Μια πορεία από την ιδεολογική ηγεμονία σε συνθήκες παρανομίας και διώξεων, στην ιδεολογική και πολιτική αυτοπεριθωριοποίηση σε συνθήκες νομιμότητας!!!
Στους δημοκρατικούς αγώνες του Λαού μας η Αριστερά ήταν παρούσα και πρωταγωνιστούσε.
Στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη η Αριστερά ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Ποτέ όμως μόνη, αλλά συμμετείχε και πρωταγωνιστούσε σε πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, αναγκαία προϋπόθεση για αποτελεσματικούς αγώνες. Έτσι καταχτούσε την ιδεολογική ηγεμονία στην κοινωνία και έτσι αναδεικνύονται οι πρωτοπορίες και όχι κατά δήλωσή τους.
Εδώ και δύο δεκαετίες, τα πολιτικά μαγνητικά πεδία της πυξίδας της Αριστεράς, αποσυντονίζονται σε συνθήκες πολιτικής ομαλότητας. Φαίνεται, κατά περίεργο τρόπο να αναζητά και αν δεν βρίσκει να δημιουργεί, «μπαμπούλες», για να δικαιολογεί το αδιέξοδο των πολιτικών της.
Πως είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι και στο τέλος ουσιαστικά και ο ίδιος ο λαός.
Σήμερα πλέον:
- ο θετικός πολιτικός λόγος μετεξελίχθηκε σε ένα στείρο πολιτικό ετεροπροσδιορισμό,
- η ανάγκη για ταξική καθαρότητα, την οδηγεί σε ρήξεις με τις οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων εννοείται εκφράζει και στην πράξη οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα,
- οι ενωτικοί αγώνες υποβαθμίζονται σε μεμψίμοιρες, αλλά κατά τα άλλα σε «καθαρές», διαμαρτυρίες.
Η κοινωνία έχει ανάγκη την Αριστερά πλην όμως εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η Αριστερά σαν να μην έχει ανάγκη την κοινωνία.
Απέναντι στην οικονομική διαχείριση της κρίσης και στο στείρο κυβερνητισμό, σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ, η πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Αριστερά.
Πως μπορεί όμως να γίνει αυτό όταν η Αριστερά εξορκίζει κάθε συμμετοχή, αν όχι σε κυβερνητικό επίπεδο, τουλάχιστον στο επίπεδο της κοινωνίας.
Πάντα στα συνέδρια της Αριστεράς η στρατηγική των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών αποτελούσε στρατηγική προτεραιότητα. Σήμερα οι στρατηγικές αυτές εξαντλούνται σε προσωπικές συνεργασίες τύπου Κανέλλη, Πάντζα κλπ ( εννοείται η κριτική δεν αφορά τα πρόσωπα ).
Οι ιστορικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς, για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, με αποκορύφωμα το ΕΑΜ και την ΕΔΑ, φαίνεται και φαντάζουν να είναι πλέον εκτός γραμμής και έξω από τις σημερινές στρατηγικές για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.
Συνολικά η Αριστερά και ιδιαίτερα οι λαοί δεν πάνε μπροστά με παιδικά ιδεολογικά και πολιτικά όπλα το «κλάμα του μωρού», τα «παραμύθια της γιαγιάς» και ο «καθένας με τα ρούχα του».
Στέφανος Ροδινός
srodinos@gmail.com
Στους δημοκρατικούς αγώνες του Λαού μας η Αριστερά ήταν παρούσα και πρωταγωνιστούσε.
Στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη η Αριστερά ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Ποτέ όμως μόνη, αλλά συμμετείχε και πρωταγωνιστούσε σε πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, αναγκαία προϋπόθεση για αποτελεσματικούς αγώνες. Έτσι καταχτούσε την ιδεολογική ηγεμονία στην κοινωνία και έτσι αναδεικνύονται οι πρωτοπορίες και όχι κατά δήλωσή τους.
Εδώ και δύο δεκαετίες, τα πολιτικά μαγνητικά πεδία της πυξίδας της Αριστεράς, αποσυντονίζονται σε συνθήκες πολιτικής ομαλότητας. Φαίνεται, κατά περίεργο τρόπο να αναζητά και αν δεν βρίσκει να δημιουργεί, «μπαμπούλες», για να δικαιολογεί το αδιέξοδο των πολιτικών της.
Πως είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι και στο τέλος ουσιαστικά και ο ίδιος ο λαός.
Σήμερα πλέον:
- ο θετικός πολιτικός λόγος μετεξελίχθηκε σε ένα στείρο πολιτικό ετεροπροσδιορισμό,
- η ανάγκη για ταξική καθαρότητα, την οδηγεί σε ρήξεις με τις οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων εννοείται εκφράζει και στην πράξη οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα,
- οι ενωτικοί αγώνες υποβαθμίζονται σε μεμψίμοιρες, αλλά κατά τα άλλα σε «καθαρές», διαμαρτυρίες.
Η κοινωνία έχει ανάγκη την Αριστερά πλην όμως εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η Αριστερά σαν να μην έχει ανάγκη την κοινωνία.
Απέναντι στην οικονομική διαχείριση της κρίσης και στο στείρο κυβερνητισμό, σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ, η πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Αριστερά.
Πως μπορεί όμως να γίνει αυτό όταν η Αριστερά εξορκίζει κάθε συμμετοχή, αν όχι σε κυβερνητικό επίπεδο, τουλάχιστον στο επίπεδο της κοινωνίας.
Πάντα στα συνέδρια της Αριστεράς η στρατηγική των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών αποτελούσε στρατηγική προτεραιότητα. Σήμερα οι στρατηγικές αυτές εξαντλούνται σε προσωπικές συνεργασίες τύπου Κανέλλη, Πάντζα κλπ ( εννοείται η κριτική δεν αφορά τα πρόσωπα ).
Οι ιστορικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς, για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, με αποκορύφωμα το ΕΑΜ και την ΕΔΑ, φαίνεται και φαντάζουν να είναι πλέον εκτός γραμμής και έξω από τις σημερινές στρατηγικές για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.
Συνολικά η Αριστερά και ιδιαίτερα οι λαοί δεν πάνε μπροστά με παιδικά ιδεολογικά και πολιτικά όπλα το «κλάμα του μωρού», τα «παραμύθια της γιαγιάς» και ο «καθένας με τα ρούχα του».
Στέφανος Ροδινός
srodinos@gmail.com
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΚΟ;
Ο Λ. Κύρκος, σε προχθεσινό γεύμα που παρέθεσε σε διάφορες προσωπικότητες, επανέλαβε τη σταθερή θέση του για τη συνεργασία των κομμάτων της δημοκρατικής αριστεράς που εμπνέονται από τον μαρξισμό, με τις προοδευτικές δυνάμεις του κέντρου. Μια τέτοια συνεργασία, είπε ο Λ. Κύρκος, θα μπορούσε να διασφαλίσει την ελληνική αναγέννηση. Στην ομιλία του, που είχε χαρακτήρα πολιτικής παρακαταθήκης, συμμερίστηκε το δίλημμα που έθεσε προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου "αλλάζουμε ή βουλιάζουμε", συμπληρώνοντάς το με το "ανακατανομή-ανάπτυξη ή βουλιάζουμε". Χαρακτήρισε τη συνάντηση "κραυγή για την περιφρούση της ομαλότητας", μιλώντας για την ανάγκη "μεγάλων συμβιβασμών" στα πρότυπα του ιστορικού κειμένου του "Οι στόχοι του έθνους". Κατηγόρησε τους "τάχατες επαναστάτες που αντιμάχονται την έννοια του συμβιβασμού και πυροδοτούν επικίνδυνες εκρήξεις, όπως τα Δεκεμβριανά 2, ή παίζουν τον ρόλο των αδιάλλαχτων ασυμβίβαστων κηρύχνοντας τον θετικό ρόλο του φόβου". Υποστήριξε ότι "πρέπει όλοι να αποδεχτούμε τις επιβαλλόμενες θυσίες μέσα σ' ένα σχέδιο που θα καταμερίζει τα βάρη, θα παίρνει υπόψη του ότι πλατιά λαϊκά στρώματα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ότι η δίκαιη κατανομή είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την επιτυχία του εγχειρήματος".
Ο Λ. Κύρκος ανέφερε ως χρήσιμη μορφή πάλης τον εντοπισμό μορφών επίδειξης προκλητικού πλούτου, όπως είναι οι πολυτελέστατες κατοικίες και τα σκάφη αναψυχής, με στόχο την υποχρέωση του ιδιοκτήτη να καταβάλλει το ύψος του φόρου που θα προσδιορίζεται από το νέο φορολογικό σύστημα. Πρότεινε, μάλιστα, ελεγκτές να είναι οι κατά τόπους δημοτικές επιτροπές ελέγχου, αλλά και να θυροκολλείται το δελτίο φορολογικής ενημερότητας. Ανέφερε ότι δεν πρόκειται για ένα πογκρόμ κατά των πλουσίων αλλά "για μέτρα έγκαιρης πίεσης πριν η απελπισία των φτωχότερων στρωμάτων υπερβεί ένα όριο ασφάλειας και οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες εκρήξεις".
Εξέφρασε την αντίθεσή του, "συνηθισμένη αντίδραση του κατεστημένου", που δεν είναι άλλη από την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως συμβαίνει σε συνθήκες κρίσης, εντάσσοντας σε αυτή την κατηγορία την ένταση των τρομοκρατικών ενεργειών, την ανεύθυνη δράση των αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών, αλλά και την κατάχρηση του ασύλου. Ως προς το τελευταίο, δήλωσε "υπερ της κατάργησης του ασύλου, γιατί αυτό που υπάρχει μόνο γελοιοποίηση της έννοιας του ασύλου είναι και του κύρους της ακαδημαϊκής κοινότητας και ιδιαίτερα των σπουδαστών", προτείνοντας "τη θέσπιση ενός πραγματικού ασύλου της διακίνησης ιδεών υπό την ευθύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας και με τη δημιουργία μεικτών ομάδων περιφρούσης (ενός είδους Hyde Park)".
Διαφώνησε με τα όσα είπε η κυρία Παπαρήγα "περί πολέμου", ζητώντας από τους εργαζόμενους να εγγυηθούν την εσωτερική ειρήνη και να απορρίψουν νεοζαχαριαδικούς τυχοδιωκτισμούς. Αν και τόνισε ότι δεν πρέπει να υπάρξει διάσπαση του κινήματος των εργαζομένων, χαιρέτισε ως εναλλακτική μορφή πάλης την τελευταία απεργία του ΠΑΜΕ! Πρόσθεσε ότι πρέπει να αποφεύγονται πρωτοβουλίες που ταλαιπωρούν την κοινωνία και προκαλούν την αγανάκτηση κατά των οργανωτών.
Έχω φυσικά ενημερωθεί για τις θέσεις του Κύρκου. Πρέπει να σημειώσω πως αυτές καλύπτουν ένα μέρος του προβλήματος της Αριστεράς και περιορίζονται ή στοχεύουν στο ζήτημα της διακυβέρνησης. Το πρόβλημα όμως είναι ακόμα πιο σύνθετο και σχετίζεται με στρατηγικές και ιστορικά ιδεολογικά ζητήματα. Οι «παιδικές αρρώστιες…» όταν εμφανίζονται σε μεγάλη ηλικία είναι πολύ επικίνδυνες.
Πάνων απ όλα όμως το κυρίαρχο πρόβλημα είναι οι Αριστεροί να καταλάβουν ότι υπηρετούν την Αριστερά όταν συλλογίζονται ελεύθερα… Τα ιερατεία ποτέ δεν ήταν προοδευτικά.
Πώς εννοείτε την "πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης" και γιατί αυτό "δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Αριστερά"; Η ιστορία του καπιταλισμού δεν έχει αυτή την άποψη.
Με ενδιαφέρει η απάντησή σας.
Αυτά είπε ο Λεωνίδας και κατέληξε στο νοσοκομείο, ούτε ο ίδιος δεν μπόρεσε να χωνέψει τα λόγια του. Περαστικά του πάντως, διότι ως γνωστόν "ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από ...".
Επισκεφθείτε το παρακάτω για την άποψη μου για το θέμα της ανάρτησης.
http://www.youtube.com/watch?v=0SDAAv7TklM
Πάντα ο καπιταλισμός μπορεί να υπερβαίνει τις κρίσεις. Έχει όμως σημασία ο τρόπος, ποιος θα πληρώσει και το σπουδαιότερο ποιος θα κερδίσει.
Στις μεγάλες οικονομικές κρίσεις η καπιταλιστική λογική και πρακτική συμπυκνώνεται στην καταστροφή των μέσων παραγωγής, πράγμα που σημαίνει κυριαρχία των κεντρικών και κυρίαρχων τραπεζών για το μάζεμα του χρήματος και κατ επέκταση κλείσιμο επιχειρήσεων και εν ανάγκη καταστροφικοί πόλεμοι.
Καταστροφή λοιπόν και των μέσων παραγωγής και ανθρώπινου δυναμικού.
Αυτή είναι η ιστορική γνώση και το ζητούμενο είναι η στρατηγική του λαϊκού κινήματος και η ενότητά του.
Έχω ξαναγράψει πως τα νομοτελειακά κοινωνικά φαινόμενα δεν λειτουργούν όπως οι φυσικοί νόμοι που κινούνται έξω από τη θέλησή μας.
Άρα δεν μπορούμε να περιμένουμε καρτερικά την πτώση των κρατών και του καπιταλισμού γιατί νομοτελειακά κάποτε θα γίνει αυτό.
Στις κοινωνικές νομοτέλειες απαιτείται και ο υποκειμενικός παράγοντας που δεν είναι άλλος από τις ίδιες τις κοινωνίες και τη συλλογική τους δράση.
Εδώ είναι αναγκαίος ο ρόλος της Αριστεράς, στο βαθμό που υπάρχει, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, πρέπει διαρκώς να επιβεβαιώνεται.
Ο τίτλος του άρθρου, όσο κι αν φαίνεται λαϊκίστικος, συμπυκνώνει ως ένα βαθμό την κοντόφθαλμη στρατηγική της παραδοσιακής Αριστεράς και αν παραμείνει στην ιδιότυπη ταξική «καθαρότητά» της και απομονωμένη, ο καπιταλισμός είναι βέβαιο πως έχει τις λύσεις του.
Μη μας πιάνει και κανένας μικρομεγαλισμός για τη δική μας Αριστερά, εννοώ την παγκόσμια Αριστερά.
Θα ήθελα όμως να υπογραμμίσω ότι ουδόλως ενδιαφέρει η άποψή μου, άλλωστε ποιος είμαι, εκείνο που ενδιαφέρει είναι η άποψή σας.
«…ΥΠΑΡΧΟΥΝ λεφτά» – έλεγε και ξανάλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου!..
«…Δεν υπάρχει σάλιο» – λέει τώρα ένας από τους βασικούς του υπουργούς, ο Αν. Λοβέρδος!..
(Χωρίς «σάλιο», ούτε για φτύσιμο, είναι η πολιτική της κυβέρνησης!..).
ΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
"Το θέμα της δίκης των Έξι μπορεί να εξετασθεί από πολλές απόψεις. Στις γραμμές που ακολουθούν, θα ασχοληθούμε με την ανθρώπινη πλευρά του δράματος....".
Αυτά λέει μεταξύ πολλών άλλων ο κύριος Μίκης για την δίκη των Έξι σε άρθρο του στο NAXIOS.
Για το δράμα του 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων και του 1 εκατομμύρίου νεκρών της Μικρασιατικής καταστροφής δεν δείχνει να συγκινείται.
Ο παππούς του ήταν, έχει πει κάπου αλλού, ...ήρωας.
Τι σχέση μπορεί όμως να έχει ο ηρωισμός με τοιυς πρωταγωνιστές της Μικρασιατικής καταστροφής και τις εγκληματικές πράξεις των βασιλικών κυβερνήσεων εκείνης της εποχής, στις οποίες συμμετείχε και ο παππούς του, δεν μας λέει.
Στην παρακμιακή εποχή που ζούμε, ακόμη και ο ηρωισμός απομυθοποιείται.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΣΤΟ ΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ
ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΣ ΑΓΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ??
Η Αριστερά(ποια Αριστερά;), οι συμμαχίες(ποιες συμμαχίες;) και η...Κοκκινοσκουφίτσα του παραμυθιού...
Ποτέ η Αριστερά δεν είχε ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία. Εκτός κι αν κατατάσσεις το ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά. Είναι όμως έτσι;
Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που όχι μόνο δεν έχει ατενίσει αυτοκριτικά το κομματικό και κυβερνητικό παρελθόν του, αλλά επαναλαμβάνεται, με την εφαρμογή μιας σκληρής ταξικής πολιτικής που την ωραιοποιεί με υποκρισία, διγλωσσία, καιροσκοπισμό και παραπλάνηση, σε στενή... συμμαχία με τους εργολάβους των ΜΜΕ και το μεγάλο κεφάλαιο. Είναι ένα κόμμα χωρίς όραμα, χωρίς επεξεργασμένο συνεκτικό πρόγραμμα, η κυρίαρχη έγνοια του οποίου είναι η νομή της εξουσίας, η διαιώνισή του με κάθε μέσο σ' αυτήν, ο κομματισμός και, αντίστοιχα, η υπαγωγή κάθε απόφασης και πολιτικής στις σκοπιμότητες αυτές που ουδεμία σχέση έχουν με τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, με μια πραγματικά φιλολαϊκή και φιλεργατική πολιτική, με μια πολιτική της εργασίας και της μείωσης των ανισοτήτων.
Γενικότητες του τύπου "στο επίκεντρο ο άνθρωπος" και "ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε" μένουν λόγια μετέωρα, ευχολόγια χωρίς πολιτικό νόημα εφόσον δεν συνδέονται με συγκεκριμένoυς στόχους για τα καίρια ζητήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, εφόσον δεν αποκτούν υπόσταση, σε συνάφεια με την υφιστάμενη οικονομική, κοινωνική, ηθική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, τη στιγμή κατά την οποία η οικονομική κρίση βαθαίνει και σταδιακά και μεθοδικά ξεδιπλώνονται μέτρα αντιλαϊκά από την κυβέρνηση, η επαναφορά του αιτήματος για συμμαχία και συμπόρευση της αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, αναπόφευκτα, προκαλεί σύγχυση, λειτουργεί παραμορφωτικά για τη φυσιογνωμία της αριστεράς και αναβιώνει μια διαβρωτική ατμόσφαιρα του παρελθόντος που έχει τελεσίδικα απορριφθεί, πλέον, από τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών πολιτών.
(συνεχίζεται)
Πώς να συζητήσεις όμως για στρατηγικές συμμαχίες, δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό, ανάλυση των αντιθέσεων της κοινωνίας και του ταξικού χαρακτήρα των κομμάτων, όταν έχεις να αναμετρηθείς και με τις κομματικές ακαμψίες και τους ιδεολογικοπολιτικούς αναχρονισμούς του ΚΚΕ;
Νομίζω οτι η ανάρτηση δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, φλερτάρει με το φαντασιακό και εκφράζει περισσότερο επιθυμία και ευχή.
Κατά τα άλλα, όσα ανέφερα παραπάνω αναπαράγονται και στο κομματικά εξαρτημένο συνδικαλιστικό και συλλογικό κίνημα.
Τέλος:
-δεν υπάρχουν νομοτελειακά κοινωνικά φαινόμενα και
-οι καπιταλιστικές κρίσεις βγάζουν πάντα ωφελημένη την άρχουσα τάξη, όπως διδάσκει η ιστορία.
Μην ξεχνάτε, αφού αναφερθήκατε στην ιστορία, οτι τη δεκαετία του 1930, μετά το κραχ του 1929, είχαμε παρατεταμένη ανεργία και οικονομική ανέχεια, που εξέθρεψαν τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Αυτές προλείαναν το έδαφος για την άνοδο του φασισμού σε πολλά κράτη.
Δημοσίευση σχολίου