρνηση, αλλά από το 2000 και μετά συμφωνούν και οι δύο στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται το ρήμαγμα. Η διασκεδαστική και ενίοτε εποικοδομητική κριτική αντικαταστάθηκε από ένα βαρετό ροχαλητό που συνήθως διαρκεί 4 χρόνια. Προς το τέλος της τετραετίας ροχαλητού, η αντιπολίτευση ξυπνάει από τον λήθαργο, τινάζει ολόκληρο το κεφάλι και τρέχει να επισκεφθεί την περιφέρεια της χώρας, την οποία ξαφνικά θυμάται και συμπονά. Από την άλλη η κυβέρνηση ρημάζει επί 4 χρόνια και προς το τέλος της τετραετίας θυμίζει σε όλους πόσο ενοχλητικό είναι το ροχαλητό της αντιπολίτευσης. Τότε, ο τοπικός πληθυσμός διαλέγει κεφάλι και η ζωή συνεχίζει.
Το κάθε κεφάλι ονομάζεται αλλιώς και κόμμα και ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσει κανείς το ένα από το άλλο όταν τα κοιτάει σε φωτογραφία ή βλέπει τις αντιδράσεις τους είναι να κοιτάξει στο μέτωπο, όπου και το κάθε κεφάλι έχει από ένα χαρακτηριστικό χρώμα. Πράσινο το ένα, γαλάζιο το άλλο. Εφόσον κανείς δεν κοιτάει και δεν ξέρει από προηγουμένως είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς ποιό είναι το ενεργό και ποιό το ανενεργό κεφάλι.
Οι κοινές ιδιότητές τους είναι:
• Καθόλου ή σχεδόν καθόλου μυαλό.
• Και τα δύο ρημάζουν όταν είναι ενεργά και ροχαλίζουν όταν είναι ανένεργα.
• Είναι δύσκαμπτα και δυσκίνητα.
• Πάσχουν από πλήρη έλλειψη φαντασίας.
• Όταν μιλάνε η γλώσσα τους είναι άκαμπτη σαν ξύλο.
Το τέρας φωλιάζει στο μέγαρο μαξίμου και βρυχάται από εκεί, ενώ όταν τα δύο κεφάλια διαφωνούν, επιδίδονται σε αγώνα βρυχηθμών στο κοινοβούλιο ή βουλή. Σχεδιάζει δε τις επόμενες κινήσεις του είτε στη Ρηγίλλης, είτε στη Τρικούπη.
"φρικηπαίδεια 2"
Εξέλιξη
Ενώ ο δικομματισμός αποτελεί εξέλιξη της λερναίας ύδρας, δεν αποτελεί το τελικό στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας πόκεμον στην οποία υπάγεται. Το τριτο στάδιο εξέλιξης είναι η ύδρα με τα δύο σιαμαία κεφάλια. Με άλλα λόγια πρόκειται για ένα κεφάλι με μία συνείδηση αλλά δύο πρόσωπα. Η αμερικάνικη λερναία ύδρα λόγου χάρη έχει ήδη φτάσει σε αυτό το επίπεδο όπως και η γαλλική. Η βρετανική ύδρα έχει τρία σιαμαία κεφάλια ενώ η γερμανική πέντε -τα οποια συνήθως παίζουν σε συνδυασμό των 2 κυβερνόντων και 3 αντιπολιτευόμενων
"φρικηπαίδεια 3"
Ρόλος
Οι λερναίες ύδρες ανά τον κόσμο παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Κρατούν τον κόσμο να πιστεύει οτι έχει το δικαίωμα επιλογής και αναλαμβάνουν τον κλασσικό ρόλο της ύδρας: το ρήμαγμα. Χωρίς αυτές ο καθένας νομίζει οτι πρέπει να αναλάβει τον ρόλο ο ίδιος -βλ. Αφγανιστάν, Σομαλία- και αυτός ο υπερβάλλον ζήλος συχνά οδηγεί στην καταστροφή. Με άλλα λόγια οι ύδρες επιβεβαιώνουν οτι η καταστροφή συνεχιζεται μεθοδικά και οργανωμένα.
"φρικηπαίδεια 4"
Α-ΝΑΞΙΕ με ανάγκασες και ψήφισα αν και το αποφεύγω.
Είμαι ο 23ος και προτρέπω και άλλους τουλάχιστον εδώ να ρίξουμε το δικομματισμό.
Μας έχεις συνηθίσει άμεσα ή έμμεσα να παίρνεις θέση.
Εδώ έστριψες δια της πλαγίας οδού και αναμένω αποκατάσταση.
ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΙ ΚΑΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΔΕΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ? ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ Η ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ?
Δημοσίευση σχολίου