«Η εργασία είναι δικαίωμα, αλλά επίσης είναι και μία ανάγκη για όλους τους ανθρώπους. Είναι δηλαδή το προϊόν, το εμπόρευμα όλων μας. Γιατί χάρις σ' αυτό το προϊόν ζούμε.
Είμαστε ακριβώς σαν τους εμπόρους, μοιάζουμε με τους πωλητές. Πουλάμε την εργασία μας, πουλάμε το χρόνο μας. Ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Το χρόνο της ζωής μας. Την ίδια τη ζωή μας. Είμαστε έμποροι της ζωής μας», γράφει ο Ζοέλ Πομερά στο θεατρικό «Les marchands» («Οι Εμποροι»), που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Γαλλία π.Κ. (προ Κρίσης), αλλά είναι απόλυτα ταυτισμένο με το εδώ και το σήμερα.
Με το σήμερα που τα «κανόνια» των επιχειρήσεων τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια εκατομμυρίων εργαζομένων -μόνο στην Ευρωζώνη χάθηκαν στο πρώτο τρίμηνο 1,22 εκατ. θέσεις εργασίας- που η ανεργία μεταφράζεται σε αριθμούς κι όχι σε ανθρώπινα πλάσματα που ζουν, αναπνέουν και πονούν, που καμιά προσδοκία δεν ικανοποιείται ή μάλλον μόνο ψευδαισθήσεις συντηρούνται ό,τι κι αν πουλάς.
Κάποτε ακόμη κι αν χαρίζεις, όπως οι περίπου χίλιοι υπάλληλοι του βρετανικού αερομεταφορέα «British Airways», που μετά τις ζημίες 220 εκατ. στερλινών το Μάιο, αποδέχτηκαν στο πλαίσιο του «Επιχειρηματικού Σχεδίου Ανταπόκρισης» να εργαστούν δωρεάν τον Ιούλιο.
Κάποτε ακόμη κι αν επιδεικνύεις ευελιξία για ν' αγοράσεις ένα κομμάτι ασφάλειας, όπως υπόσχεται η flexicurity, «νονά» της οποίας θεωρείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Κάποτε ακόμη κι όταν πουλάς άλλους, όπως στο νέο ριάλιτι «Κάποιος πρέπει να φύγει», που θα προβληθεί σύντομα στις ΗΠΑ, και, για να μην απολυθεί κάποιος, πρέπει να δώσει μάχη στην αρένα για να χάσει τη δουλειά του ένας συνάδελφός του. Για να κρατήσεις τη θέση σου στην πληγείσα από την οικονομική κρίση επιχείρηση, πρέπει να γίνεις το «καρφί».
Ανελέητες μάχες στο σύγχρονο Κολοσσαίο, με το κοινό (μελλοντικούς απολυμένους) παγιδευμένο στον πληθωρισμό «φυσικών» συμβιβασμών, παραχωρήσεων στον κυνισμό, βαρβαρότητας και «τρομοκρατικής» δράσης, και τους πολιτικούς να καταγράφουν ό,τι γίνεται στη σκηνή, όπως στους «Εμπόρους».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ - Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 18 Ιουνίου 2009
Είμαστε ακριβώς σαν τους εμπόρους, μοιάζουμε με τους πωλητές. Πουλάμε την εργασία μας, πουλάμε το χρόνο μας. Ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Το χρόνο της ζωής μας. Την ίδια τη ζωή μας. Είμαστε έμποροι της ζωής μας», γράφει ο Ζοέλ Πομερά στο θεατρικό «Les marchands» («Οι Εμποροι»), που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Γαλλία π.Κ. (προ Κρίσης), αλλά είναι απόλυτα ταυτισμένο με το εδώ και το σήμερα.
Με το σήμερα που τα «κανόνια» των επιχειρήσεων τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια εκατομμυρίων εργαζομένων -μόνο στην Ευρωζώνη χάθηκαν στο πρώτο τρίμηνο 1,22 εκατ. θέσεις εργασίας- που η ανεργία μεταφράζεται σε αριθμούς κι όχι σε ανθρώπινα πλάσματα που ζουν, αναπνέουν και πονούν, που καμιά προσδοκία δεν ικανοποιείται ή μάλλον μόνο ψευδαισθήσεις συντηρούνται ό,τι κι αν πουλάς.
Κάποτε ακόμη κι αν χαρίζεις, όπως οι περίπου χίλιοι υπάλληλοι του βρετανικού αερομεταφορέα «British Airways», που μετά τις ζημίες 220 εκατ. στερλινών το Μάιο, αποδέχτηκαν στο πλαίσιο του «Επιχειρηματικού Σχεδίου Ανταπόκρισης» να εργαστούν δωρεάν τον Ιούλιο.
Κάποτε ακόμη κι αν επιδεικνύεις ευελιξία για ν' αγοράσεις ένα κομμάτι ασφάλειας, όπως υπόσχεται η flexicurity, «νονά» της οποίας θεωρείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Κάποτε ακόμη κι όταν πουλάς άλλους, όπως στο νέο ριάλιτι «Κάποιος πρέπει να φύγει», που θα προβληθεί σύντομα στις ΗΠΑ, και, για να μην απολυθεί κάποιος, πρέπει να δώσει μάχη στην αρένα για να χάσει τη δουλειά του ένας συνάδελφός του. Για να κρατήσεις τη θέση σου στην πληγείσα από την οικονομική κρίση επιχείρηση, πρέπει να γίνεις το «καρφί».
Ανελέητες μάχες στο σύγχρονο Κολοσσαίο, με το κοινό (μελλοντικούς απολυμένους) παγιδευμένο στον πληθωρισμό «φυσικών» συμβιβασμών, παραχωρήσεων στον κυνισμό, βαρβαρότητας και «τρομοκρατικής» δράσης, και τους πολιτικούς να καταγράφουν ό,τι γίνεται στη σκηνή, όπως στους «Εμπόρους».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ - Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 18 Ιουνίου 2009
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου