Πολυτεχνείο, 36 χρόνια μετά…

…τελικά ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε, δικαιώνεται ή συνεχίζεται;

Μόνο αν οι σημερινή νεολαία η οποία βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στη Σκύλλα της ενσωμάτωσης και την Χάρυβδη της περιθωριοποίησης, συνειδητοποιήσει ότι το 2012 δεν θα γίνει τελικά η συντέλεια του κόσμου και ότι η ζωή αποκλειστικά τους ανήκει, τότε μόνο το “Πολυτεχνείο” ίσως ξαναβρεί το νόημά του.

Διαφορετικά θα αποτελέσει ένα απλό αντικείμενο για ιστορικές αποτιμήσεις, συναισθηματικές φορτίσεις, και ελκυστικό θέμα για απόπειρες εκμετάλλευσης, είτε οικειοποίησης, είτε παραχάραξης…

Ταπεινά πιστεύουμε ότι το “Πολυτεχνείο” δεν αποτιμάται μέσα από «ήρωες» ή «αντιήρωες».
Είναι πολύ πιο σύνθετο, πολύ πιο μεγάλο …

Τόσο μεγάλο, που στη μακρά μεταπολίτευση χρησιμοποιήθηκε τόσο ασύδοτα και ασύστολα για να ξεπλυθούν και ενοχές και λάθη και για να δημιουργηθεί μια «ευλογημένη» γενιά.

Η γενιά με το ανοικτό διαβατήριο στην κοινωνική και πολιτική ανέλιξη η οποία δημιούργησε το νέο κατεστημένο, αρνητική πρόκληση για τη σημερινή νέα γενιά που βυθισμένη στον πάτο του φρεντοτσίνο και στο κρεσέντο του «πάμε πλατεία», κάνει κάποιους μεγαλύτερους να αναρωτιόμαστε…

Τελικά, τίποτα δεν πάει χαμένο;

Αφορμή, λίγα λόγια από ένα συνομήλικο.

"…Ο πατέρας μου ήταν στο Πολυτεχνείο
…άκουσα πολλά διάβασα πολλά
….Το αποτέλεσμα σήμερα για μένα είναι μια κοινωνία που δεν μου δίνει κανένα όραμα και ονειρεύομαι ένα απροσδιόριστο έως σκοτεινό μέλλον
….Ζω μια υποβαθμισμένη παιδεία που λειτουργεί στα μέτρα των καθηγητών και όχι των σπουδαστών
…Δεν έχω δουλειά και αν βρω δεν θα έχει καμιά σχέση με τις σπουδές μου
…Εκτιμώ ότι είναι σχεδόν απίθανο να πάρω σύνταξη
…Δεν μπορώ και δεν μου πάει να περάσω από κομματικά γραφεία
…Πατέρα να ξέρεις ότι η γενιά σου έχει προεισπνεύσει και το οξυγόνο μας
…Δεν ξέρω αν εσείς κάνατε το σωστό, με πρόσκαιρα και καλά ομολογώ αποτελέσματα ή η γενιά μου ψάχνει να βρει πίσω από τα συνθήματα την αλήθεια που συσκοτίζεται... Πατέρα πιστεύω στη γνώση αλλά…

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι μπορεί να σημαίνει επανάπαυση στην κεκτημένη γνώση και αφορισμό της αμφισβήτησης και του καινούργιου;
Η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμα:
Στο γεωκεντρικό και όχι στο ηλιακό σύστημα.
Στην αλχημεία και όχι στη χημεία.
Στην τιμωρία του θεού και όχι στους φυσικούς νόμους.
Γνωρίζω πως τα πράγματα δεν μπορεί να οριστούν με απόλυτους όρους αλλά μόνο σε σχέση με άλλα, όλα είναι αλληλοεξαρτούμενα.
Οι αμετάβλητοι παράδεισοι του Αριστοτέλη και το στατικό σύμπαν του Νεύτωνα δεν υπάρχουν πια.
Τα πάντα κινούνται και μεταβάλλονται, από το απειροελάχιστο άτομο μέχρι ολόκληρο το σύμπαν."

Πατέρα θέλεις να ψαχτούμε μαζί και από την αρχή….;