Μήπως πρέπει να βρει επιτέλους το καράβι της παράδοσης και του πολιτισμού μας, τη ρότα του ;….

Το καλοκαίρι η Νάξος πλημμυρίζει από πολιτιστικές (;) δραστηριότητες, γλέντια και χορούς που διοργανώνουν τοπικοί φορείς και Σύλλογοι. Στην πλειοψηφία τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποτελούν μια πισώπλατη μαχαιριά στην πλούσια πολιτιστική παράδοση του τόπου.


Τα σκυλο-καψουροτράγουδα, χωρίς να τα υποτιμώ ως μορφή και είδος λαϊκής διασκέδασης, δεν έχουν καμιά σχέση με τη μουσική παράδοση.


Ανώνυμος σχολιαστής σε παλαιότερη ανάρτησή μας << Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;>>, επισήμανε μερικές αρνητικές πλευρές του Ναξιώτικου τραγουδιού και ανάμεσα στα άλλα έγραψε:

H«ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ» αποτελεί πλέον ακρογωνιαίο λίθο της μουσικής μας παράδοσης και η επόμενη γενιά θα ξεκινά την πολιτιστική της διαδρομή με μουσική υπόκρουση το « ΝΑ,ΝΑ,ΝΑ ΚΙ ΑΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ»…

Μήπως πλέον δεν έχουμε περιθώριο επιλογής;

Νοιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω ότι δεν είμαι θιασώτης της μοιρολατρικής και στείρας άποψης για την παράδοση. Πιστεύω ακράδαντα στην εξελικτική διαδικασία που πρέπει και μπορεί να ακολουθηθεί.

Παλαιότερα είχαν επιχειρηθεί ορισμένες ανοικτές συζητήσεις σχετικές με το θέμα της μουσικής μας παράδοσης. Όμως οι τρεις βασικές εστίες ανάδειξης της Νάξου, δηλαδή η Απείρανθος, η Κωμιακή και ο Κινύδαρος κάπου βάλτωσαν ,ελέω τοπικισμού…..

Έχουμε άραγε περιθώρια, να ξεκινήσουμε μια καλοπροαίρετη, ουσιαστική και τεκμηριωμένη συζήτηση, μήπως βρει επιτέλους το καράβι της παράδοσης και του πολιτισμού μας, τη ρότα του ;….

Επιβραβεύουμε τους ατάλαντους όταν «εκδηλώνονται» τακτικά και σε δεδομένα χωροχρονικά πλαίσια;

Θα επανέλθουμε.