Γνώση και πολιτική

Σήμερα βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κρίση σ όλο τον κόσμο, ιδεολογική, πολιτική και φυσικά οικονομική. Η έννοια της οικονομίας της αγοράς στυλοβάτης των δυτικών κοινωνιών, κατέρρευσε απ τη μια μέρα στην άλλη.
Εκείνοι που μέχρι πρότινος απέρριπταν με σφοδρότητα κάθε επέμβαση του κράτους, σήμερα εμφανίζονται ως υποστηριχτές μιας τέτοιας ενέργειας, για να αγκαλιάσουν σε ορισμένους τομείς τον κρατικό σοσιαλισμό με στόχο να αποσπάσουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς ποσά ασύλληπτα.
Σήμερα διαμορφώνεται ένα κράτος πρόνοιας για το χρηματιστικό κεφάλαιο αντί για την κοινωνία. Βλέπουμε να επιβάλλεται ένας πολυδάπανος <σοσιαλισμός> προς όφελος των πλουσίων και των οικονομικών και χρηματιστικών κύκλων.
Είναι αποδεκτό πως κανένας δεν είχε υπολογίσει το μέγεθος όσων θα συνέβαιναν στη διεθνή σκηνή σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, αφού αυτά έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις των δυνάμεων της εργασίας, των αγροτών και ιδιαίτερα της νεολαίας, δεν είχαν μονοθεματικό περιεχόμενο, αλλά αναδείκνυαν την ανάγκη για μια άλλη κοινωνία, που θα μπορούν να ανθίσουν και όνειρα για το μέλλον.
Σήμερα δεν αρκεί μόνο μια «κλινική» εξέταση και περιγραφή των προβλημάτων και αδιεξόδου, αν παράλληλα δεν συνοδεύονται και από εναλλακτικές προτάσεις που θα δίνουν λύσεις.
Δεν αρκεί ακόμα, όσο αναγκαίο και αν είναι, οι αγώνες να περιορίζονται σε καταγγελτικό περιεχόμενο, γιατί τελικά το αποτέλεσμα θα είναι η γενίκευση της απογοήτευσης και η τελική ήττα.
Το κριτήριο του συνετού δρόμου για τη γνώση είναι το να μπορεί κανείς να πανηγυρίζει όταν διαπιστώνει το λάθος ή την υστέρηση και όχι να στέκεται στείρα στην κεκτημένη γνώση του.
Μπορεί να φανταστεί κανείς τι μπορεί να σημαίνει επανάπαυση στην κεκτημένη γνώση και αφορισμό της αμφισβήτησης και του καινούργιου;
Η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμα:
· Στο γεωκεντρικό και όχι στο ηλιακό σύστημα.
· Στην αλχημεία και όχι στη χημεία
· Στην τιμωρία του θεού και όχι στους φυσικούς νόμους
Πρέπει παράλληλα να κατανοήσουμε πως τα πράγματα δεν μπορεί να οριστούν με απόλυτους όρους αλλά μόνο σε σχέση με άλλα, όλα είναι αλληλοεξαρτούμενα.
Οι αμετάβλητοι παράδεισοι του Αριστοτέλη και το στατικό σύμπαν του Νεύτωνα δεν υπάρχουν πια. Τα πάντα κινούνται και μεταβάλλονται, από το απειροελάχιστο άτομο μέχρι ολόκληρο το σύμπαν.
Η ζωντάνια της διαφορετικότητας από πηγή δημιουργίας και σύνθεσης, αν δεν έχει περιεχόμενο, κινδυνεύει να υποβαθμιστεί σε σκοπιμότητα ή ακόμα χειρότερα σε προκατάληψη.
Και όπως έλεγε ο Αϊνστάϊν είναι ευκολότερα να διασπάσεις το άτομο από την προκατάληψη.
Επιγραμματικά και υπό μορφή ερωτήματος, μήπως η πολιτική στην Ελλάδα διαμορφώνεται μακριά από τη γνώση και με όρους προκατάληψης;