Ο παραλογισμός των «προοδευτικών» φορέων: Με καλούσαν να παραβρεθώ σε χωριστές συγκεντρώσεις, ενώ το πρόβλημα είναι κοινό και η εργατική τάξη μία.

Σκεπτόμουνα και σήμερα να κατέβω στην απεργιακή συγκέντρωση, μια και ως εργαζόμενοι δεχόμαστε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική επίθεση.

Μ’ έπιασε όμως το πολιτικό παράπονο, γιατί με καλούσαν να παραβρεθώ σε διαφορετικές συγκεντρώσεις ενώ το πρόβλημα είναι κοινό και η εργατική τάξη μία.

Έτσι δεν πήγα πουθενά και είπα να απεργήσω απέναντι στις καταστημένες αριστερές λογικές μου και να γράψω για την απελπισία μου.

Δεν τα ρίχνω στα συστημικά κόμματα με την έννοια ότι κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό είναι το εύκολο και το κάνουν όλοι και εκ του ασφαλούς εξαντλούν τη δήθεν επαναστατικότητά τους.

Ακόμα και ο Σαμαράς, για να συσκοτίσει την πραγματικότητα, λέει ότι θα καταγγείλει το μνημόνιο (!!!) και βέβαια δε λέει ότι στοχεύει μετά να γίνει της πουτ…ας.

Τα ρίχνω στους ( εννοείται ) δικούς μας, που είναι τα αριστερά κόμματα και τα συνδικάτα. Έχω απαίτηση από τους δικούς μας και όχι από τους άλλους.

Δυστυχώς τους «δικούς» μας τους διακρίνει πολιτική ατολμία, καιροσκοπισμός, κακομοιριά και ανευθυνότητα.
Έχουν μάθει στα εύκολα και πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Αναμασούν ένα ηρωικό παρελθόν, που συνέβη σε άλλες συνθήκες, για να καλύπτουν τη σημερινή πολιτική ανεπάρκειά τους.

Όλοι αυτοί οι φορείς έχουν μείνει στη λογική των περασμένων «κατακτήσεων», που συνέβαιναν στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τότε δηλαδή, που με μια απλή διαμαρτυρία, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προβαίνουν σε παραχωρήσεις. Είχαν βέβαια και άλλους λόγους πχ να αυξήσουν την κατανάλωση και φυσικά τα κέρδη τους.

Χώρια που πολλά τα παραχωρούσαν και χωρίς να τα ζητήσει κανένας, γιατί έπρεπε να οικοδομηθεί η αναγκαία κοινωνική πυραμίδα της εξουσίας και της νέας τάξης μετά τον εμφύλιο. Το αστικό κράτος πρέπει να έχει και τους αναγκαίους κοινωνικούς συμμάχους.

Φαντάζομαι να έχετε διερωτηθεί γιατί υπάρχουν εργάτες και πολύ περισσότερο άνεργοι και να δηλώνουν δεξιοί!!!

Ο λόγος είναι ότι γεννήθηκαν και έζησαν μέσα στην πυραμίδα των συμμαχιών της εξουσίας. Δεν έχει σημασία αν ήταν πάντα στα κατώτερα επίπεδα, τους ήταν λογικό ότι αφενός έχουν ή προσδοκούν κάποια κοινωνική και οικονομική ασφάλεια και αφετέρου ότι μπορεί να φτάσουν και στα παραπάνω επίπεδα.

Το σύστημα έχει στρατηγική και το τυρί είναι φανερό αλλά η φάκα δυσδιάκριτη.

Ακόμα και οι ασφαλιστικές παροχές ( που τις λέμε καταχτήσεις ) ήταν απλά λευκές επιταγές του συστήματος ( ανώδυνα τις έδινε ), που όταν ήρθε η ώρα της εξαργύρωσης σου λένε ωμά πως δεν έχουν αντίκρισμα και «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».

Μη μου πει κανείς ότι οι γυναίκες του δημοσίου, είχαν κάνει αγώνες για την 15ετία ( γιατί δεν ίσχυε και στον ιδιωτικό τομέα; ), οι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, τραπεζικοί, ΔΕΚΟ κλπ.

Όλες αυτές οι πολιτικές εντάσσονται στη στρατηγική των προνομιακών αστικών συμμαχιών.

Αν εύλογα διερωτηθείτε γιατί τα αριστερά κόμματα δεν έχουν στρατηγική συμμαχιών, όχι με άλλες συγγενείς κοινωνικές τάξεις που είναι αναγκαίο, αλλά ούτε με τους ίδιους τους εργαζόμενους, ομολογώ πως αδυνατώ να απαντήσω με όρους πολιτικής, είναι θέμα ψυχολόγου, κοινωνιολόγου...


Εν πάση περιπτώσει επανέρχομαι στη λογική του συστήματος. Τότε δηλαδή μας τα παραχωρούσαν με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους και σήμερα τα παίρνουν πίσω με οικονομικούς όρους.

Και τότε το σύστημα με τη λογική του είχε δίκιο και σήμερα επίσης με την ίδια ταξική λογική έχει δίκιο. ( Εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα )

Τότε πανηγυρίζαμε για τις καταχτήσεις αλλά δεν σκεφτόμαστε ποιος εγγυάται και ποιος θα πληρώσει γι’ αυτές τις μεταχρονολογημένες επιταγές.

Ιστορικά φαίνεται πως η αριστερά και τα συνδικάτα έχουν ταυτίσει την ύπαρξη και ανάπτυξή τους με την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης χάνουν την πυξίδα και η αρνητική πορεία τους κινδυνεύει να είναι ταχύτερη από εκείνη του συστήματος που είναι σε κρίση.
Χώρια που η απαξίωση της αριστεράς και των συνδικάτων θα «δικαιώνει» τις αντεργατικές πολιτικές του συστήματος.

Η κατάντια των τελευταίων χρόνων, της διάσπασης του ενιαίου μετώπου των εργαζόμενων, μη μου πει κανείς πως πλήττει το σύστημα και το κατεστημένο.
Απλά αποδυναμώνει την εργατική τάξη.

Η έλλειψη προοδευτικής εναλλακτικής πολιτικής, σε συνδυασμό με τις διασπαστικές και διαλυτικές πρακτικές, τείνει να μας καταστήσει γραφικούς, ακόμα και στα μάτια των ίδιων των εργαζόμενων.

Η σημερινή συμμετοχή μου στην Πανελλαδική (;) απεργία και όχι στις συγκεντρώσεις, είχε το δικό μου νόημα, ως κραυγή πολιτικής απόγνωσης, διαμαρτυρίας και πολιτικής εξομολόγησης στον εαυτό μου, στους φίλους μου και στα αυτονόητα…