Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Πόσο απέχει η πολιτιστική φτώχεια από την αντίδραση;

Σαράντα χρόνια τώρα μας κατατρώει εκείνο το σύνθημα «επιστροφή στις ρίζες».

Όσο κι αν εμπεριέχει αξίες πολιτιστικές, στην πράξη λειτούργησε ως άλλοθι στη δήθεν προοδευτικότητα των φορέων και ιδιαίτερα της τοπικής αυτοδιοίκησης και τοπικών συλλόγων, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την έλλειψη οράματος για το μέλλον.


Σπαταλήθηκαν απίθανοι πόροι, οικονομικοί και ανθρώπινου δυναμικού, για να φτάσουμε ( καταντήσουμε ) εδώ που φτάσαμε.

Από το “Αρμενάκι” …στην “πιτσιρίκα” και από το “Βιτζηλαιαδίστικο” στο βλαχο-γυφτο-σκυλο-νησιώτικο.

Έχουν ευθύνη οι τοπικοί φορείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, γιατί συντηρούν και αναπαράγουν αυτά τα φαινόμενα, τα οποία μάλιστα αποτελούν και το μοναδικό περιεχόμενο στις δράσεις τους।


Με ζούλα και βιολιά ( όπως λένε με άρτον και θέαμα ) θεωρούν πως έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση να εκπροσωπούν κοινωνίες।

Επειδή μάλιστα οι νέοι, ως το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας, δεν τους ακολουθεί, με ευκολία τους χαρακτηρίζουν αποπροσανατολισμένους και στην καλλίτερη περίπτωση αδιάφορους.

Δεν μπορούν να κατανοήσουν πως οι νέοι στρατεύονται:

- όταν ανατρέπουν το χθες και σχεδιάζουν με οραματισμό το μέλλον,

- όταν οι μεγαλύτεροι τους διαμορφώνουν υποδομές για να κοινωνικοποιήσουν την εργατικότητα, το ταλέντο και τις επιστημονικές γνώσεις τους

Έχω ανατρέξει στα προγράμματα και έχω καταγράψει τις δράσεις των τοπικών συλλόγων και δεν μπόρεσα να ανακαλύψω κάποιο χώρο για να προσφέρουν οι νέοι την επιστημονική γνώση τους, το ταλέντο, την ευρηματικότητα και καινοτομία που οι κοινωνίες έχουν ανάγκη για ένα διαφορετικό αύριο.


Το γκάζωμα προς το μέλλον θεωρείται υπέρβαση ορίου ταχύτητας, γιατί οι τοπάρχες θα μείνουν πίσω και οι «ρίζες» δε θα σηματοδοτούν επιστροφή προς τα πίσω, αλλά θα αποτελέσουν το στέρεο κορμό για μια νέα και υγιή κοινωνική ανθοφορία.


Αλήθεια πόσο απέχει η πολιτιστική φτώχεια από την αντίδραση;

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτά που περιγράφετε είναι σωστά, σε γενικές γραμμές, γιατί ποτέ δεν είχαμε μια ουσιαστική και κριτική στάση απέναντι στο παραδοσιακό και μια δημιουργική αξιοποίησή του για το παρόν και το μέλλον. Όσο για τις "ρίζες" θυμούμαι κάτι παυ έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: “Οι ρίζες μου βρίσκονται στην άνυδρη γη, για να μην ξεδιψάνε ποτέ και να μην ησυχάζουν”

Ανώνυμος είπε...

.Από τη συνέντευξη στο σημερινό ΒΗΜΑ του Χρόνη Μήσσιου


Η Αριστερά ήταν επαναστατική, όχι με τη συνωμοτική έννοια αλλά με τον πολιτισμό της, μια πορεία που ήρθε να διακόψει η δικτατορία. Ούτε όμως η χούντα τη νίκησε. Η Αριστερά ηττήθηκε στη Μεταπολίτευση. Διασπασμένη για άλλη μία φορά πολεμούσε με τα “ευαγγέλια” προσπαθώντας να στρατολογήσει η κάθε πλευρά με το μέρος της περισσότερους κομμουνιστές. Να τους κάνει τι, αλήθεια; Να τους βάλει στο μπαούλο; Δεν αντιλήφθηκε τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η ελληνική κοινωνία, τις προσδοκίες και τα προβλήματά της

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τον πρώτο σχολιαστή. Προσθέτω οτι οι λάτρεις της μουσειακής παράδοσης είναι αντιδραστικοί γιατί δεν την διυλίζουν δημιουργικά, αξιοποιώντας τα προοδευτικά, ανθεκτικά στο σήμερα στοιχεία της. Μένουν στη ΜΝΗΜΙΚΗ γνώση. Όμως η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ γνώση είναι ο εμβρυουλκός των επιστημονικών και κοινωνικών εξελίξεων και μετασχηματισμών.

Ανώνυμος είπε...

Βάλτε την ανάρτηση κάπου μόνιμα γιατί όλο το καλόκαίρι θα είναι ιδιαίτερα επίκαιρη

Ανώνυμος είπε...

Τα πράγματα είναι πολύ απλά.
1. Η παραγωγή του προϊόντος είναι συνάρτηση της ζήτησης. Τι συνεγείρει τα πλήθη; Αυτό θα τους δώσουμε.
2. Ποιος θα κρίνει το είδος και την ποιότητα του πολιτιστικού προϊόντος; Αυτοί που κατέχουν τις θέσεις. Είτε για να θεραπεύσουν τη ματαιοδοξία τους, είτε για να εξυπηρετήσουν το κόμμα τους ή στην καλύτερη περίπτωση από ανάγκη διότι δεν ενδιαφέρονται άλλοι.
3. Τι έχουν κάνει όσοι θεωρητικά γνωρίζουν ή νομίζουν ότι γνωρίζουν;
4. Ο πολιτισμός είναι οικουμενική έννοια και η μόνη που θα της ταίριαζε ο επαχθής όρος «παγκοσμιοποίηση». Έχουμε ξεπεράσει το εγώ και τον υποκειμενισμό μας;
Από πού να ξεκινήσει κανείς.
Όμως κάποτε πρέπει να τολμίσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Μράβο σας, το καλλίτερο άρθρο που έχει γραφτεί για την ουσία των προβλημάτων της Νάξου και καλύπτει πολλά από τα αδιέξοδα που καθημερινά μας τρώνε

Ανώνυμος είπε...

Ετοιμαστείτε παρόλα αυτά για τα καλοκαιρινά καψουρονησιώτικα

stavros είπε...

Το «χθες» έχει πάντα και θετικά και αρνητικά. Δεν είναι απαραίτητο να το ανατρέψεις για να στρατευτεί ο νέος. Είναι όμως απαραίτητο να έρθεις κοντά στο νέο, να τον κοιτάξεις στα μάτια, να συνομιλήσεις ισότιμα, να τον αποδεχτείς σαν οντότητα και να του μιλήσεις με ειλικρίνεια κι αληθινά. Τότε κάτι μπορεί να γίνει. Τον σπουδάζεις σαν γονιός για να ζήσει μια καλύτερη ζωή από σένα και να γίνει καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και μόλις βγει στην αγορά εργασίας, αμέσως εσύ ο ίδιος, ο κάθε γονιός, τον αμφισβητείς και τον χαρακτηρίζεις εύκολα και ανέξοδα περιθωριακό.

Το συντηρητικό και ανεδαφικό «επιστροφή στις ρίζες» ήτανε το σύνθημα του Υπουργείου Παιδείας επί Υπουργίας Γ. Ράλλη το 1980, όταν τα «αθηναϊκά Κολωνάκια» έκαναν την δεύτερη «επανάστασή» τους μετά την υιοθέτηση του πεντάχορδου μπουζουκιού του Μ. Χιώτη. Άνοιξαν τα μπαούλα και ανακάλυψαν κάτω από τα βλήματα των όπλων της χούντας και τα Τσάμικα του Παπαδόπουλου τη φουστανέλα και τη βράκα του παππού.
Επιστροφή; Αν είναι δυνατόν!!!
Γνωριμία και γνώση ΝΑΙ. Γιατί δεν γίνεται να ανατρέψεις κάτι μέσα στην άγνοιά σου.
Η συνέχεια γνωστή!!!
Όλοι ειδικοί, όλοι μάνατζερς πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπου διατίθενται ένα σωρό χρήματα για μετακλήσεις πιασάρικων «καλλιτεχνών» και άλλα πολλά – πολλά.
Οι τοπικές κοινωνίες αντί να ενισχυθούν από τον «Καποδίστρια», να απενοχοποιθούν από τα συμπλέγματα που τους δημιούργησαν οι επιφανείς εσωτερικοί μετανάστες, αντί η πνευματική ηγεσία να κατέβει να συνεργαστεί και να συμπαρασταθεί σ’ αυτούς απ’ τους οποίους άντλησε όλο αυτό το σπουδαίο ανθρωποκεντρικό υλικό της επιστήμης τους, αντί οι Σύλλογοι να γίνουν σύγχρονοι διαχειριστές του ανθρώπινου δυναμικού, που δημιουργεί πολιτισμό, αντί, αντί, αντί …….. δημιουργήθηκαν κεντρικές εξουσίες που βαφτίστηκαν «Δημοτικοί Πολιτιστικοί Οργανισμοί» ή «Νομαρχιακά Γραφεία Εκπαίδευσης και Πολιτισμού».
Που είναι τα στελέχη που δημιούργησε η γενιά μας (αυτή η περίφημη και πολυδιαφημισμένη) για να υπάρχει ένας για κάθε νησί και ένας για κάθε χωριό για να μπορούν να βλέπουν αυτοί το πραγματικό ύψος του Ζα, αλλά και των ανθρώπων.
«Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα και με μυρμήγκια οι ανθρώποι………». Τυχαίο;