Έφυγε σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους και πολιτικά υγιέστερους πολιτικούς με ιδεολογική καθαρότητα και αγωνιστική συνέπεια για τις ανθρώπινες αξίες, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941. Σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσέ και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελιέ.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Αντί, στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, την Αυγή και τον Πολίτη.
Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της.
Εντάχθηκε στον Συνασπισμό, έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του, καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941. Σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσέ και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελιέ.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Αντί, στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, την Αυγή και τον Πολίτη.
Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της.
Εντάχθηκε στον Συνασπισμό, έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του, καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Δυστυχώς η 26η Μαΐου του 2009 για όλους εμάς τους συντρόφους, τους φίλους και συνεργάτες του
Μιχάλη Παπαγιαννάκη θα είναι μια μέρα μνήμης της απώλειας, ενός από τους «ευγενείς»,
μεγάλους πολιτικούς άνδρες του τόπου
Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης:Η μόνη αριστερή πρόταση
Μ. Παπαγιαννάκη
Αυγή 18/10/2008
Η συζήτηση σχετικά με την ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει ιστορία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, έχει παρελθόν και ασφαλώς έχει και…μέλλον, σε όλα τα επίπεδα, σε εκείνο της γενικής θεωρίας και σε εκείνο της πρακτικής διαμόρφωσης της προγραμματικής και πολιτικής παρέμβασης του κόμματος.
Δεν θα σταθώ στα θεωρητικά και γενικά πολιτικά ζητήματα που εδώ και καιρό θέτουν ξανά πάνω στο τραπέζι σύντροφοι, σύμμαχοι και φίλοι, οδηγώντας καμιά φορά σε πλήρη αναθεώρηση όσα έως τώρα θεωρούσανε και θεωρούμε κεκτημένα και βάση για παραπέρα επεξεργασία και ανάπτυξη της πολιτικής μας. Πρόκειται για σοβαρή συζήτηση που ασφαλώς πρέπει να συνεχιστεί χωρίς προκαταλήψεις και φοβίες. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει κανένα ιδιαίτερο όφελος από το να πορευόμαστε μαζί αποκρύπτοντας βαθιές διαφωνίες στρατηγικού και ιστορικού χαρακτήρα όπως διαφαίνονται σε ορισμένες τοποθετήσεις που αμφισβητούν την ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση (και μάλιστα ομοσπονδιακή…), την ανάγκη της ευρωπαϊκής αυτονομίας στη διεθνή και την αμυντική πολιτική, αλλά και γενικότερες βάσεις του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι από το Διαφωτισμό, τις βασικές αρχές της πολιτικής δημοκρατίας , έως τα δικαιώματα στη διαφορά, την αειφόρο ανάπτυξη, τις βαθιές αλλαγές παραγωγικού και κοινωνικού «μοντέλου» που αναφύονται μέσα από την απειλητικότατη κλιματική αλλαγή κλπ, κλπ. Σοβαρή συζήτηση, ακόμα και υπαρξιακή για κάθε Ευρωπαίο και κάθε αριστερό πολίτη. Στην προοπτική της συνέχισής της, θέλω όμως να επισημάνω, με συντομία και χωρίς φιλοδοξία βαθύτερης ανάλυσης (που όμως θα χρειαζόταν…), μια σειρά από «παράδοξα» ή «απρόσμενα» που αναδείχθηκαν πρόσφατα και που πιθανόν μπορούν να κλονίσουν πολλά από τα θέσφατα της έως τώρα θεωρητικής συζήτησης και να προβληματίσουν τους φορείς της.
(συνεχίζεται)
Και καταρχήν η ίδια η «κρίση» που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ειπώθηκε πολύ σωστά και από πολλούς υπεύθυνους παράγοντες της διεθνούς πολιτικής και, οικονομίας ότι πρόκειται για μια παγκοσμιοποιημένη πρόκληση που απαιτεί εξίσου παγκοσμιοποιημένη απάντηση. Ωραία αλλά από πού θα εκπορεύεται αυτή η απάντηση; Από μόνες τις ΗΠΑ και την δραματική τους στροφή από τα νεοφιλελεύθερα φληναφήματα των ηγεσιών τους; Προφανώς δεν άρκεσε η προσπάθεια. Χρειάστηκε να έλθει, ευτυχώς με ταχύτητα και τόλμη (κάτι απρόσμενο, με δεδομένο το έλλειμμα ηγεσίας στην ΕΕ), το βαρύ πυροβολικό της ΟΝΕ, του Ευρώ και του Γιουρογκρουπ για να εμφανιστεί μια πρώτη αλλαγή κλίματος. Όχι μόνο γιατί κινητοποίησε πολύ περισσότερους πόρους (τουλάχιστον διπλούς…) σε σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά κυρίως γιατί έφερε στο προσκήνιο άποψη και σχέδιο: «κρατικοποίηση» τραπεζών, περιορισμός των διοικήσεών τους και των χρυσών τους αγοριών, εγγυήσεις της ρευστότητας, αλλά και γενικότερη πρόταση για αναδιαμόρφωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος όπως μας το είχε κληροδοτήσει η μεταπολεμική προσπάθεια οικοδόμησης της διεθνούς οικονομίας και το είχε κλονίσει η πετρελαϊκή κρίση του 1971-73 και διαστρεβλώσει η μονομερής αμερικανική πολιτική. Η Ευρώπη, και για την ακρίβεια το τμήμα της που έχει σε ένα βαθμό μπει στην πορεία της ουσιαστικής ενοποίησης, δυστυχώς μόνο στη βάση του Ευρώ ενώ καθυστερούν άλλα στοιχεία όπως η κοινή οικονομική, φορολογική πολιτική και η κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, πρωτοστάτησε, ώθησε, πέτυχε κάποιες πρώτες αποφάσεις και λύσεις. Και όλοι καταλαβαίνουν σιγά σιγά τί επανάσταση έφερε το Ευρώ, και όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική. Εκκρεμεί η ολοκλήρωσή της και στο θεσμικό επίπεδο με πολλούς τρόπους, ασφαλώς όμως ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν η κατάσταση χωρίς τα έως τώρα επιτεύγματα της ενοποίησης, τόσο για το σύνολο της ΕΕ, όσο και για την κάθε χώρα χωριστά.
Επέμεινα στα του Ευρώ, γιατί θεωρείται από πολλούς στην αριστερά ο πιο εύκολος στόχος κριτικής και καταγγελίας , με ανεξέλεγκτα γενικά υπονοούμενα και άνετες και ανέξοδες «προτάσεις» του τύπου «έξω από το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, το Ευρώ κλπ» ώστε να έχουμε λυτά τα χέρια μας για να ασκήσουμε πολιτική. Το πόσο λυτά θα ήσαν τα χέρια τους, ποιους πόρους θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν, σε ποιο και σε πόσο υποτιμημένο «εθνικό» νόμισμα, και άλλα δευτερεύοντα ζητήματα ας τα αφήσουμε για μελέτη και εργασία στο σπίτι…
Με ανάλογη προσέγγιση, καλό πάντως θα ήταν να θυμηθούμε, το πόσο όλοι ένοιωσαν έστω και ενστικτωδώς την έλλειψη κοινής άμυνας και στρατού της ΕΕ, όταν με τα Γιουγκοσλαβικά φάνηκε καθαρά ότι η αμερικανική παρέμβαση σκόπευε, και το έλεγε και καθαρά, την περιθωριοποίηση και ταπείνωση της Ευρώπης. Και πόσο μολαταύτα πολλοί ανακουφίστηκαν όταν η ευρωπαϊκή παρέμβαση έδωσε διέξοδο και τρόπο συμφωνίας ώστε να μην εξελιχτεί η Γεωργία στη διαμάχη της με τη Ρωσία και με στήριξη αμερικανών «συμβούλων», σε αφορμή για θερμότατες και ανεξέλεγκτες συγκρούσεις. Άλλη μέθοδος προσέγγισης των θεμάτων, άλλος τρόπος διαφύλαξης της ειρήνης, μέσω διαλόγου και ισορροπιών, κάτι που η αυτοκρατορία έχει μεγάλη δυσκολία να καταλάβει!
Ανάλογες σκέψεις εμπνέουν σίγουρα και οι παλαιότερες υποθέσεις των παγκόσμιων επιδημιών (τρελές αγελάδες, διοξίνες, ορμόνες, μεταλλαγμένα…) όπου η ΕΕ, όταν μίλησε με μια φωνή και ένα σχέδιο είχε αξιοσημείωτα και καινοτόμα αποτελέσματα για τη διεθνή πολιτική και οικονομία. Με αποκορύφωμα φυσικά την επιβολή στο διεθνές δίκαιο του Πρωτοκόλλου του Κυότο και της επιστημονικής ανάλυσης που οδηγεί σήμερα στη διαμόρφωση όλων των πολιτικών ενάντια στην κλιματική αλλαγή.
Και έρχονται και άλλα: χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και παγκόσμια ρύθμιση, διεθνής φορολογία (Τόμπιν, «πράσινη»…), ίδρυση Παγκόσμιου Οργανισμού Περιβάλλοντος (θεσμικά ισότιμου με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου), μεταναστευτικά ρεύματα και αναπτυξιακή βοήθεια στις χώρες προελεύσεώς τους, νέες επιδημίες και επαναφορά ξεχασμένων ασθενειών που αναβιώνουν, δικαιώματα των παιδιών, καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος κλπ, κλπ.
Για πολλά από αυτά τα ζητήματα υπάρχουν ήδη διεθνείς οργανισμοί στο λεγόμενο σύστημα ΟΗΕ ή και εκτός αυτού. Συχνά κάνουν καλή τεχνική δουλειά (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και άλλοι…). Όμως σχεδόν ποτέ δεν έχουν ως συστατικό της δράσης τους την πολιτική επιλογή, ευθύνη και λογοδοσία. Αυτά, τα απολύτως απαραίτητα για να διακυβερνηθεί πολιτικά, δημοκρατικά και αποτελεσματικά η παγκοσμιοποίηση, απαιτούν νομιμοποίηση πολιτική, που για την ώρα μόνο συμφωνίες κρατών, όπως αυτές που έχτισαν την ΕΕ, μπορούν να δώσουν, αναμένοντας καλύτερους τρόπους όπου οι ίδιοι οι πολίτες θα μπορούν να το κάνουν θεσμικά, αξιόπιστα και πειστικά.
Ας σταματήσουμε εδώ, και μόνο αυτά τα παραδείγματα των πρόσφατων εξελίξεων δείχνουν πόσο έρχονται τα πάνω κάτω στον κόσμο μας και πιθανότατα πόσο και πώς θα συνεχίσουν. Και εξηγούν, εν μέρει τουλάχιστον, τα δογματικά συνθήματα που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω όταν σχετικές συζητήσεις εκτρέπονταν σε γενικολογίες : « η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης είναι η πιο αριστερή πρόταση που γνωρίζω όταν συζητάμε την πορεία του κόσμου.» Και «ακόμα κι αν 27 στις 27 κυβερνήσεις της ΕΕ ήσαν δεξιές και αποφάσιζαν να προωθήσουν τη Συνθήκη που αρχίζει δειλά δειλά να πολιτικοποιεί την Ένωση και τα προβλήματα, δικά της και του κόσμου», η εξέλιξη θα έπρεπε να χαιρετιστεί χωρίς επιφυλάξεις από την αριστερά…
Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Δημοσίευση σχολίου