“ιστορία είναι η εκδοχή εκείνου που τη γράφει..”
Εμείς δεν φιλοδοξούμε να γράψουμε ιστορία, δηλώνουμε παντελώς αναρμόδιοι, αλλά η ημέρα απαιτεί έστω μια στοιχειώδη αναφορά, ελπίζοντας και στη δική σας συνεισφορά…
Η Νάξος μαζί με άλλα νησιά, από το 1580 είχαν εξασφαλίσει από το σουλτάνο Μουράτ Γ’, προνομιακό ορισμό (αχτναμί).
Σύμφωνα με αυτόν, τα νησιά εξασφάλισαν πλήρη ελευθερία σε θέματα λατρείας, μειώθηκαν οι φόροι, ενώ απαγορεύτηκαν η εγκατάσταση γενιτσάρων και το παιδομάζωμα.
Η διαχείριση των προνομίων αυτών ήταν στα χέρια των ισχυρών αρχόντων του νησιού και του ανώτατου κλήρου ( ορθόδοξου και καθολικού )
Στην επανάσταση του 1821 , η διοικητική αυτή διάρθρωση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη γενική συμπεριφορά του νησιού.
Ο ρόλος τους ήταν να διατηρήσουν τα προνόμια με τους δοκιμασμένους εταίρους τους, άρα να καταστείλουν κάθε επαναστατική διάθεση και δυνατότητα στο κίνημα που είχε δημιουργηθεί από τους απεσταλμένους του Υψηλάντη.
Ενημερωθείτε περισσότερο από :
Apollonnaxos
Avant-garde Κόκκινη Ορχήστρα Αθήνας
Naxos.gr
Αναρτήσεις
16 σχόλια:
Προβλέπεις να γίνει σύντομα η επανάσταση; Και τι είδους επανάσταση θα είναι αυτή; Εσύ που είσαι νέος μπορεί να τη ζήσεις. Εγώ που έχω φάει τα περισσότερα απο τα ψωμιά μου αμφιβάλλω αν θα ζήσω τέτοιες στιγμές. Εκτός αν με πείσεις οτι οι πληροφορίες ή η πολιτική σου όσφρηση λένε οτι οι ιστορικές εξελίξεις επιταχύνονται. Πες μου αυτό για να γελάσει το πικραμένο χειλάκι μου, που έχει στεγνώσει από την κρίση της εποχής...
ΥΓ: Πάντως επανάσταση θα γίνει άμα πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα!
Για την Τουρκοκρατία στη Νάξο, μπορούν όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν, μεταξύ άλλων, τα κείμενα που περιέχονται στον εξαίσιο τόμο που εξέδωσε το 2006 ο Δήμος Νάξου, με επιμέλεια του Μανόλη Σέργη και του Στέφανου Ψαρρά, και τίτλο "Νάξος-αρμενίζοντας στο χρόνο". Τις μελέτες έχουν γράψει οι Αγλαΐα Κάσδαγλη, Στέφανος Ήμελλος, Ευδοκία Σκληράκη και Βασίλειος Σφυρόερας. Ο τελευταίος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ειδικός ιστορικός για τη νεότερη ιστορία μας, ασχολείται με τη "Νάξο στην επανάσταση του 1821. Μαρτυρίες από κείμενα του αγώνα".
Δεν έχω λόγο να μην σας πιστέψω ότι στην ουσία το 1821 σφυρίζαμε… κλέφτικα.
Το πρόβλημα είναι αλλού.
Την ιστορική αυτή εκδοχή, δεν την γνωρίζει η αρραβωνιαστικιά μου που είναι από την μπαρουτοκαπνισμένη Πελοπόννησο.
Μέχρι τώρα με αποκαλούσε… «λεβέντη μου»
Αν διαβάσει και μάθει την αλήθεια λέτε να με αποκαλεί…. «γιουσουφάκι μου» ή στην καλύτερη περίπτωση .. «πασά μου»;
Όχι, γιατί στα νησιά των Κυκλάδων δεν είχαμε παρουσία Τούρκων στα διάρκεια της Τουρκοκρατίας (1453-1821), είχαμε φραγκοκρατία-φεουδαρχία των ...πολιτισμένων Ευρωπαίων κατακτητών, σκληρή και άτεγκτη, άγρια και βάρβαρη για τους δυστυχείς ντόπιους και μάλιστα από το 1204 μέχρι πολύ μετά και από το 1821, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία της γης. Σημείωσε ότι στη Νάξο δεν απαλλοτριώθηκαν τα φέουδα των Φράγκων μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Και αυτά ήταν τα καλύτερα και τα πιο εύφορα κομμάτια της γης στη Νάξο. Οι πρώτες απαλλοτριώσεις ξεκίνησαν μετά το 1945 και ύστερα από τις κινητοποιήσεις των καταπιεσμένων Μελανιτών τις μέρες που απελευθερώθηκε η Νάξος από τους Γερμανούς.Στις Μέλανες έιχαμε τότε ενα νέο Κιλελέρ.
Σήμερα καθόμαστε,πες μας και τη συνέχεια, καλό είναι να μαθαίνουμε...
Την ώρα που στη Χώρα παραδίδονταν οι κλεισμένοι στο κάστρο 70 γερμανοί στρατιώτες, μετά από άγριο βομβαρδισμό των συμμαχικών αεροπλάνων και τριήμερη πολιορκία από τον Ιερό λόχο και τους μαχητές των αντιστασιακών οργανώσεων ΣΤΝ και ΕΑΜ, στις Μέλανες συνέβαιναν συγκλονιστικά γεγονότα.
Οι καταπιεσμένοι ως τότε απ' τους Φράγκους φεουδάρχες ξωμάχοι των Μελάνων, γυναίκες κι άντρες, έκαναν μαχητική πορεία στο κτήμα Ντεμαρί(14 Οκτωβρίου 1944), κέντρο και σύμβολο της φραγκοκρατίας της εποχής, και το κατέλαβαν αμαχητί, το έθεσαν υπό φρούρηση και αποφάσισαν να σταματήσουν να δίνουν ...λογαριασμό από δώ και πέρα στους φράγκους για τη σοδειά και τα κτήματα. Παράλληλα συγκρότησαν 3μελή επιτροπή με σκοπό να μεταβεί στην Αθήνα και να θέσει στην πρώτη κυβέρνηση το αίτημα για την απαλλοτρίωση των κτημάτων και το μοίρασμά τους στους ακτήμονες αγρότες της περιοχής. Τ
ην ίδια ώρα που συνέβαιναν τα ιστορικά αυτά γεγονότα στη Χώρα κα στις Μέλανες μια ομάδα Απεραθιτών ζωοκλεφτών επιχείρησαν να καταλάβουν τα Καλαμίτσια, το πιο εύφορο και μεγαλύτερο κτήμα της περιοχής, μαζί με το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα παλιού καθολικού μοναστηριού που βρίσκεται σ' αυτό. Οι Μελανίτες τους αντελήφθησαν και με τη βοήθεια στρατιωτών του Ιερού λόχου, που τους ζήτησαν να επέμβουν, τους συνέλαβαν, τους αφόπλισαν και τους μετέφεραν στις Μέλανες. Εκεί οι κάτοικοι οργισμένοι τους αποδοκίμασαν άγρια και τους έδιωξαν κακήν κακώς στη συνέχεια, τυος άθλιους εκείνους ...πατριώτες!!! Ποιοι ήταν;
Μάλλον οι ίδιοι που είχαν κάνει την ίδια δουλεία το 1930..πληρωμένοι τότε από τον εκπρόσωπο του Πάπα, που ήθελε να βάλει στο χέρι την τεράστια περιουσία του καθολικού σωματείου "Αδελφότης Τιμίου Σταυρού".
Θυμίζουν ...Ζωνιανά αυτές οι ενέργειες.
Σήμερα αυτά τα κτήματα είναι πλέον ιδιοκτησίες των ακτημόνων τότε Μελανιτών, στους οποίους σταδιακά μοιράστηκαν κατά προτεραιότητα από το κράτος, αλλά και σε όσους διέθεταν μικρό κλήρο γης.
Ποια σχέση έχει το 1821 με το 1945 και τους καταπιεσμένους από τους Φράγκους(ως το 1945;) Μελανίτες;
Το έγραψα για όσους καταλαβαίνουν. Η ιστορία είναι σαν το ποτάμι και τα γεγονότα έχουν εκπληκτική αλληλουχία.
Όπως λέμε αλλού γι΄αλλού.
H προσπάθεια απαξίωσης κάθε καλής πρόθεσης βλάφτει την ποιότητα του blog. Κάποιοι για κάποιους λόγους ενοχλούνται.
Η ιστορία του μπακαλιάρου...
Πώς ένα ψάρι του νέου κόσμου ταυτίστηκε με την εθνική μας εορτή...
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά μαζί μʼ εκείνη των Βίκινγκς, αφού λέγεται ότι κυνηγώντας μπακαλιάρους ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο», ενώ ακολούθησαν οι Βάσκοι ψαράδες, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα.
Λέγεται μάλιστα ότι εκείνοι είχαν ανακαλύψει έναν τεράστιο ψαρότοπο μπακαλιάρου δίπλα στις ακτές της Νέας Γης, γεγονός που κράτησαν μυστικό για 500 περίπου χρόνια. Με το πάστωμα του μπακαλιάρου οι Βάσκοι πέτυχαν δύο πράγματα.
Το παστό ψάρι γινόταν η τροφή τους στα μακρινά ταξίδια, ενώ...
ταυτόχρονα βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη αλλά και φτηνή για το λαό της Ισπανίας. Γιʼ αυτό οι Βάσκοι ονόμαζαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού», επειδή κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της ενδοχώρας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια.
Το μονοπώλιο του μπακαλιάρου κράτησε μέχρι την περίοδο που έφτασαν οι εξερευνητές στην Αμερική. Γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα ο Ιταλός τυχοδιώχτης εξερευνητής Τζιοβάνι ντα Βεραζάνο, αφού πέρασε από τα στενά που αργότερα πήραν το όνομά του, ανακάλυψε τον ψαρότοπο των Βάσκων.
Η περιοχή στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Cape Cod, δηλαδή Ακρωτήριο Μπακαλιάρος. Στους αιώνες ο μπακαλιάρος έγινε αιτία πολέμων για τον έλεγχο των ψαρότοπων και της αγοράς. Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι, ενώ κάποτε οι ωκεανοί ήταν γεμάτοι μπακαλιάρους, σήμερα ο αριθμός των αλιευμάτων έχει μειωθεί τρομακτικά.
Πώς όμως ένα ψάρι του νέου κόσμου έφτασε να θεωρείται το κατεξοχήν ελληνικό και να ταυτίζεται με την εθνική μας εορτή του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου; Τα πράγματα είναι απλά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής η Εκκλησία επέτρεπε μόνο δύο φορές το ψάρι, του Ευαγγελισμού και των Βαΐων.
Στα νησιά φυσικά έτρωγαν φρέσκο ψάρι, αλλά οπουδήποτε αλλού ο παστός μπακαλιάρος ήταν η φτηνή και εύκολη λύση, η οποία πέρασε και στην παράδοση. Ιστορικά εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Αγγλοι οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.
Aπό το enimerwsi-gr.blogspot.com
Στις 24 του Φλεβάρη ξεκινάει η επανάσταση στη Μολδαβία και στη Βλαχία
Στις 16 του Μάρτη ο Νίκος Σολιώτης χτυπάει πρώτος τους Τούρκους στην Ελλάδα, στο Αγρίδι (κοντά στην Ακράτα)
Στις 17 του Μάρτη αποφασίζεται η εξέγερση στη Μάνη
Στις 21 του Μάρτη αρχίζει η εξέγερση στα Καλάβρυτα
Στις 21 του Μάρτη πετυχαίνει η επανάσταση στην Πάτρα
Στις 22 του Μάρτη ο Δυσσέας (sic) Αντρούτσος γράφει στους Γαλαξ(ε)ιδιώτες ένα περίφημο γράμμα παρακίνησης σε εξέγερση
Στις 23 του Μάρτη εδραιώνεται η επανάσταση στην Καλαμάτα κ.λπ., κ.λπ.
Όλα αυτά πριν την 25η Μαρτίου. Ειδικά ο Παλαιών Πατρών (Π.Π.) Γερμανός στ’ Απομνημονεύματά του γράφει ότι στις 25 του Μάρτη ήταν στην Πάτρα. Στην ίδια πόλη ευλόγησε τους αγωνιστές τον επόμενο μήνα σε μια πλατεία. Λέτε να μην έβαλε στ’ Απομνημονεύματά του αυτό που, αν είχε συμβεί, θα ήταν η σημαντικότερη μέρα της ζωής του;
Ποια ήταν παλιότερα η εθνική μας επέτειος; Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και επί δεκαετίες, εθνική γιορτή της Ελλάδας ήταν η Πρωτοχρονιά, γιατί την 1η του Γενάρη 1822 ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της χώρας («Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος») και ξεκίνησε η νομική ύπαρξη του ελληνικού κράτους.
Ο μύθος που ανακατεύει το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, τον εκεί ευλογούντα Π. Π. Γερμανό, τα εξιδανικευμένα ζωγραφιστά παλικάρια να ορκίζονται σε μια σημαία σχεδόν σαν τη σημερινή, το λάβαρο (πολύ μεταγενέστερη κατασκευή) και την 25η Μαρτίου (ώστε όλα να συμπέσουν με τον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου») είναι πολύ μεταγενέστερος και αποσκοπεί στο να εμφανίσει την ορθόδοξη εκκλησία ως συνιδρύτρια της νέας Ελλάδας. Την εκκλησία που αποτελούσε το κυριότερο στήριγμα της οθωμανικής εξουσίας, βραχίονα ιδεολογικής πυγμής και φορολογικής επιβολής στους θρησκόληπτους ραγιάδες. Την εκκλησία που αφόρισε τον Ρήγα, τους κλέφτες συλλήβδην το 1806, τον Σούτσο, τον Υψηλάντη και τόσους άλλους το 1821, γιατί τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την εξουσία του Σουλτάνου και του ανώτατου ορθόδοξου κρατικού υπαλλήλλου του, του εκάστοτε Πατριάρχη. Εξάλλου, ο απαγχονισμός του Γρηγορίου Ε΄ δεν μπορεί να γίνει κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να συγκαλύψει την ανθελληνική δράση του, διότι η οθωμανική εξουσία τον σκότωσε ακριβώς ως ανίκανο κρατικό υπάλληλο, επειδή δεν μπόρεσε ν’ αποτρέψει την εξέγερση.
Στην ίδια φιλοεκκλησιαστική, πεποιημένη γραμμή είναι το ανιστόρητο χωρατό του κρυφού σχολειού. Ευφάνταστοι ζωγραφικοί πίνακες (πιθανώς μεγάλης καλλιτεχνικής, αλλά μηδενικής ιστορικής αξίας, σαν το «Κρυφό σχολείο» του Γύζη), αθώα κελάρια μοναστηριών, το (φράγκικης μελωδίας) τραγουδάκι «Φεγγαράκι μου λαμπρό», ανιστόρητοι πανηγυρικοί λόγοι παπάδων ή δασκάλων και, ιδίως, συνεχής «παραδοσιακή» επανάληψη: αυτά είναι τα στηρίγματα της 25ης Μαρτίου 1821 και του κρυφού σχολειού. Αλλά πρόκειται για μύθους, ορισμένης μάλιστα χάλκευσης, όχι για ιστορία. Κι όποιος ξεκινήσει να ψάχνει, μετά δεν σταματάει. Διαβάζει «Ελληνική Νομαρχία», Φωτάκο, Κοραή, Κοντογιώργη, Αγγέλου, Πετρόπουλο κ.λπ.
“… Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες,
κυβερνούσανε τη χώρα … καλή ώρα…”
“…Ήλθ’ ο βουλευτής στο χωριό,
βόλτες από ‘κει κι από ‘δω…”
καλομελέτα κι έρχεται
κι όσοι πιστοί… απέλθετε..
Τι λέτε για το θέμα της παρέλασης; Ακόμη κι αν ξεχάσουμε τις καταβολές της (στην Ελλάδα θεσπίστηκε από την δικτατορία του Μεταξά) υπάρχει ένα ερώτημα αξιοποίησης του χρόνου των μαθητών και του χώρου της πόλης. Δηλαδή, είναι προτιμότερο να χάνεται μια επιπλέον μέρα διδασκαλίας για να περπατούν οι μαθητές με τη σημαία στους δρόμους ή μήπως πρέπει αυτή η μέρα να αφιερώνεται σε διαλέξεις για το μοναδικό γεγονός -όχι μόνο της δικής μας- της παγκόσμιας ιστορίας; Μήπως αντί να παρελαύνουν οι μαθητές είναι προτιμότερο να μάθουν γιατί παρήλαυναν οι πατεράδες τους;
Το θαύμα του 1821
Κάθε φορά που σκέφτομαι την Επανάσταση του 1821, νομίζω πως τότε έγινε ένα θαύμα: Μια ασήμαντη επαρχία της απέραντης και κραταιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας, ουσιαστικά η Πελοπόννησος, η Στερεά και τα Νησιά, ξεσηκώθηκε, επαναστάτησε, αγωνίσθηκε επί οκτώ χρόνια και τελικά κατάφερε να γίνει κράτος, το οποίο επιβιώνει έως σήμερα, περίπου δύο αιώνες τώρα. Αν ζούσα τότε και με ρωτούσαν οι πλανόδιοι Φιλικοί, ασήμαντοι και αυτοί και φτωχοπρόδρομοι, θα έλεγα ότι το εγχείρημα είναι απονενοημένο, ότι θα αποτύχει και θα καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της.
Αλλοτε πάλι, όταν τυχαίνει να διαβάσω βιβλία ξένων περιηγητών, που επισκέφθηκαν την Ελλάδα πριν από το 1821, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, αναρωτιέμαι: Μήπως δεν ήμασταν τόσο ασήμαντοι και τόσο ανήμποροι όσο μας επιβάλλει να δεχθούμε η συντριπτική για μας σύγκριση με τις υλικές δυνάμεις του αντιπάλου. Και στις μέρες μας παρόμοιες συγκρίσεις αποδεικνύονται εσφαλμένες. Εντελώς πρόσφατα, μόλις προχθές, άρχισα να διαβάζω τον «Ρήγα Βελεστινλή» του Γουντχάουζ (του γνωστού από την Κατοχή Κρις και μετέπειτα καθηγητού της Ιστορίας), εκδόσεις Παπαδήμα, αφιερωμένο μάλιστα στον εκλεκτό φιλόλογο και ιστορικό από τα Γιάννενα, τον Λέανδρο Βρανούση, «συμπολεμιστή στον πρόσφατο αγώνα για την ανεξαρτησία» (εννοεί την κατοχική Αντίσταση). Μεθοδικά, αναλύει πώς γεννήθηκε και πώς αναπτύχθηκε και πέρα από τα όρια της ασήμαντης οθωμανικής επαρχίας, σαν ένα ευρωπαϊκό κίνημα, η ιδέα της επανάστασης για την ελληνική ανεξαρτησία. Σας το συνιστώ...
Φαίνεται πως δεν ήμασταν και τόσο ασήμαντοι και ανίσχυροι. Υπήρχε πρώτα εκείνη η μυστική «χημεία» ενός τόπου και ενός λαού. Μπορεί ο λαός να ήταν αγράμματος, ταπεινωμένος και αγνοημένος. Βρέθηκε, όμως, να ζει σ’ ένα τόπο με μεγάλη ιστορία, να αισθάνεται απόγονος ένδοξων προγόνων και προπαντός να μιλάει σχεδόν την ίδια γλώσσα με εκείνους. Ηταν σκλάβοι χριστιανοί και Ελληνες που μιλούσαν ελληνικά, την πανάρχαιη γλώσσα του πιο πλούσιου ώς τότε και πασίγνωστου πνευματικού έργου και της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι νεωτερικές αντιλήψεις για τη θρησκεία και την Εκκλησία όχι μόνο δεν εμποδίζουν, αντιθέτως επιβάλλουν να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη την εποχή αποτελούσαν σταθερό σημείο αναφοράς, συσπείρωσης και οργάνωσης.
Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα μέσα από αυτή την αδιαμόρφωτη μάζα του λαού, άρχισαν να διαμορφώνονται μερικές επίλεκτες και δυναμικές ομάδες. Ηταν πρώτα οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί. Οι πρώτοι Φιλικοί ήταν ασήμαντοι εμπορευόμενοι, ούτε καν έμποροι. Ο πατέρας του Ρήγα ήταν μεγάλος για την εποχή έμπορος και βιοτέχνης. Οι Οθωμανοί κατακτητές, εθισμένοι στην αρπαγή, ευτυχώς «περιφρονούσαν το εμπόριο και τη βιοτεχνία» (Γουντχάουζ). Οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί άρχισαν να συσσωρεύουν πλούτο και δύναμη.
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Πελοπόννησο, στα Νησιά, στην Ηπειρο, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, άρχισαν να διαμορφώνονται κέντρα ανάπτυξης όμοια με εκείνα της Ευρώπης. Εκείνο που τους έλειπε ήταν το «εθνικό κράτος» να τα προστατεύσει και να εγγυηθεί τη συνέχειά τους.
Δεν έφταναν οι έμποροι, οι ναυτικοί και ο πλούτος για να διαμορφώσουν την «άρχουσα τάξη» των σκλάβων, το εθνικό φρόνημα και την πολιτική της. Τολμηροί και εξωστρεφείς καθώς ήταν ταξίδευαν σε όλη την Ευρώπη, έστησαν πρακτορεία και ανθηρές παροικίες, γνώρισαν τις ευρωπαϊκές φιλελεύθερες ιδέες, καλλιέργησαν τα γράμματα και πολύ σύντομα, άρχισαν να περιβάλλονται από συγκροτημένη ελληνική διανόηση. Ηταν μια αναγέννηση και μια εποποιία που συντελέσθηκε 2-3 δεκαετίες πριν από την Επανάσταση. Αν πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο θαύμα, εκεί θα το βρούμε.
Aντώνης Kαρκαγιάννης, "Η Καθημερινή", 25/3/2009
Δημοσίευση σχολίου