”Είχα και ένα μήνα όπου άρχισα να παίρνω μιστόν του βαθμού μου, καθώς και οι άλλοι, έπαιρνα τρακόσες εξήντα δραχμές. Είδα αυτό και πέθαιναν οι άνθρωποι εις τα παλιοκλήσια, οπλαρχηγοί κι άλλοι και από την πείνα κι από το κρύο, τότε στοχάστηκα, οι αγωνισταί να πεθαίνουν της πείνας κι εμείς να πλερωνώμαστε ολίγοι άνθρωποι.
Εμείς οι ολίγοι φέραμεν την λευτεριά;
Να κόψωμεν κι εμείς τον μιστόν μας,είτε να πάρουν και οι αδελφοί μας συναγωνισταί! Ει δέ ξίκι να γένει και σε μας.
Τότε φκιάνω μιάν αναφοράν και λέγω “επειδή τις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείνα και την ταλαιπωρίαν, καθώς και οι χήρες των σκοτωμένων και τα παιδιά τους, τον μισθόν όπου μου δίνετε διατάξετε να μου κοπή όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστές και χήρες κι ορφανά των σκοτωμένων”.
Μακρυγιάννης
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Όταν στα 1869-70 επανήλθε επιτακτικότερα το αίτημα της καταγραφής των θυσιών (50 χρόνια μετά την έναρξη της εθνεγερσίας!) και ιδρύθηκε η περιώνυμη Επιτροπή Εθνικών Εκδουλεύσεων, οι περισσότεροι Αγωνιστές είχαν πεθάνει, οι μνήμες είχαν ξεθωριάσει και η καταγραφή – παρά το γεγονός ότι αποτελεί έναν ηράκλειο άθλο – είχε αδυναμίες και ελλείψεις και λάθη.
Πολλοί Αγωνιστές καταγράφηκαν με το μικρό τους μόνο όνομα και με τον τόπο καταγωγής τους, διότι οι συναγωνιστές τους είχαν ξεχάσει το επώνυμό τους. Πολλοί άλλοι, με τον τόπο καταγωγής τους, χωρίς όνομα και επώνυμο. Και πολλοί άλλοι δεν καταγράφτηκαν, γιατί δεν ζούσε κάποιος που να θυμάται τη δράση τους.
Εν πάση περιπτώσει, η καταγραφή, έστω και λειψά, έστω και λαθεμένα, έγινε. Κανείς, όμως, δεν έμαθε ποτέ τους πρωτεργάτες της εθνικής ανεξαρτησίας. Καμιά πενηνταριά από αυτούς τους μαθαίνουν τα ελληνόπουλα στα Σχολεία και περίπου 2.000 από αυτούς έχουν περάσει, με τρεις αράδες ο καθένας, στις ελληνικές εγκυκλοπαίδειες. Και πέραν τούτου ουδέν.
Χιλιάδες και χιλιάδες ιερές μορφές του άνισου και ηρωικού εκείνου Αγώνα –ναυτικοί, έμποροι, κληρικοί, χωρικοί, αρματωλοί, κλέφτες, λόγιοι, κτηνοτρόφοι, ψαράδες κ.λπ. κ.λπ.– παραμένουν στους διπλούς τάφους τους: ή εκεί που του έριξαν τα βόλια και τα γεράματα ή στα Αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης και καρτερούν την Ανάστασή τους από την Πολιτεία, υπέρ της οποίας θυσιάστηκαν…
Τιμή και δόξα σε όσους θυσιάστηκαν για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι... Αν και ακόμα ραγιάδες είμαστε...
Δημοσίευση σχολίου