Η ΝΑΞΟΣ:του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Σάββατο απόγευμα πήραμε
το πλοίο της γραμμής.
Στο χώρο: προορισμός η Νάξος.
Στο χρόνο: δεκαεννιά του Απρίλη.

Υπάλληλοι, ιδιωτικοί και δημόσιοι
θα επιστρέφαμε στους εαυτούς μας.
Μα, ψυχικά ποιος θα ‘ταν ο προορισμός μας
δεν το ξέραμε.
Γι’ αυτό, Σάββατο απόγευμα πήραμε
το πλοίο της γραμμής,
πληρώνοντας και του κόσμου τα λεφτά από πάνω.

Διασχίσαμε διακόσια μίλια στο χώρο
και κάπου δώδεκα ώρες στο χρόνο.
Όμως εκείνο που μέσα μας διανύσαμε
ήταν αμέτρητο.

Ώσπου φτάσαμε.
Φτάσαμε γεωγραφικά, ακτοπλοϊκά,
στραγγίσαμε το εισιτήριο
ως την τελευταία πεντάρα της ενέργειάς του,
μα πουθενά η Νάξος!
Κι όμως ο χάρτης έδειχνε ότι
τόντι το λιμάνι αυτό ήταν η Νάξος!
Κι οι κάτοικοι του νησιού
κάνανε όρκους,
να θάψουμε τα παιδιά μας, λέγανε,
αν δεν είναι τούτη η Νάξος
κι αν δεν είμαστε Ναξιώτες εμείς!

Φύγαμε απογοητευμένοι απ’ τη Νάξο
κι από τους Ναξιώτες…
Αν όλοι αυτοί οι διάβολοι
που μας περίμεναν στην προκυμαία
είχαν την ευφυΐα ν’ αρνηθούνε
ποιοι είναι και που βρίσκονται,
ίσως να ήταν τόντι εκεί η Νάξος
που νοσταλγήσαμε.

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ