Όταν κοιτάς από ψηλά …

Πόσο …απέχει η πολιτιστική φτώχεια από την αντίδραση;

Ένα σχόλιο από το Σταύρο Σπηλιάκο.

Το «χθες» έχει πάντα και θετικά και αρνητικά. Δεν είναι απαραίτητο να το ανατρέψεις για να στρατευτεί ο νέος. Είναι όμως απαραίτητο να έρθεις κοντά στο νέο, να τον κοιτάξεις στα μάτια, να συνομιλήσεις ισότιμα, να τον αποδεχτείς σαν οντότητα και να του μιλήσεις με ειλικρίνεια κι αληθινά.
Τότε κάτι μπορεί να γίνει.
Τον σπουδάζεις σαν γονιός για να ζήσει μια καλύτερη ζωή από σένα και να γίνει καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και μόλις βγει στην αγορά εργασίας, αμέσως εσύ ο ίδιος, ο κάθε γονιός, τον αμφισβητείς και τον χαρακτηρίζεις εύκολα και ανέξοδα περιθωριακό.

Το συντηρητικό και ανεδαφικό «επιστροφή στις ρίζες» ήτανε το σύνθημα του Υπουργείου Παιδείας επί Υπουργίας Γ. Ράλλη το 1980, όταν τα «αθηναϊκά Κολωνάκια» έκαναν την δεύτερη «επανάστασή» τους μετά την υιοθέτηση του πεντάχορδου μπουζουκιού του Μ. Χιώτη. Άνοιξαν τα μπαούλα και ανακάλυψαν κάτω από τα βλήματα των όπλων της χούντας και τα Τσάμικα του Παπαδόπουλου τη φουστανέλα και τη βράκα του παππού.
Επιστροφή; Αν είναι δυνατόν!!!

Γνωριμία και γνώση ΝΑΙ. Γιατί δεν γίνεται να ανατρέψεις κάτι μέσα στην άγνοιά σου.
Η συνέχεια γνωστή!!!

Όλοι ειδικοί, όλοι μάνατζερς πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπου διατίθενται ένα σωρό χρήματα για μετακλήσεις πιασάρικων «καλλιτεχνών» και άλλα πολλά – πολλά.
Οι τοπικές κοινωνίες αντί να ενισχυθούν από τον «Καποδίστρια», να απενοχοποιηθούν από τα συμπλέγματα που τους δημιούργησαν οι επιφανείς εσωτερικοί μετανάστες, αντί η πνευματική ηγεσία να κατέβει να συνεργαστεί και να συμπαρασταθεί σ’ αυτούς απ’ τους οποίους άντλησε όλο αυτό το σπουδαίο ανθρωποκεντρικό υλικό της επιστήμης τους, αντί οι Σύλλογοι να γίνουν σύγχρονοι διαχειριστές του ανθρώπινου δυναμικού, που δημιουργεί πολιτισμό, αντί, αντί, αντί …….. δημιουργήθηκαν κεντρικές εξουσίες που βαφτίστηκαν «Δημοτικοί Πολιτιστικοί Οργανισμοί» ή «Νομαρχιακά Γραφεία Εκπαίδευσης και Πολιτισμού».

Που είναι τα στελέχη που δημιούργησε η γενιά μας (αυτή η περίφημη και πολυδιαφημισμένη) για να υπάρχει ένας για κάθε νησί και ένας για κάθε χωριό για να μπορούν να βλέπουν αυτοί το πραγματικό ύψος του Ζα, αλλά και των ανθρώπων.

«Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα και με μυρμήγκια οι ανθρώποι………». Τυχαίο;