Επειδή η αυριανή “αποφράδα” ημέρα δεν θ’ αργήσει να ξημερώσει…
Επειδή ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα τα δαμάζει και αυτό δεν είναι ότι το καλύτερο…
Εμείς, έτσι για την ιστορία, ψάχνουμε δυο απλά πράγματα.
Κάποιον που τελικά δεν ήταν αντιστασιακός και μήπως η χούντα ήταν και “εθνοσωτήριος” και “επανάστασις”
Σημ. Αν είδατε το … πουλί και δεν ταραχτήκατε, ψαχτείτε λίγο…
Επειδή ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα τα δαμάζει και αυτό δεν είναι ότι το καλύτερο…
Εμείς, έτσι για την ιστορία, ψάχνουμε δυο απλά πράγματα.
Κάποιον που τελικά δεν ήταν αντιστασιακός και μήπως η χούντα ήταν και “εθνοσωτήριος” και “επανάστασις”
Σημ. Αν είδατε το … πουλί και δεν ταραχτήκατε, ψαχτείτε λίγο…
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του δεν αποδέχτηκε τη χούντα και το έδειξε σε όλες τις μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν (κηδεία Γεωργίου Παπανδρέου,κηδεία Γ. Σεφέρη, μνημόσυνο Γ. Παπανδρέου 1973, γεγονότα Νομικής Σχολης, Πολυτεχνείο, επιστράτευση 1974 κ.α.
Η ανάγκη για μια νέα μεταπολίτευση είναι επιτακτική
Σαράντα δύο χρόνια κλείνουν σήμερα από τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος, της 21 Απρίλη 1967. Από τότε που τα τανκ των συνταγματαρχών έβαλαν για επτά χρόνια στο γύψο τη Δημοκρατία και άνοιξαν την «κερκόπορτα» στον Αττίλα.
Η θλιβερή επέτειος συμπίπτει με μια περίοδο έντονης δοκιμασίας για την ίδια τη Δημοκρατία, στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, η μετατροπή του κόσμου σε ένα μεγάλο χωριό, όπου κεφάλαια και επενδύσεις ταξιδεύουν με ταχύτητα κυρίως σε περιοχές χαμηλού κόστους εργασίας, η μετακίνηση δεκάδων εκατομμυρίων τριτοκοσμικών μεταναστών στην Ευρώπη, η ανεργία, η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών του αναπτυγμένου κόσμου, η προσπάθεια για επιβολή του νέου παγκόσμιου status quo του 21ου αιώνα ακόμα και με πολέμους, η εκχώρηση σημαντικών κατακτήσεων των εργαζομένων (εργασιακά, ασφαλιστικά, κ.λ.π.), με το σκεπτικό ότι έτσι θα σωθούν θέσεις εργασίας, και βεβαία η αυξανόμενη κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής περιόδου.
__________________________________________________________________________________________
Η Ελλάδα, τέσσερις δεκαετίες μετά, δείχνει να έχει αλλάξει ολότελα. Ωστόσο, το αίτημα για πραγματική Δημοκρατία παραμένει. Πόσο μάλλον, όταν η Πολιτική έχει υποχωρήσει και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού έχουν εκχωρήσει τεράστιο κομμάτι της εξουσίας τους -και κατά συνέπεια της εξουσίας των εκλεκτόρων τους- στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Και μπορεί τα πρωτοπαλίκαρα της χούντας να φαντάζουν θλιβερές καρικατούρες σκοτεινών στιγμών της ελληνικής ιστορίας, ωστόσο η Πολιτική έχει τόσο απαξιωθεί που, αν και το κοινοβούλιο δεν κινδυνεύει να καταληφθεί από τα τανκ, υπάρχουν πολλοί στην κοινωνία που ευχαρίστως θα έμπαιναν εκεί και θα τα έκαναν γης μαδιάμ σε ένδειξη δυσαρέσκειας.
Στο μεταξύ, τα μεγάλα εθνικά προβλήματα που άνοιξε η χούντα, όπως το Κυπριακό, αλλά και εκείνα που οξύνθηκαν με την κατάρρευση του διπολικού συστήματος, καθώς και το μόνιμο αγκάθι της Τουρκίας, παραμένουν ανοικτά. Τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα του τόπου οξύνθηκαν, ενώ συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς η απίστευτη διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες του κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού. Την ίδια στιγμή, ο θανάσιμος εναγκαλισμός πολιτικών κύκλων, οικονομικών συμφερόντων, μεγαλο-εκπροσώπων των ΜΜΕ, δηλαδή της διαπλοκής, καθώς και ο ιδιότυπος φασισμός που θέλει τον πολίτη καθηλωμένο στην πολυθρόνα του μπροστά στην TV και μακριά από τη συμμετοχή στα κοινά, θέτει άμεσα ζήτημα ποιότητας της Δημοκρατίας μας. Και βέβαια, σε αυτό το σαθρό οικοδόμημα, βρίσκουν περιθώρια να κινούνται ανεξέλεγκτα τα κάθε λογής εξωθεσμικά κέντρα και τα παρακρατικά κυκλώματα, και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα να ροκανίζουν τον πλούτο της χώρας.
Σήμερα λοιπόν, η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε μια Νέα Μεταπολίτευση. Οι πολιτικοί που συνέδεσαν το όνομά τους με τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν αποχωρήσει ή αποχωρούν από την πολιτική σκηνή, οι κομματικοί φορείς που υπήρχαν, έχουν σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί, οι κομματικές διαχωριστικές γραμμές έχουν πέσει, ο Καραμανλής απέτυχε στην «επανίδρυση» και ο Σημίτης ελάχιστα προώθησε τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Ζητούμενο πλέον, είναι το πέρασμα σε μια νέα πολιτική εποχή, για μια Νέα Ελλάδα με ηγεσίες που θα έχουν όραμα, θα θέτουν και θα υλοποποιούν στρατηγικούς στόχους. Για να γίνει αυτό όμως, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κινητοποίηση του κόσμου, η συλλογική του έκφραση, ο έλεγχος και η πίεση της εκάστοτε εξουσίας από τον ίδιο το λαό.
(www.antinews.gr)
Ελευθερία
Δημήτρης Δανίκας , ΤΑ ΝΕΑ, 21 Απριλίου 2009
ΤΟ ΞΕΧΑΣΑΤΕ;
Ακριβώς πριν από σαράντα δύο χρόνια. Περασμένα, ξεχασμένα. Κι όμως. Ο μπάτσος και το φακέλωμα αντικαταστήθηκαν από τον Μεγάλο Αδελφό και την τεχνολογία. Η αντιδικτατορική συσπείρωση από την αποσύνθεση και την παραλυσία. Ο αυταρχισμός από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Η μονολιθική προπαγάνδα από την τηλεοπτική, μονοδιάστατη ανθυποκουλτούρα. Ο χτεσινός, ορατός εχθρός σήμερα έχει υποκατασταθεί από χιλιάδες πλοκάμια εξαρτήσεων, ανασφάλειας, τρομοκρατίας. Χτες τρέχαμε φωνάζοντας φτου ξελεφτερία. Σήμερα οικειοθελώς κοπανιόμαστε με μια πολυτελή βαριοπούλα. Κατακτήσαμε το δικαίωμα στη γνώμη, αλλά ποιος από εμάς μπορεί σοβαρά να ισχυριστεί πως η άποψή του είναι προϊόν προσωπικής του επεξεργασίας; Όχι μόνο αρετή και τόλμη. Θέλει και γνώση, πολιτισμό, παιδεία, εργασιακή ασφάλεια, ελεύθερο χρόνο και χρήμα η ελευθερία. Χωρίς όλα αυτά, διαρκώς πολιορκημένοι, αδαείς και ταπεινωμένοι.
Θα βλέπουμε τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα μιας πλαστικής, άδειας βιτρίνας!
Η Χούντα του 1967 και ο σύγχρονος φασισμός...
Τότε φυλάκιζαν τους αγωνιστές!
Σήμερα φυλακίζουν και δολοφονούν τη σκέψη.
Γράφει o Θύμιος Παπανικολάου
Απρίλιος 2006, Ρεσάλτο τεύχος 6
Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους:
Μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο,
Ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις
Και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις.
Εντουάρντο Γκαλεάνο
Κάθε δικτατορία είναι μια «μηχανή», που πρώτα απ΄ όλα καταδιώκει και βασανίζει τους νέους. Καθεστώς στείρο, όπως είναι, μισεί θανάσιμα καθετί που μεγαλώνει και κινείται. Πολλαπλασιάζει μόνο τις φυλακές και τα νεκροταφεία. Δεν μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από κρατούμενους, πτώματα, ρουφιάνους και εξόριστους. Το να είσαι νέος και μάλιστα πολιτικοποιημένος νέος, για τη δικτατορία είναι έγκλημα.
Οι αφηγήσεις για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου είναι «αφηγήσεις» καπηλείας, ηρωποίησης, πολιτικής εξαργύρωσης, «αφηγήσεις» νάρκωσης και λήθης. Και αυτή η πρόσφατη ιστορία μας έχει δοθεί μασκαρεμένη και αφυδατωμένη από τα πολιτικά της μηνύματα. Αυτή η «ιστορία» σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Η αλήθεια και η μυθολογία διαπλέκονται και τη θέση των πολιτικών αιτημάτων και μηνυμάτων έχει πάρει το ωχρό πρόσωπο εκείνων που επιδιώκουν όχι μόνο να σβήσουν τις αγωνιστικές μνήμες, αλλά και να επιβάλλουν τον ολοκληρωτισμό του αυτοκρατορικού λόγου.
Εξατμίζουν την ιστορική ουσία, δαιμονοποιούν κάποιες εξωτερικές όψεις της δικτατορίας και τις έννοιες με αρνητική συναισθηματική φόρτιση για να επικαλύψουν και να εξωραΐσουν το ιστορικό παρόν.
Αυτό το μικρό κείμενο...
δεν αποπειράται την αποκατάσταση της ιστορίας. Δεν είναι ιστορικό κείμενο. Απλώς θέλει να επισημάνει ότι ο σημερινός κυρίαρχος πολιτικός λόγος είναι ένας ταριχευμένος πολιτικός λόγος που αφού έχει μετατρέψει την ιστορία της χούντας σε μούμια Αιγυπτιακή τη χρησιμοποιεί για να επικαλύψει το σύγχρονο εφιάλτη: Το μακάβριο ολοκληρωτισμό της πλανητικής αυτοκρατορίας.
Ο σύγχρονος σκοταδισμός
Η χούντα της 21ης Απριλίου μπροστά στην πλανητική χούντα που ζούμε σήμερα φαντάζει σαν αποκριάτικος καίσαρας. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου φυλάκιζε τους αγωνιστές και τους αντιπάλους της. Η σημερινή δικτατορία του πλανητικού κράτους υπερβαίνει αυτά τα όρια, είναι χωρίς όρια. Φυλακίζει και δολοφονεί ανθρώπους και ιδέες, αποδομεί την Ιστορία, ακρωτηριάζει συνειδήσεις, ανατρέπει τους μηχανισμούς τη σκέψης: Επιβάλει την ενιαία σκέψη και την ενιαία ταυτότητα.
Οι συνταγματάρχες δεν μπορούσαν να εξοντώσουν τις ιδέες και την ελπίδα. Σήμερα έχουν τελειοποιηθεί τα βασανιστήρια της επιβολής της σιωπής και της καλλιέργειας του τρόμου, έχει αναχθεί σε επιστήμη η τεχνική εξόντωσης των ανθρώπων, των ιδεών και της ελπίδας.
Η Νέα Tάξη χρειάζεται ανθρώπους που να αισθάνονται ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, μη υποκείμενοι σε καμιά εξουσία ή αρχή ή συνείδηση, ωστόσο πρόθυμους να δέχονται διαταγές, να κάνουν ό,τι απαιτούν από αυτούς, να εφαρμόζουν καλά στην κοινωνική μηχανή, χωρίς τριβή, ανθρώπους που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς εξωτερική βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό. Σήμερα θέλουν πλάσματα με στενό, μίζερο μυαλό, ταπεινά περιχαρακωμένο στην απληστία και στην ατομική αναρρίχηση. Θέλουν πλάσματα άβουλα, χειραγωγήσιμα, πειθαρχημένα, γρανάζια της κοινωνικής μηχανής: Ο σκοταδισμός στην πιο ακραία, μοχθηρή και εφιαλτική του μορφή.
Τα ιδεώδη της Νέας Εποχής
Το ιδεώδες της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας είναι η υπνωτική αρμονία, η μηχανοποίηση της σκέψης, ο λήθαργος του υποκειμένου. Γι αυτό οι μηχανισμοί της πλανητικής Χούντας στοχεύουν:
* Στην αποδόμηση της ιστορίας, της συλλογικής συνείδησης και των αγωνιστικών παραδόσεων. Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, με πρόσχημα την ενημέρωση και τον προβληματισμό. Κατακερματίζουν τον «ιστό» της σκέψης και της Έκφρασης με πρόσχημα την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης
*Στην παράλυση της σκέψης και της βούλησης. Υποσκάπτουν τη λογική αποδομώντας κάθε αυτονόητο και κάθε κοινωνικό κριτήριο. Η «νέα λογική» θεωρεί κάθε άποψη εξ ίσου έγκυρη, γιατί ο καθένας είναι φορέας της δικής του αλήθειας. Καταργούν στην πράξη τη λογική, όταν υποβιβάζουν σύνθετες έννοιες στο επίπεδο των αγοραίων απλουστευτικών εξισώσεων. Καταστρέφουν τη σκέψη με τις σούπες των κοινοτοπιών και την ασυδοσία της «ατομικής άποψης». Παραλύουν τη λογική διαμέσου της τυπικής και της «δημοκρατικής» τήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θύματος και θύτη, καταπιεσμένων και καταπιεστών, βίας και αντι-βίας, καλού και κακού κλπ. Καταστρέφουν, τέλος, κάθε κοινωνικό, ταξικό, πνευματικό, ηθικό, εθνικό, θρησκευτικό έρεισμα του ανθρώπου με το δογματικό πλουραλισμό.
* Στην κατασκευή πραγμάτων και ανθρώπων χωρίς σύνορα, χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς: «ανοικτά σύνορα», πολύ-πολιτισμικός πολτός, ανοχή χωρίς όρια, πάθη και ένστικτα χωρίς όρια, δηλαδή άνθρωποι χωρίς αναστολές, χωρίς δισταγμούς, χωρίς ενοχές, νοσηρά ατομικιστές, εν δυνάμει απατεώνες και που θα είναι περήφανοι για το ρεαλισμό τους και τον κυνισμό τους…
Με δύο λόγια η σύγχρονη δικτατορία της Νέας Τάξεις έχει ως έμβλημά της το μίσος για τη σκέψη και τη βούληση και στοχεύει στην κατασκευή ανθρώπων δειλών, μοιραίων και άβουλων οι οποίοι θα ανέχονται τα πάντα και θα παρακολουθούν, δίχως να το αντιλαμβάνονται, την αποσάθρωση και αποτέφρωση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Ο αόρατος πόλεμος
Με τη Χούντα των συνταγματαρχών είχαμε να κάνουμε με συμβατικό πόλεμο. Αυτή μας δίωκε, μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, αλλά διατηρούσαμε πλήρη διαύγεια του πνεύματός μας, είχαμε επίγνωση της ήττα μας. Γνωρίζαμε δηλαδή ότι η εξωτερική ελευθερία μας είχε αλωθεί, αλλά η ελευθερία της σκέψης και της βούλησής μας, συνακόλουθα και της δράσης μας παρέμενε αλώβητη. Συνεπώς η υποδούλωσή μας ήταν προσωρινή.
Με τη σημερινή Χούντα της Νέας Τάξης ο πόλεμος είναι αόρατος, δραματικά πιο επικίνδυνος και καταστροφικός από ένα συμβατικό πόλεμο. Σήμερα ο εχθρός ( η πλανητική Χούντα) στρέφεται επιπλέον και κατά της λογικής, για να την απορυθμίσει, στρέφεται και κατά της βούλησης, για να την αλώσει. Η Νέα Χούντα εξοντώνει δηλαδή και τη σκέψη και τη βούληση, με τα παραπλανητικά δολώματα της «ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς». Γεννά ηττημένους χωρίς διαύγεια πνεύματος, ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους, ηττημένους υπερήφανους για την ήττα τους…
Ας μην υπερτιμούμε και δαιμονοποιούμε, συνεπώς, τη βαρβαρότητα των «συμβατικών» δικτατορικών καθεστώτων, επικαλύπτοντας και αποκρύπτοντας ή εξωραΐζοντας τον εφιάλτη του σύγχρονου φασισμού της Νέας Τάξης: Αυτό που κάνει η ηττημένη και καλοαναθρεμμένη «αριστερά»…
Στις 29 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης καταφέρθηκε εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
«Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία...
πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία τόσο το κακό προχωρεί. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Δημοσίευση σχολίου