Μπήκαμε αισίως στο “plan D”

Άλλο δεν έχει …

Είναι αυτό που λέμε, μπήκαμε στο «τελευταίο στάδιο», αλλά … μην το πείτε πουθενά …

Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας στον οικονομικό τομέα εντοπίζεται στην ανάπτυξη και στην παραγωγικότητα. Λέξεις παντελώς άγνωστες αλλά προαπαιτούμενες για να ξεφύγουμε από την κρίση σύμφωνα με το μοντέλο ανάπτυξης που με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθούμε.

Αυτό απαιτεί να προσελκύσουμε ξένους επενδυτές. Να δοθούν δηλαδή κίνητρα αλλά και εγγυήσεις σε ξένο ζεστό χρήμα, να έρθει στη χώρα μας και να μας .. αποτελειώσει!

Για να γίνει αυτό πρέπει η χώρα μας να γίνει φορολογικός και εργασιακός παράδεισος.

Γι αυτούς βέβαια …

Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει, αν δεν υπήρχε μια στιβαρή και αποφασιστική κυβέρνηση που με προεδρικά διατάγματα, προσπερνώντας χωρίς φλας τη Βουλή, δεν κατάφερνε με συνοπτικές διαδικασίες να καταργήσει το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων.

Κανείς κεφαλαιοκράτης δεν θα έφερνε χρήματα στη χώρα, ακόμα και αν έπεφταν κατακόρυφα οι φορολογικοί συντελεστές, μέσα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον εργασιακών σχέσεων.

Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να καταργηθούν τα εργασιακά κεκτημένα και να μετατραπεί το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων από καθεστώς προστασίας του εργαζόμενου σε … καθεστώς προστασίας των συμφερόντων του εργοδότη.

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα.

Και τα κουτσομπολίστικα «μεσημεριανάδικα» αν παρακολουθήσετε, κάπου μεταξύ Χουρσαλά και Ρούλας, όλο και κάτι θα ακούσετε για τη γενιά των 592 ευρώ …