…υπάρχουν και άλλα τείχη της ντροπής που πρέπει να γκρεμιστούν
Είναι τα τείχη που ορθώνονται :
- Ανάμεσα σε κομμουνιστές που δεν συνομιλούν
- Ανάμεσα σε Αριστερούς που δεν συνεργάζονται
- Ανάμεσα σε προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που δεν βρίσκουν έστω ένα κοινό θέμα για κοινή δράση
- Ανάμεσα σε Συνδικαλιστικές προοδευτικές παρατάξεις που αρνούνται να αγωνιστούν από κοινού και ενωμένοι για απλά καθημερινά προβλήματα.
Είναι τα τείχη που ορθώνονται :
- Ανάμεσα σε κομμουνιστές που δεν συνομιλούν
- Ανάμεσα σε Αριστερούς που δεν συνεργάζονται
- Ανάμεσα σε προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που δεν βρίσκουν έστω ένα κοινό θέμα για κοινή δράση
- Ανάμεσα σε Συνδικαλιστικές προοδευτικές παρατάξεις που αρνούνται να αγωνιστούν από κοινού και ενωμένοι για απλά καθημερινά προβλήματα.
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Δηλαδή τα τείχη ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς πρέπει να υπάρχουν!!!
Εάν αυτά τα λέει κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός (λέω αν)και εκφράζει την γενικότερη πεποίθηση, φαίνεται πως η λεγόμενη αριστερά δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψει. Απλά γιατί εξακολουθεί να βλέπει την ζωή, την κοινωνία, την πολιτική, με όρους γουέστερν. Από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί, οι άλλοι. Μόνο που στην δική σας περίπτωση οι άλλοι, οι κακοί, είναι ο ίδιος σας ο εαυτός. Που εξακολουθεί να αναπολεί εμφυλίους, χωριστά καφενεία στα χωριά κλπ. Μου θυμίζει ΣΤΑΛΙΝ, ΧΙΤΛΕΡ, καθεστώς απαρτχάιντ. Εκτός πάλι αν απλά είστε άσχετοι. Κι αυτό πιθανόν, πλην όμως επικίνδυνο.
W
Έχω παρατηρήσει οτι σου αρέσει η κόντρα για την κόντρα ή έχεις αναγνωστικές και αντιληπτικές παρωπίδες. Αλλιώς θα έβλεπες πως ο διαχειριστής αναφέρει ΚΑΠΟΙΑ από τα τείχη που είναι γύρω μας και δεν είναι μόνο πολιτικά(Είναι και τείχη σχέσεων ανθρώπων και κοινωνικά τείχη και πολιτιστικά κλπ.). Η πτώση του βελολινέζικου τείχους δεν είναι μόνο συμβολική, είναι ουσιαστική. Ο διάλογος Αριστεράς-Δεξιάς δεν γίνεται με όρους προσωπικής εξόντωσης και μισους, είναι πολιτικός και ιδεολογικός. Άλλο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις και άλλο ο πολιτικοιδεολογικός αγώνας.
Χ
Μου αρέσει η αλήθεια για την αλήθεια.
Πράγματι υπάρχουν παρωπίδες. Τις οποίες φορά όποιος ανάρτησε το αρχικό κείμενο, και εσύ. Δεν γνωρίζω τι, και άν, σκεπτόταν ο ΠΟΛΙΤΗΣ (αυτός είναι ο διαχειριστής άραγε; κάτι θα ξέρεις εσύ παραπάνω)όταν μιλούσε για τα τείχη που πρέπει να γκρεμιστούν. Αυτό που έγραψε πάντως αφορά τείχη ανάμεσα 1)"σε κομμουνιστές", 2) "σε αριστερούς", 3) "σε προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις", και 4) "σε συνδικαλιστικές προοδευτικές παρατάξεις". Αν κατ εσέ τα παραπάνω δεν έχουν (κυρίως) πολιτικό χαρακτήρα τότε απαιτείται ψυχίατρος. Επειγόντως.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, χαίρομαι που, έστω και χωρίς να το καταλάβεις, συμφωνείς μαζί μου.
"Άλλο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις και άλλο ο πολιτικοιδεολογικός αγώνας" που λες κι εσύ.
W
ΥΓ: Σε ευχαριστώ που με παρακολουθείς, βρήκα σε εσένα ένα πιστό αναγνώστη
Αυτά τα τείχη που ανέφερε ο διαχειριστής-πράγματι αγνοείς οτι αυτοί που κάνουν ανάρτηση είναι συνήθως και διαχειριστές;-είναι φίλε μου τα υπαρκτά και τα πιο ανθεκτικά σήμερα. Αυτά τα αντιθετικά ζεύγη, αυτά τα δίπολα μισούνται και πολεμιούνται ανελέητα, κάτω από ιδεολογικοφανείς μανδύες. Οι "πολιτικές" αυτές διαμάχες έχουν και προσωπικές πολλές φορές επιπτώσεις.
Απεναντίας με τη Δεξιά μπορεί να υπάρχουν αγεφύρωτες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές αλλά προ πολλού έχουν εξαλειφθεί οι επιπτώσεις του στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Τείχη υπάρχουν παντού σήμερα. Οι τοίχοι του σπιτιού μας είναι τα πιο συμπαγή τείχη για την αποξένωσή μας από τον Άλλο, την κοινωνία και την πολιτική.
Χ
Το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να σηκώσει ο καπιταλισμός χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα.
Τείχη
Πόσο αίμα, πόσο πόνο θέλει ακόμα για να πέσει το τείχος ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο; Κανείς δεν ξέρει. Πότε το βλέμμα του παιδιού της Ινδονησίας, που περιμένει τη μάνα του, θα γίνει χαρούμενο; Κανείς δεν διερωτάται. Αντιθέτως, ο Αντρέ Γκλυκσμάν, ο πάλαι ποτέ «νέο-φιλόσοφος», αυτός που βρέθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1989 από το Παρίσι στο Βερολίνο και προχθές Κυριακή διαδήλωνε μαζί με τον Σακασβίλι εναντίον της δημιουργίας από τη Ρωσία ενός άλλου τείχους στον Καύκασο, εξακολουθεί να βλέπει μονομερώς, όπως αυτοί που πάσχουν από αχρωματοψία. Έτσι, σύμφωνα με τον… αγωνιστή της δημοκρατίας και της ελευθερίας Γκλύκσμαν, ο κομμουνισμός και το καθεστώς Πούτιν είναι το ίδιο! Όχι πως ο Πούτιν, που χθες ομολογούσε τη νοσταλγία του για την πριν το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου ζωή, δεν έχει επιβάλλει ένα δικτατορικό καθεστώς, δολοφονώντας δημοσιογράφους και όσους του αντιστέκονται, αλλά μόνο ένας εμπαθής ή ένας τυφλός θα ταύτιζε το προηγούμενο με το σημερινό καθεστώς της Μόσχας. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Εκείνο που εκπλήττει είναι η τυφλότητα και η μονομέρεια. Το τείχος στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, εκεί που χιλιάδες σταυροί μαρτυρούν τους δολοφονημένους, το τείχος των Ισραηλινών στη Φαλούτζα, της Κύπρου, της Βαγδάτης, το τείχος ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο, αυτά τα τείχη είναι αόρατα, είναι μη αντιληπτά, συνεπώς ανύπαρκτα για τους κυρίους σαν τον Γκλύκσμαν, τον Κον Μπεντίτ, ή τον Λεβί.
Γιατί, όμως, ένας κόσμος ολόκληρος, ο δυτικός, γιορτάζει με συναυλίες, βιβλία και ποικίλες τελετουργίες την πτώση του τείχους του Βερολίνου; Μα γιατί έτσι δηλώνεται η υπεροχή της Δύσης απέναντι στη βάρβαρη Ανατολή. Τα βιβλία που γράφτηκαν για την πτώση του τείχους δεν υπεισέρχονται σε βάθος, δεν αναλύουν, δεν εξηγούν, απλώς στέκονται στην επιφάνεια των γεγονότων. Που είσαστε και τι κάνατε το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου; Ρωτάει ο τίτλος ενός βιβλίου. Δεκαεφτά συγγραφείς –δυτικοί και ανατολικοί- απαντούν. Οι δυτικοί θα αντιληφθούν τη διάσταση του γεγονότος με το πέρας μερικών εβδομάδων. Για τους ανατολικούς το σοκ ήταν υπαρξιακό, ήταν το τέλος της αγωνίας, αφού με την κατάρρευση του τείχους κατέρρευσαν όλα στην τότε Ανατολική Γερμανία.
Αλλά γιατί οι δυτικοί αισθάνονται την ανάγκη να ρίξουν και για δεύτερη, συμβολική φορά το τείχος μετά από είκοσι χρόνια; Για ποιο λόγο στη Γαλλία ερίζουν αν ο Σαρκοζί και ο Ζιπέ ήταν όντως την 9η Νοεμβρίου στο Βερολίνο; Ίσως γιατί οι δυτικοί έχουν ανάγκη να πάρουν ενέργεια από τον παλαιό αντίπαλο, όπως σωστά επισημαίνει ο μακαρίτης Ζαν Μποντριγιάρ στο βιβλίο του «Η διαφάνεια του κακού». Τα καλό (δηλαδή αυτός που νικάει) έχει ανάγκη από το κακό(από τον νικημένο αντίπαλο) για να του δίνει την ενέργειά του. Ενίοτε, είναι ο νικημένος αντίπαλος που νικά ιστορικά. Γι’ αυτό από καιρού εις καιρόν του ρίχνουμε και μία συμβολική
ροπαλιά!
Γ. Παπασωτηρίου
ΤΕΙΧΗ
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
Δημοσίευση σχολίου