Έχουν δίκιο μερικοί σχολιαστές για την κριτική τους στη διατύπωση <<περί κοινωνικής ευθανασίας>>. Αν απομονώσουμε τη φράση είναι πραγματικά ανιστόρητη. Όμως είναι ενταγμένη σε ένα λιτό κείμενο που στην ουσία θίγει και θέλει να προκαλέσει τους εκπροσώπους φορείς που στο όνομα της κοινωνικής εκπροσώπησης, με την πρακτική τους, υποβαθμίζουν και ευτελίζουν την κοινωνική συμμετοχή. Ποια είναι η παρουσία των φορέων, των κομμάτων και των βουλευτών;
Άλλωστε πρωτοστατήσαμε στις προηγούμενες προσφυγές και πάλι πρώτοι αναρτήσαμε τις νεώτερες αποφάσεις για την υποβολή και νέων προσφυγών, ακριβώς για να συμβάλουμε στην ενεργοποίηση των πολιτών, που είναι και ο διακηρυγμένος στόχος μας.
Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ευθανασία εκούσια ή ακόμα και βίαια.
Οι κοινωνίες πάνε πάντα μπροστά ,ακόμα πιο γρήγορα με ενημερωμένους πολίτες και σ αυτή την κατεύθυνση συμβάλουμε όσο μπορούμε. Πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν μας διακρίνει καμιά αυταρέσκεια και μάλιστα αποτελεί κοινωνική στρέβλωση αν ένα BLOG όπως το δικό μας αναδεικνύεται στην πράξη σε ιδεολογικό και πολιτικό καθοδηγητή. Προσωπικά ανατριχιάζω στην ιδέα αν την κοινωνική και πολιτική δράση την υποκαταστήσει το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο συμβάλει στην ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής δράσης με την πληροφόρηση που παρέχει και δεν μπορεί να υποκαταστήσει κανένα. Καμιά κοινωνία δεν περιμένει τους φορείς, τους ξεπερνά με τη δράση της. Η κοινωνική ευθανασία λοιπόν αναφέρεται στους φορείς που η δράση των κοινωνιών τους έχει ξεπεράσει.
Παρασκευή 24 Απριλίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει Νέο με παλιά και σκουριασμένα εργαλεία.
Καλά κάνεις και βάζεις σε εισαγωγικά τον όρο "κοινωνική ευθανασία" και εξηγείς πως τον εννοείς. Γιατί υπάρχει και η ευγονική σε ατομικό επίπεδο, αλλά δεν τολμά κανείς να πει οτι μια...διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένη κοινωνία πρέπει να πεταχτεί στον Καιάδα, όπως στην Αρχαία Σπάρτη. Χαρακτηριστική εξάλλου περίπτωση «κοινωνικής ευθανασίας» είναι η «γεροντοκτονία» στην αρχαία Κέα. Γινόταν για πραγματικά κοινωνικούς λόγους Με την αντίληψη ότι, όποιος δεν μπορεί να ζει καλά και να απολαμβάνει τη ζωή δεν θα έπρεπε να συνεχίσει να ζεί, όσοι ξεπερνούσαν τα εξήντα όφειλαν, να πιούν το κώνειο για να πεθάνουν. Οι Κάσπιοι, τους γονείς τους, όταν έφθαναν τα εβδομήντα, τους εγκατέλειπαν κάπου χωρίς τροφή, για να πεθάνουν μιά ώρα γρηγορότερα. Ανάλογα οι Μασαγέτες, οι Έρουλοι, οι Βακτριανοί. Η δοκιμασία του «κοκκοφοίνικα» είναι τρόπος εκτελέσεως εκείνων, οι οποίοι δεν είναι ικανοί να ζούν, άρα «μη χρήσιμοι για την κοινωνία». Τους ανάγκαζαν δηλαδή να αναρριχηθούν σ’ένα κοκκοφοίνικα και, όσοι έπεφταν και σκοτώνονταν, αυτοί λοιπόν και δεν θα άξιζε να ζήσουν.
Κοινωνική και όχι ευγονική θα πρέπει να χαρακτηρισθεί και η θανάτωση από τους Ναζί, ύστερα από απόφαση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κυβερνήσεως της Γερμανίας, των 80.000 Γερμανών που έπασχαν από «αθεράπευτες ασθένειες» (εφαρμογή της φιλοσοφίας του Νίτσε). Όπως και των 6 εκατομμυρίων Εβραίων τους οποίους, αφού τους κατέστησαν «άχρηστους» για δουλειά με τις ανυπόφορες συνθήκες σκληρής καταναγκαστικής εργασίας, τους θανάτωναν στους θαλάμους αερίων, εξαφανίζοντας τα πτώματά τους στα διάφορα κρεματόρια.
Η δήθεν «ευγονική» αυτή «τύπου Νίτσε» κοινωνική ευθανασία, εφαρμόστηκε ευρέως (όπως αποκαλύφθηκε τελευταίως δια πληθώρας δημοσιευμάτων) και από πολλά άλλα κράτη, είτε προς εξόντωση ανεπιθύμητων ομάδων ανθρώπων, είτε για την «κοινωνική» ή «φυλετική» ή την «εθνική καθαρότητα». Όπως: Σουηδία, Αυστρία, Δανία, Η.Π.Α., Βέλγιο, Τσεχοσλοβακία, Ιαπωνία, Ελβετία... Και κυρίως με την μέθοδο της στειρώσεως... «για να περιορισθούν οι δαπάνες»... σε ένα Κράτος Πρόνοιας(;) Ή, για να διατηρηθεί «καθαρή η φυλή» από τους: «διανοητικώς ανάπηρους ή καθυστερημένους, ανεπιθύμητους, τσιγγάνους, φτωχούς, αλκοολικούς, εγκληματίες, γυναίκες ελευθερίων ηθών ή σεξουαλικώς διεστραμμένους»... και διάφορα άλλα προσχήματα. Οι αριθμοί τέτοιων περιπτώσεων ανά χώρα, έφθαναν από 11.000 μέχρι 60.000 ανθρώπους ή και περισσότερο!
Τώρα, το νέο με το παλιό πάντα συγκρούονται και δεν επικρατεί πάντα το νέο. Η "κοινωνική ευθανασία" είναι "κοινωνικός αυτοματισμός", όπως θάλεγε ο Ρέππας, αρκεί οι τοπικές δυνάμεις, αφού σωστά βοηθηθούν και όχι ποδηγετηθούν, αναπτύξουν πρωτοβουλίες, συμμετοχή, συλλογικότητα...Το παλιό πεθαίνει όπως έλεγε ο Μαρξ αλλά το καινούριο αργεί(καμιά φορά) να γεννηθεί...
Το διαδίκτυο ως πολιτικό διακύβευμα
Το διαδίκτυο δεν είναι απλά ένα νέο ΜΜΕ. Είναι ένα μεταμέσο με την έννοια ότι αποτελεί την βάση και την υποδομή πάνω στην οποία αναπτύσσεται το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων μαζικής αλλά και διαπροσωπικής επικοινωνίας.
Ταυτόχρονα το διαδίκτυο αποτελεί πλέον το πεδίο μιας διαμάχης που το καθιστά ολοένα και περισσότερο υψηλής σημασίας πολιτικό διακύβευμα.
Οι υποθέσεις είναι πολλές και δείχνουν ξεκάθαρα την γραμμή του μετώπου: η καταδίκη του Pirate Bay στη Σουηδία, η προώθηση του νόμου Hadopi για το διαδίκτυο από την κυβέρνηση Σαρκοζύ στη Γαλλία, ο πόλεμος στην τροπολογία 138 του τηλεπικοινωνιακού πακέτου στην ΕΕ, η επιμήκυνση της διάρκειας του copyright στη μουσική, οι προσπάθειες ελέγχου και λογοκρισίας της μπλογκοσφαίρας.
Το χάσμα που χωρίζει τους αντιπάλους είναι χάσμα γενεών αλλά και ταξικό ταυτόχρονα. Και βέβαια αυτό δεν είναι αντιφατικό από τη στιγμή που οι νέες γενιές στις δυτικές κοινωνίες προλεταριοποιούνται με γοργούς ρυθμούς. Αν παρατηρήσει κανείς το ποιοι είναι οι υποστηρικτές του ελέγχου και της καταστολής στο διαδίκτυο, ποιοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται το copyright και την εμπορευματοποίηση της γνώσης βρίσκει πάντα το ίδιο προφίλ.
Πετυχημένοι πενηντάρηδες, που απολαμβάνουν αδρά τους καρπούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι που όμως στην πράξη στηρίζουν τα ολιγοπώλια. Νεοδεξιοί ηθικολόγοι πολιτικάντηδες. Πλουσιοπάροχα αμειβόμενες βεντέτες τις μαζικής κουλτούρας.
Όλοι αυτοί ξέρουν καλά ποιο είναι το συμφέρον τους και πως να το υπερασπιστούν. Γνωρίζουν πως λειτουργούν τα γρανάζια του συστήματος αφού τα έχουν χτίσει οι ίδιοι. Είναι μέρος της ίδιας φάρας με τους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με τους τραπεζίτες της City.
Από την άλλη, η αντίθεση είναι μαζική αλλά ανοργάνωτη: έφηβοι και εικοσάρηδες γηγενείς των νέων τεχνολογιών, απλοί δικτυοναύτες, ερασιτέχνες δημιουργοί, περιθωριακοί καλλιτέχνες, χάκερς και πειρατές, χρήστες ελεύθερου λογισμικού και συνειδητοποιημένα geeks.
Όλοι αυτοί, χωρίς ντροπή, ανταλλάζουν περιεχόμενο υπό copyright, σχολιάζουν και ασκούν κριτική στους πάντες χωρίς την παραμικρή αυτοσυγκράτηση στα fora, στηλιτεύουν και βρίζουν τους ταγούς των “πολιτικών και πολιτειακών αρχών” στα blogs, δεν βλέπουν τηλεόραση, ενημερώνονται μόνο από το διαδίκτυο, λαϊκίζουν, δεν πιστεύουν τους δημοσιογράφους, αδιαφορούν για την άποψη των καθώς πρέπει διανοούμενων, καλλιεργούν θεωρίες συνωμοσίας...
Αυτή η κρίσιμη μάζα του διαδικτύου αντιδρά ενστικτωδώς και σπασμωδικά στις προκλήσεις των καιρών. Δεν έχει συνείδηση ότι το διακύβευμα είναι πρωτίστως πολιτικό. Μέρος της θεοποιεί τους τέσσερις του Pirate Bay ενώ ταυτόχρονα απελπίζεται γιατί δεν κατάφερε να εγκαταστήσει το τελευταίο γκάντζετ στο iphone.
Το οξύμωρο είναι πασιφανές. Στο πλαίσιο μια κοινωνικοοικονομικής διάρθρωσης όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση και η άνιση κατανομή των πόρων, η γνώση δεν μπορεί παρά να αποτελεί εμπόρευμα και η πνευματική ιδιοκτησία το πετρέλαιο του 21ου αιώνα. Η ανατροπή του status quo στο διαδίκτυο και αλλού απαιτεί νέα συσχέτιση κοινωνικών δυνάμεων. Απαιτεί οργάνωση και πολιτική συνείδηση όχι καταναλωτική.
http://smyrnaios.blogspot.com/
Για τη ευθανασία χωρίς εισαγωγικά ο Αντώνης Καρκαγιάννης, έγραφε στην «Καθημερινή» το Φεβρουάριο του 2009:
«Για να δεχθεί κανείς την ευθανασία απαιτείται μια θεμελιώδης παραδοχή που δεν είναι εύκολη: ότι έρχεται από το Πουθενά και οδεύει προς το Τίποτα. Χωρίς αυτήν την παραδοχή η ζωή δεν του ανήκει, ανήκει σε άλλον. Εχει την ευθύνη να τη διαχειριστεί, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει την αρχή και το τέλος της».
Στη δική μας κοινωνία η λέξη αυτή θέλουμε να περιορίζεται στους κακότυχους ασθενείς, που δεν έχουν, στατιστικά "ιατρική" ελπίδα.
Για την «κοινωνική ευθανασία» η ίδια εφημερίδα στις 28 Μαΐου 2005 μεταξύ άλλων ανέφερε:
Τι χρειάζεται: Δραστηριοποίηση...οι νέοι με τους υπερήλικες πρέπει να γεφυρώσουν το χάσμα, να πάψει "τα δίνω όλα για το παιδί μου" και να έρθει το "ζούμε όλοι, μικροί μεγάλοι, γιορτάζουμε και μοιραζόμαστε τις χαρές μας και τις λύπες μας, και ο θάνατος είναι μια παραχώρηση δράσης στους διπλανούς μας".
Δείτε λοιπόν πως αν κάποιος είναι σε κώμα, ή είναι ανήμπορος να δράσει, στις ομαδικές δράσεις, η παραχώρηση δράσης με το θάνατο είναι μια φυσική κατάσταση...επιτρεπτή κοινωνική επιδίωξη.
Σε κάθε περίπτωση ο θάνατος είναι θάνατος, αλλά σε άλλες περιπτώσεις από ατύχημα...και σε άλλες ευτύχημα. Ευτύχημα είναι η παραχώρηση δράσης στους διπλανούς μας. Ατύχημα είναι η έλλειψη δράσης λόγω θανάτου...(χωρίς να υπάρχει λόγος παραχώρησης)
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ευθανασία είναι όταν ο θάνατος αποτελεί ευτύχημα...παραχώρηση δράσης στους "οικίους μας" (το οίκος εδώ φθάνει μέχρι την κοινωνία).
Θα μου επιτρέψετε να συμβάλω κι εγώ στον εποικοδομητικό προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί, με κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου.
Σήμερα η προοπτική της ευθανασίας δεν σταματά στον εκούσιο ή ακούσιο τερματισμό της ζωής των αρρώστων τελικού σταδίου.
Τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται μια τάση κοινωνικής ευθανασίας (χωρίς εισαγωγικά) δηλαδή χρησιμοποιήσεως της ευθανασίας από την κοινωνία για την απαλλαγή της από ορισμένες ομάδες ατόμων που για την υλιστική κοινωνία μας θεωρούνται "βάρος". Ηλικιωμένα άτομα, ψυχιατρικοί άρρωστοι, παιδιά με γενετικά νοσήματα και αναπηρίες πιθανόν να γίνουν ο επόμενος στόχος της ευθανασίας.
Η «κοινωνική ευθανασία» έστω και αν αναφέρεται στους φορείς που η δράση των κοινωνιών τους έχει ξεπεράσει, δημιουργεί πρακτικά ένα μεταβατικό πολιτικό-κοινωνικό χάσμα.
Διαφορετικά πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι θα αναπαραχθεί από μηδενική βάση το ίδιο ή ένα παρόμοιο μοντέλο που τελικά και αυτό κάποτε θα χρειαστεί την κοινωνική του λύτρωση.
Επί του πρακτέου:
Ποιος θα δώσει και που θα δοθεί η χαριστική βολή για να λυθεί το πρόβλημα;
Δ/στη ευτυχώς το μάζεψες το θέμα. ήταν μια γκάφα σου έτσι όπως το διατύπωσες αρχικά.
για το διαδίκτυο και το ρόλο του.
Άκου φίλε, η εποχή πυο τα όποιας μοργής αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα είχαν τη δυνατότητα να ελέγχουν τα ΜΜΕ και τις επικοινωνίες και να ποδηγετύν τους λαούς κρατώντας τους στο σκοτάδι με την κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη πληροφόρηση, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα μέσω του διαδικτύου η πληροφόρηση απλώνεται ΠΑΝΤΟΥ και μη μου πει κανείς ότι η πληροφόρηση, η μετάδοση της είδησης, άρα και της αλήθειας, δεν είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της όποιας εξουσίας,ιδιαίτερα κάθε αντιδημοκρατικής και αυταρχικής δομής εξουσίας.Και αυτό φυσικά δεν ειναί ποδηγέτηση, ούτε και προσπάθεια ελέγχου της κοινωνίας. Απλό είναι το πράγμα: Κάθε πολίτης μπορεί μέσα απ' το διαδίκτυο να καταγγείλει αυτό που βλέπει λάθος, να πει την προσωπική του άποψη, να καλέσει όποιον νομίζει σε αγώνα.
Αυτό είναι όλο και μην ψάχνετε να βρειτε πάλι κάποια πρόσωπα πίσω από όλα αυτά. Μην ξεχνάτε εξ άλλου ότι τα προβλήματα του Απόλλωνα άρχισαν να βγαίνουν στο διαδίκτυο από κάτω από ένα Βιντεάκι ενός Ιταλού τουρίστα που βιντεοσκόπησε στον Απόλλωνα κάποιο γλέντι. Αυτό ήταν όλο. Ο ίδιος μάλιστα ο Ιταλός κάποια στιγμή διαβάζοντας τον έντονο διάλογο που είχε ανοίξει και χωρίς να ξέρει ελληνικά εξέφρασε την έκπληξή του και τη χαρά του για την απήχηση που είχε το ...βιντεάκι του. Έτσι απλά ξεκίνησαν όλα.
Η δύναμη του διαδικτύου είναι μεγάλη και άκρως επικίνδυνη για τις διάφορες εξουσίες, ιδιαίτερα για κείνες του παρασκηνίου και του σκότους.
Δημοσίευση σχολίου