«Πού πήγε, λοιπόν, ο γιος μου και κάθε μαθητής; Στον πόλεμο πήγε ή σχολική «περιπατητική εκδρομή».

Ο χαροκαμένος πατέρας Γιάννης Ματζάκος ένα μήνα και μερικές ημέρες μετά το τραγικό χαμό του δωδεκάχρονου γιου του Παναγιώτη στην διάρκεια μαθητικής εκδρομής (του 2ου Γυμνασίου Νάξου) στο δημοτικό διαμέρισμα της γαλήνης, και συγκεκριμένα στον αύλειο χώρο του δημοτικού σχολείου), «ξεδιπλώνει με ψυχραιμία τις σκέψεις του στην «Κυκλαδική», θέλοντας, προφανώς, με τον τρόπο αυτό, να «ανοίξει» τα μάτια κάποιων, ενημερώνοντας παράλληλα και τους χιλιάδες συντοπίτες μας για αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός…

«Ατέλειωτα» είναι τα «γιατί» που αραδιάζει στο άρθρο του… Όπως ατέλειωτα είναι και τα ερωτηματικά που τον βασανίζουν…

Από τα γραφόμενά του εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστες ότι ο κ. Ματζάκος, αναφέρεται σε πράγματα που γνωρίζει πολύ καλά, αφήνοντας σε κάποια άλλα σημεία της ίδιας, μακροσκελούς, επιστολής να εννοηθεί ότι οπότε και όταν χρειαστεί θα καταθέσει αρμοδίως περισσότερα…

Ένα από τα βασανιστικά ερωτήματα που θέτει ο κ. Ματζάκος είναι και τούτο: «Πού πήγε, λοιπόν, ο γιος μου και κάθε μαθητής; Στον πόλεμο πήγε ή σχολική «περιπατητική εκδρομή».

Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Στις 20 Οκτ 09 έχασα τον γιό μου Παναγιώτη σε ηλικία 12 ετών μετά από «ατύχημα » κατά τη διάρκεια σχολικής εκδρομής. Μέσα από τον πόνο και την συντριβή της οικογένειας μου για την απώλεια του Παναγιωτάκη μας βρίσκω την ισορροπία να εκφράσω δημόσια την άποψη μου για το τραγικό συμβάν με σκοπό την πρόληψη επόμενων απωλειών αλλά και την κατά τη γνώμη μου απόδοση των ηθικών ευθυνών. Οποιαδήποτε άλλη απόδοση ευθύνης είναι θέμα δικαιοσύνης στην οποία έχω ήδη προσφύγει με την από 23/11/09 κατάθεση σχετικής μηνυτήριας αναφοράς κατά παντός υπευθύνου για ανθρωποκτονία εξ΄αμελείας . Παρακαλώ να δημοσιεύσετε το άρθρο αυτό στην έγκριτη εφημερίδα σας.Με τιμήΙωάννης Ματζάκος


Η απώλεια του Παναγιώτη Ματζάκου και η πορεία παρακμής της Χώρας

Κατ΄αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν και συνεχίζουν να μας συμπαρί-στανται στον πόνο μας για την απώλεια του Παναγιώτη μας. Επίσης ιδιαίτερα ευχαριστώ όλους όσους από την πλευρά του δασκάλου συνέβαλαν καθοριστικά στην διαπαιδαγώγηση του.
Η Απώλεια

Αναπάντεχη ενώ θεωρείς ότι έχεις δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για να ζήσει και να αναπτυχθεί .Βαρειά τόση που για να την αντέξεις πρέπει να σκληρύνεις απίστευτα την καρδιά σου. Κενό μεγάλο και οριστικό για την οικογένεια και συναισθηματική πενία.

Αλλά και για την Πατρίδα μας, την στιγμή που απειλείται πληθυσμιακά με διάφορους τρόπους, χάνει μια μονάδα που θα μπορούσε να την στηρίξει αποτελεσματικά όταν αυτή, θα δημιουργούσε τον δικό της κοινωνικό ιστό, τον δικό της πλούτο, την δική της δυναμική για την Ελλάδα μας από οποιοδήποτε επαγγελματικό-κοινωνικό-επιστημονικό ή εργασιακό χώρο.

Το Παράπονο

Μεγαλώνεις το παιδί σου με τόσους κόπους και θυσίες και χαίρεσαι με κάθε του επίτευγμα και με κάθε κατάκτησή του. Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν αλλά ως γονιός πάντα προσπαθείς να προβλέψεις και να αποφύγεις τις κακοτοπιές, είσαι έμπειρος πια άλλωστε είναι το τρίτο σου παιδί.

Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς καθισμένος σε ζεστή καλά αμοιβόμενη καρέκλα. Έχοντας υπηρετήσει κοντά 30 χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις και μάλιστα σε μάχιμες επιχειρησιακές Μονάδες ως Διοικητής , με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας (ασκήσεις με πραγματικά πυρά, ψυχολογικά προβλήματα προσωπικού κλπ) διαρκώς γρηγορούσα για την τήρηση των διαδικασιών κατ΄ απόλυτο τρόπο 24 ώρες/24ωρο και συνεχώς ανησυχούσα για την πρόβλεψη και αποφυγή άλλων μη προβλέψιμων κινδύνων. Ήθελα πάση θυσία να αποφύγω αυτό που συνέβη στην οικογένειά μου, δηλαδή σε καμία μάνα να μην πάνε το παιδί της νεκρό ή ανάπηρο στο σπίτι και ποτέ δεν συνέβη. Αυτό λοιπόν που με την στήριξη του Θεού για μένα ήταν δεδομένο και ουσιαστικό περιεχόμενο, για άλλους ήταν μόνο τίτλος ματαιοδοξίας με τίμημα την ανθρώπινη ζωή.

Που πήγε λοιπόν ο γιός μου και ο κάθε μαθητής; Στον πόλεμο πήγε; ή Σχολική «περιπατητική εκδρομή» ; Γιατί να πάει σ΄αυτό το σφαγείο; Πραγματικά οργίστηκα όταν είδα από κοντά το σημείο και τον χώρο που άφησε την τελευταία του πνοή, εκεί που έρευσε αναίτια το αίμα του. Γιατί ο χώρος ήταν ακατάλληλος για το παιχνίδι των μικρών μαθητών; Γιατί επελέγη αυτός ο χώρος ; Γιατί η περιπατητική εκπαιδευτική δραστηριότητα να καταλήξει εκεί λίγο μετά τις 11:00. Ποιος τους είπε ότι ως γονιός συγκατατέθηκα σε τέτοια αυθαιρεσία ; Γιατί δεν υπήρχε ουσιαστική επίβλεψη κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού; Γιατί δεν προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες την στιγμή της πτώσης-καταπλάκωσης; Γιατί τέτοια απαξίωση απέναντι στο ύψιστο αγαθό που είναι η ανθρώπινη ζωή; Γιατί τέτοια χαλαρή αίσθηση καθήκοντος από όλους τους εμπλεκόμενους;


Το «Ατύχημα»

Λέξη κλειδί, βολεύει και δικαιολογεί. Κουκουλώνει καταστάσεις και αμβλύνει συνειδήσεις. Στρώνει το έδαφος για το επόμενο «ατύχημα», για την επόμενη θυσία στον βωμό της ανευθυνοϋπευθυνότητας.
Που είναι λοιπόν οι προδιαγραφές του χώρου «αθλοπαιδιών». Πώς παραδόθηκε σε χρήση αυτός ο ακατάλληλος και επικίνδυνος χώρος με τα αυθαίρετα τέρματα και την τσιμεντένια πίστα; Ποιος υπέγραψε για την παραλαβή του; ποιος έκανε άλλη παρέμβαση; με ποια άδεια Γιατί δεν τηρήθηκε καμία διαδικασία Που είναι ο μηχανισμός ελέγχου και αποκατάστασης;.

Στον Ευρωπαϊκό χώρο που θέλουμε να ανήκουμε, ένα απλό παιχνίδι δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο αν δεν τηρεί τις προδιαγραφές (CE) , τόσο απλά., τόσο αποτελεσματικά.
Πως οργανώνεται μια σχολική εκδρομή- δραστηριότητα από την προετοιμασία της μέχρι την ασφαλή επιστροφή στο σχολείο; Τι μέσα χρησιμοποιούνται και πως; Πώς κατανέμονται τα επί μέρους καθήκοντα στους επιβλέποντες την εκδρομή; Τι προβλέπει η νομοθεσία και οι κείμενες διατάξεις; Γιατί δεν τηρήθηκαν οι διαδικασίες και το ημερήσιο πρόγραμμα;

Όλες οι παραπάνω ολιγωρίες και παραλείψεις εξαλείφονται με τον ωραιοποιημένη δικαιολογία του ατυχήματος και τις κακιάς ώρας, που όμως αν δεν υπήρχαν θα απέτρεπαν μετά βεβαιότητας το συμβάν και ο Παναγιώτης θα ζούσε…Ε λοιπόν όχι, ο μαθητής Παναγιώτης Ματζάκος δεν ήταν άτυχος αλλά έφυγε άδικα πάνω στο παιχνίδι με τους συμμαθητές του. Δεν τον χτύπησε κεραυνός εν αιθρία αλλά η σωρεία των εγκληματικών παραλείψεων και παραβάσεων όλων των ανευθυνοϋπεύθυνων μαζί . Η ανεπάρκεια κατά την εκτέλεση δημόσιων καθηκόντων που έχει σχέση με ανθρώπινη δραστηριότητα κοστίζει ζωές. Τουλάχιστον αυτό το μάθατε τώρα;


Η Παρακμή

Ζούμε λοιπόν σε μία χαλαρή χώρα όπου επικρατούν πρώτιστα οι αμβλυμμένες συνειδήσεις σε μεγάλους πλέον αριθμούς. Οι νόμοι εφαρμόζονται χαλαρά και όταν συμφέρει, οι θεσμοί και αυτοί παραπαίουν, το αίσθημα καθήκοντος χαλαρό κλπ…έτσι ώστε να εξυπηρετούνται το κέρδος, το βόλεμα, η ματαιοδοξία και να θεοποιείται το χρήμα και η άγρα ψήφων.
Είναι το νέο όραμα της χώρας εδώ και μερικές δεκαετίες. Ας αναλογιστεί ο καθένας από μας πχ τι μαθητές παράγει το Δημόσιο Σχολείο-Πανεπιστήμιο και ποιους εκπαιδευτικούς στόχους επιτυγχάνει, τι είδους και πόσα πτυχία κατακτά ο μαθητής, γιατί δεν κάνουν καταλήψεις στα φροντιστήρια, γιατί δεν καίνε τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Ετσι ακριβώς λειτουργεί και διαφεντεύει το σύστημα όλη τη χώρα, με τη σύμπραξη πάντα αρκετών υπεύθυνων πολιτών, όπου και να γυρίσεις, όπου και να ακουμπήσεις η σύγχρονη Ελλάδα σε πληγώνει. Έγινε κακή μαθήτρια της αρχαίας της αίγλης. Η ψηφοθηρική ομηρία παραλύει την πρόοδο και την ανάπτυξη. Η χώρα βρίσκεται σε παρακμή.

Δεν είναι δυνατόν οι κατασταλτικοί –ελεγκτικοί μηχανισμοί (όταν λειτουργούν) να είναι το μόνο μέσο επαναφοράς της νομιμότητας. Σαν Χώρα, έχουμε καταστρέψει την στέρεη βάση του ηθικού υπόβαθρου του πολίτη, απαραίτητο για την ανάπτυξη και την ευημερία.
Θύμα λοιπόν αυτής της παρακμής έπεσε ο Παναγιώτης. Θρηνούμε μαζί με την απώλεια του γιού μας και το κατάντημα της χώρας μας στο οποίο όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι, πολίτες και φορείς.


Το Όραμα

Τα κακώς κείμενα και η πορεία παρακμής δεν ανατρέπονται με επιβολή κυρώσεων. Απαιτείται ένα νέο όραμα για τον πολίτη που ως κινητήρια δύναμη θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες για να αναπτυχθεί μια υγιής προσωπικότητα με διάθεση προσφοράς στην χώρα του, στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Που θα ενδιαφέρεται και δεν θα αδιαφορεί , θα σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Το σχολείο όσο και η οικογένεια, απαιτείται να διαπαιδαγωγεί πρώτιστα και στη συνέχεια να εκπαιδεύει για να κατακτήσουμε και πάλι το μέσο επίπεδο του υπεύθυνου πολίτη. Του πολίτη που θα αντιστέκεται και θα έχει αίσθηση καθήκοντος. Του πολίτη που θα είναι στο μας και όχι στο μου σύμφωνα με την ρύση του Μακρυγιάννη.

Με αφορμή την απώλεια του Παναγιώτη, αναρωτιέμαι πιο είναι το όραμα της συγκρότησης του υπεύθυνου πολίτη; Πάνω σε ποιες κατευθύνσεις και ηθικές αξίες κινείται το εκπαιδευτικό σύστημα; Ποιοι είναι οι επί μέρους στόχοι; Με ποια μεθοδολογία αυτοί επιτυγχάνονται; Πως αξιολογείται η όλη προσπάθεια; Πως γίνεται η ανατροφοδότηση . Γιατί να έχουμε κρίση αξιών σήμερα;



Οι Hθικές Ευθύνες

Ο μαθητής Παναγιώτης Ματζάκος χάθηκε και δεν επιδιώκει να τον φέρει κανένας πίσω. Το δικό μου όραμα για τον Παναγιώτη και η προσπάθεια συγκρότησης ενός υπεύθυνου ατόμου-πολίτη αυτής της Χώρας πάνω σε σύστημα αξιών με προσωπική δέσμευση, παρότι ξεκίναγε να αποδίδει ορατά αποτελέσματα, διακόπηκε βίαια όσο βίαιος ήταν και ο θάνατός του και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί συναντήθηκε με την πορεία παρακμής της Χώρας.
Δεν θέλω τα συλλυπητήρια συγκάλυψης κανενός ανευθυνοϋπεύθυνου και ταυτόχρονα συνυπεύθυνου για την παρακμή. Τιμώ και θρηνώ το παιδί μου όπως του πρέπει με αξιοπρέπεια και ψυχική δύναμη που αντλώ από τις δικές του ψυχικές καταβολές. Θρηνώ ταυτόχρονα και για την ιδιαίτερη Πατρίδα μου και τη Χώρα μου γιατί σε περιβάλλον διεθνών και τοπικών απειλών παραμένει ανήμπορη να εξασφαλίσει τα ύψιστο αγαθό που είναι η ανθρώπινη ζωή των πολιτών της και μάλιστα υπό ιδανικές συνθήκες.

Να μην απαντήσει κανένας παράγοντας παρακμής στα ερωτήματα που έθεσα αν πρώτα δεν έχει παραιτηθεί από την ζεστή του καρέκλα.Δεν θα δεχθώ καμία απάντηση αν πρώτα δεν αναπλαστούν όλοι οι χώροι άθλησης και μαθητικής χρήσης σύμφωνα με τις προδιαγραφές ασφαλείας και δεν καθιερωθεί σύστημα ελέγχου και αποκατάστασης.

Όχι άλλη θυσία στον βωμό της ανευθυνοϋπευθυνότητας και της παρακμής. Επιτέλους να καθιερωθούν διαδικασίες για όλες τις δραστηριότητες οι οποίες να ελέγχονται και να εφαρμόζονται με θρησκευτική ευλάβεια.Ελπίδα μας η νέα γενιά αν δεν καταφέρουμε με τη νοοτροπία μας να την καταστρέψουμε. Τουλάχιστον ας την αφήσουμε ζωντανή να δημιουργήσει και χώρο να αναπτυχθεί. Ως Έλληνες και πολίτες αυτής της Χώρας δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε σήμερα.

Προσωπικά τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου δεν γίναμε αποδέκτες καμιάς συγνώμης από κανένα παράγοντα ή ιθύνοντα που εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα με το τραγικό συμβάν. Προφανώς γιατί δεν αισθάνεται κανένας υπεύθυνος και ούτε στο παραμικρό συνυπεύθυνος για την απώλεια του παιδιού, για την θανάτωση της ελπίδας. Καμία ευθιξία, καμία παραίτηση, αυτή είναι η αλήθεια και η θεώρηση των πραγμάτων που διδάσκουν στα παιδιά μας και έτσι παραδειγματίζουν τους πολίτες . Ε λοιπόν και εγώ σας απαντώ AΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ.


Δεν είμαι δικαστής για να καταλογίσω το ποσοστό ποινικής ευθύνης ενός εκάστου εξ’ υμών και ούτε ο προϊστάμενος για την αντίστοιχη πειθαρχική . Σαν πατέρας όμως του Παναγιώτη, σας καταδικάζω σε αιώνια ΑΙΔΩ, είθε οι ερινύες να σας φέρονται όπως σας αξίζει.

Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να αποποιείστε των ευθυνών σας; Μήπως δεν ήταν Δημόσιος χώρος εκεί που έγινε το κακό; Μήπως δεν ήταν ώρα σχολικού προγράμματος; Μήπως η ζωή του ανήλικου μαθητή δεν ήταν κάτω από την ευθύνη Δημόσιων λειτουργών; Τόσο ελαφρά συνείδηση έχετε; Έτσι νουθετείτε τα παιδιά σας; Δεν ξέρετε ότι η όποια ‘’εξουσία’’ δεν είναι μόνο προσωπική προβολή αλλά έχει και ρίσκο που προσπαθείτε τώρα να αποφύγετε; Δεν μάθατε ποτέ να αναλαμβάνεται την ευθύνη των πράξεων ή των παραλείψεών σας ; Τον μισθό σας γιατί δεν τον αποποιείστε;


Εγώ ο Πατέρας του Παναγιώτη, ΕΓΚΑΛΩ έναν προς έναν όλους εσάς που ευθύνεστε άμεσα ή έμμεσα για τον θάνατό του, για ανεπάρκεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων σας και μη συμμόρφωση προς την ιερή υποχρέωση σας για την διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής του ανήλικου μαθητή-πολίτη που δυστυχώς σας εμπιστεύθηκα . Επικαλούμαι δε την δικαιοσύνη στην οποία προσφεύγω και επαφίεμαι για να επιμερίσει τις ευθύνες σας. Εσείς είσαστε οι πρόξενοι της παρακμής.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ. Όσο ζώ , σας απαγορεύω να με κοιτάτε στα μάτια αν πρώτα δεν ζητάτε κάθε φορά συγνώμη, γιατί δεν ανταποκριθήκατε στις υποχρεώσεις σας, με αποτέλεσμα να χαθεί αναίτια και άδικα η ζωή του Παναγιώτη Ματζάκου.


Αναρτήθηκε από ΚΥΚΛΑΔΙΚΗ