Απόπειρα....

Δυο χρόνια τώρα που τρυπάμε
βουνό κι όλο τα μέσα πάμε.
Και τέτοιο βράχο, τέτοια πέτρα,
που κάθε μήνα δυο-τρία μέτρα.
Τυχαίνει πού και πού γρανίτης
που δεν τον σπα ούτε δυναμίτης.

Βάζουμε μέσα ακέριες κάσσες,
κι ύστερα…πιάνονται οι ανάσες.
Βρωμίζει ο αγέρας που υπάρχει
και μας φουσκώνει το στομάχι.
Μα μεις σαν σκύλοι εκεί χτυπάμε,
πώς να ντυθούμε, πώς να φάμε;

Σφυρά ο λοστός κι η παραμίνα,
σπίθες πετά η βαρειά κι η σφήνα.
-Αγάντα Γιώργη, αγάντα Πέτρο,
μ’ ακόμα σε κανένα μέτρο,
θε να το βρούμε πια και τότες
θα βγάζουμε όξω αράδα «πρώτες».

Ψάχνουμε ολούθε με τσοι λύχνοι,
μα ούτε σημάδια, ούτε ίχνη.
Στεγνώνει η γλώσσα μας στο στόμα
φαίνεται πως αργούμε ακόμα.
Ο ένας του άλλου λέει αγάντα
Και ποιο το θάρρος, ποια η αβάντα;
Ποιος αν δε βρούμε θα μας δώσει;
Ποιος τα έξοδά μας θα πληρώσει;

Κι αν άσκημα κανείς χτυπήσει,
πως κι από πού ύστερα θα ζήσει;
Κι αν σκοτωθεί-ο Θεός φυλάει-
καλά-καλά σαν σκύλος πάει.
Μα πώς να κάμομεν οι δόλιοι,
αφού αυτή είν’ η δουλειά μας όλη;

Χτυπά ο Μανώλης στο καλέμι
ματζακουπιές, που ο βράχος τρέμει.
Σβήνει το φως μέσα στο βάθος
και μεις γιομάτοι οργή και πάθος
την Παναγιά μας βλαστημούμε,
με τα μαρτύρια που τραβούμε.

Και φτύνουμε αίμα μέχρι να’βρει
η «απόπειρά μας» πέτρα μαύρη,
να’ρθει το κράτος να την πάρει
με τριάντα φράγκα το καντάρι,
κι ύστερα εκείνο να τη δώσει
πέντε φορές σ’ αξία τόση.

• Ο Τσικαλαδονικόλας ήταν ο Απεραθίτης Νίκος Εμμ. Πρωτονοτάριος (1911-2000).
• Το παραπάνω ποίημα δημοσιεύτηκε το 1937 στο λογοτεχνικό περιοδικό του Μελή Νικολαϊδη «Πνευματική ζωή», προξενώντας ευμενή σχόλια.

Σήμερα είναι ημέρα γενικής απεργίας.

Επειδή κοντεύουμε να απογαλακτιστούμε από τις αρχές και τη συνείδησή μας, καιρός είναι να αναβαπτιστούμε σε μερικές αξίες…

Το αριστούργημα του Νίκου Πρωτονοτάριου είναι η αρχή
που με τη δική σας συμμετοχή,
θα ανοίξει ο κύκλος της «μαύρης πέτρας».