η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, ο Μπαρδάνης και οι μωρές παρθένες

Αμαρτία είναι να είσαι σεμνός και ταπεινός εκεί που δεν πρέπει…
“blog”

Εμείς δεν είμαστε ούτε σεμνοί, ούτε ταπεινοί, ούτε μωρές παρθένες.
Ούτε είμαστε διατεθειμένοι να κρατήσουμε την κορδέλα που περισσεύει από το γαϊτανάκι τους και να στροβιλιστούμε
στον κολασμένο και άμετρο χορό τους.

Κύριε Δήμαρχε Δρυμαλίας,
Είστε κάτι μεταξύ Φλωρινιώτη και Ματθαίου Γιαννούλη.
Δηλαδή μεγάλη φίρμα!

Περιστοιχιζόμενος από μωρές παρθένες, έχετε καταφέρει το ακατόρθωτο. Να δώσετε αξία στο ΜΗΔΕΝ.
Δηλαδή στο έργο σας.

Κύριε Μπαρδάνη και λοιποί αρχιερείς της Συναγωγής.

Όσο επιτελείτε το «Θεάρεστο» έργο σας σε βάρος μας,
εμείς θα σας ψέλνουμε τον εξάψαλμο σε ήχο πλάγιο δεύτερο,
έστω και Μεγαλοβδομαδιάτικα.

Συνεχίστε εσείς με θρησκευτική ευλάβεια το δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες διοικήσεις του Δήμου.

Φερθείτε όμως σαν καλοί Χριστιανοί διότι ο καιρός γαρ εγγύς.
Είναι λίγο αργά, και μάταιο, ένα βήμα πριν την αναγκαστική σας έξοδο να αποποιείστε πάσα ευθύνη και πάσα _ _ _.

Χωρίς να εγγυηθούμε ότι θα αποτελέσουν βάλσαμο της ψυχής σας μάθετε κ. Δήμαρχε και κάτι χρήσιμο….

Οι 10 Μωρές Παρθένες

Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή:
Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο.
Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού.

Επειδή δε αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο.
Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν.
Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας.

Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ.κε΄13 ) και «γρηγορείτε ουν΄ ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος της οικίας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί΄ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καδεύδοντας»(Μάρκ.13:35).

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω

Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.
--------------------------------------------

(Φώτη Κόντογλου μεταγραφή)

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου• αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

Ένας από τους ωραιότερους ύμνους της Ορθοδοξίας είναι το περίφημο τροπάριο της μοναχής Κασιανής.

Η ιστορία ή ο θρύλος λέει ότι ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος, ήθελε την Κασσιανή για γυναίκα του και Αυτοκράτειρα του.
Σε μια συνάντηση που ήταν και άλλες υποψήφιες νύφες, έπρεπε τυπικά να ρωτήσει κάτι ο Θεόφιλος.

Πλησίασε την Κασσιανή που την είχε ξεχωρίσει και της λέει :

"Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα" (εννοώντας την Εύα)"

Η Κασσιανή μένει να παλεύει με την ανάγκη να υπερασπιστεί την γυναικεία της υπόσταση ή να σιωπήσει και να αποδεχτεί στέμμα και έρωτα. Τελικά δείχνοντας υπόδειγμα συμπεριφοράς Χριστιανής παρθένου, κοκκίνισε, όπως λένε οι ιστορικοί, αλλά ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της. Και έδωσε μια απάντηση, "καμπάνα φεμινισμού" και θεολογίας συνάμα, που πάγωσε την ατμόσφαιρα: "Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τά κρείττω", (εννοώντας την Παναγία) του είπε υψώνοντας ανάστημα στον άντρα, στον βασιλιά και στην εξουσία που εκπροσωπούσε.

Ο Θεόφιλος από αντίδραση διάλεξε τον Θεοδώρα.

Η Κασσιανή έγινε μοναχή και επειδή ήταν πολύ μορφωμένη για την εποχή έγραψε πολλούς ύμνους. Ο πιο μοναδικός όλων ήταν το περίφημο τροπάριο της.

Και πάλι εδώ η ιστορία ή ο θρύλος έχει να μας πει πολλά.
Μετά από χρόνια ο Θεόφιλος, επισκέφτηκε το μοναστήρι με σκοπό να δει την Κασιανή, εκείνη κρύφτηκε, μπήκε στο κελί της και διάβασε μισοτελειωμένο, έναν ύμνο, λέγεται ότι ο Θεόφιλος συμπλήρωσε ένα στίχο που με μπλε γράμματα θα τον διαβάσετε στο περίφημο τροπάριο που ψέλνουν σήμερα στην εκκλησία.